บทที่ 13 หนึ่งล้าน

เขารับรู้ได้ว่าร่างกายของเคอยีชิงเริ่มผ่อนคลาย เซี่ยเฟยหยู่เลยเอนตัวพิงโซฟา กระพริบตาพลางคิด เดิมทีแล้วเขาแค่อยากเล่นเกมส์สักเกมส์ แต่ตอนนี้เขา รู้สึกเกมเกมส์นี้เริ่มน่าสนใจขึ้น “ง่ายๆก็ เธอไปทำงาน กับฉันทุกวันก็พอแล้ว”

“ตะ…ตามคุณไปทำงานที่บริษัทB.O?” เธอนึกว่าเธอ ได้ยินผิด เธอสามารถทำงานที่บริษัทB.Oได้? ทั้งที่เธอ ยังไม่จบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมเลย

“ใช่”

แค่หนึ่งคำ ดวงตาเธอก็เป็นประกาย “ประธานเชี่ย นี่ คุณอย่าโกหกฉันนะ”

“ไม่ได้โกหก ฉันพูดจริง”

เคอยีชิงนั่งตัวตรง “งั้นคุณจะให้ฉันทำงานอะไร? คง ไม่ใช่คอยยกน้ำชงชาหรือทำความสะอาดอะไรแบบ นี้นะ?” วุฒิการศึกษาเธอเหมาะกับการทำงานพวกนี้ที่ บริษัทB.Oแล้ว

“เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันคราวก่อนเลย เธอจบ จากโรงเรียนไหน?”

เธอก้มหน้ากระพริบตามองต่ำ มันน่าอายจริงๆ “ก่อน จะเรียนจบมัธยมปลายตอนอยู่ปีสองฉันก็ออกจากโรงเรียน”

ในที่สุดเซี่ยเฟยหยู่ก็รู้แน่ชัดถึงสาเหตุการน้อยเนื้อ ต่ำใจของเธอแล้ว มิน่าเธอถึงถามเขาเรื่องงานที่ต่ำที่สุด พวกนั้น เขายื่นมือมาหยิกแก้มเธอ “ฮึๆ ไม่ใช่

“งั้นคุณจะให้ฉันทำงานอะไร? ฉันยอมทำทุกอย่าง เลยนะ” เธอทำงานส่งอาหารทุกวัน ความฝันของเธอคือ การได้เข้าบริษัทB.O ดวงตาจ้องเป็นมันที่เขา กำลังรอ คำตอบจากเขาอยู่

“ผู้ช่วยประธาน”

“เป็นผู้ช่วยของคุณ?” บริษัทB.Oมีประธานคนเดียวใช่ ไหมเนี่ย

“ใช่”

“ไม่เอา”

“ทำไม?”

“เดี๋ยวคนจะพูดจาลับหลังฉันได้ว่าฉัน เป็น…เป็น…เป็น…

“เป็นอะไร?” ดูจากสีหน้าที่แสดงออกมาของเธอ ดูจะ อายที่จะพูด

“พูดว่าฉันเป็นคนที่คุณเลี้ยงเอาไว้…สนองอารมณ์…อะไรแบบนั้น” คำนั้นเธอไม่กล้าพูดแต่ความ หมายก็สื่อไปทางนั้น เธอคิดว่าเซี่ยเฟยหยู่ไม่ใช่คนโง่ น่าจะเข้าใจได้

แต่ไม่คิดว่าเขาจะตอบกลับมาว่า “ก็ดีนี่ ฉันอยากให้ พวกเขาคิดแบบนั้นล่ะ”

เธอเข้าใจแล้ว ถึงสมองเธอจะเป็นพวกคิดอะไรยากๆ ไม่ได้ พวกเขาไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เธอเป็นคนส่ง อาหารยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะสนิทกับเขา แล้วทําไมเขาจึง ดีกับตัวเธอแบบนั้น “ฉันไม่ทำ”

“หนึ่งเดือนฉันจะจ่ายให้เธอจำนวนหนึ่ง ฉันขอเวลา แค่สองเดือนก็พอ” เขาคิดว่าแค่สองเดือนก็เพียงพอที่ จะขู่ให้ฟางมู่ซีถอยไปได้ ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลฟางถือ หุ้นอยู่สี่สิบเปอร์เซ็นต์แล้วล่ะก็ เขาคงไม่ต้องปวดหัว ใน สายตาของเขาไม่เคยคิดอะไรกับฟางมู่ซีเลย

“หนึ่งพัน?” เธอได้แค่แปดร้อยหยวนต่อเดือนที่ร้านดัง นั้นเลยตั้งว่าหนึ่งพันไปงั้นๆ

เขาส่ายหัว “ไม่ใช่

“หนึ่งหมื่น?”

“เขาส่ายหัวอีกครั้ง”

เธอค่อยๆลุกขึ้น “หนึ่งล้าน?”
“อื้ม ถ้าเธอว่าน้อยไปจะเพิ่มอีกก็ได้นะ”

“ไม่ต้อง แค่หนึ่งล้านก็พอแล้ว” เธอยิ้มอย่างพอใจ เงิน หนึ่งล้าน เธอทำงานทั้งชีวิตอาจจะได้ไม่ถึงด้วยซ้ำ พอ คิดถึงเรื่องเงินแล้ว ในสมองก็คิดว่าจะใช้เงินล้านยังไง ดี ไม่ถูกสิ ต้องเป็นสองล้าน เพราะสองเดือนนี่นา ต้อง ทำตัวเป็นคนรักของเขาสองเดือนแล้วทำยังไงล่ะ อยู่ๆก็ เกิดคำถามขึ้นมา “ได้ก็ได้ เพียงแต่คุณต้องรับปากฉัน ว่าในสองเดือนนี่คุณต้องไม่แตะต้องฉัน”

“ทำไม่ได้”

“เฮ้ งั้นฉันไม่ตกลงนะ”

“เคอยีชิง เธอฟังในจบก่อน พวกเราจะต้องไปไหนมา ไหนด้วยกันสองเดือน ไปกลับที่ทำงานด้วยกัน ยังไงก็ ต้องมีการจับมือถือแขน หรือบางทีต้องจูบหน้าผากเธอ เพื่อให้คนอื่นเห็น ก็แค่นี้ เธอบอกห้ามฉันแตะต้อง งั้นฉัน ขอร้องเธอไปทำไม?”

เธอเข้าใจแล้ว “แค่นั้นเองเหรอ?”