บทที่ 12 อาศัยอยู่ห้องเดียวกัน

เซี่ยเฟยหยู่จ้องตามองเคอยีชิง ในด้านที่แปลกออก ไป ไม่นึกว่าเธอจะมีปฏิกิริยาไวขนาดนี้ หยิบผ้ามาเช็ด หน้า “อ่อ ที่เธอพูดก็ถูก ได้ เธอไม่จำเป็นต้องขอบคุณ ฉัน เธอควรเป็นคนช่วยฉันถึงจะถูก

“ทำไมถึงเป็นควรเป็นถึงจะถูก? เดิมทีถ้าคุณไม่เอา ฉันไปอ้างไร้สาระ ฉันจะไปมีเรื่องได้ยังไง พูดมา คุณมี เรื่องอะไรจะพูดกับฉัน?” เธออารมณ์เสียกระดกกาแฟ ดื่มจนเกลี้ยงในคราวเดียวอย่างกับดื่มน้ำเปล่า

แต่เซี่ยเฟยหยู่ไม่รีบร้อน ค่อยๆจิบทีละนิดแล้วมอง เธอ จากนั้นลุกขึ้นยืน “ฉันจะรินให้เธออีกแก้ว”

พอเขาพูดจบเธอก็หน้าแดง รู้ตัวว่าตนเองไม่ได้ลิ้ม รสชาติของกาแฟเลยไม่ได้ความอร่อยเลยเพราะเธอ ดื่มเร็วเกินไป “ได้ ไปเถอะ”

ให้ความรู้สึกเจ้านายออกคำสั่งกับลูกน้องอีกแล้ว เขา ฟังแล้วรู้สึกขำไม่ได้โมโห เขาไปรินกาแฟอีกแก้วแล้ว มาวางหน้าเธอ “ดื่มสิ”

“ขอบคุณ” หยิบหูแก้วขึ้นมาเป่า แล้วนึกว่าเมื่อกี้เขา ดื่มกาแฟแบบไหน เธอจึงจิบคำเล็กๆตาม พอดื่มหมดก็ รู้สึกไม่สบอารมณ์ เธอทำแบบนี้เหมือนหลินไต้อวี้ (ชื่อ ตัวละครนิยายสมัยโบราณจีน) ที่คอยเรียนรู้ตามอย่าง ผู้อื่น
เซี่ยเฟยหมู่ชื่นชมนิดหน่อย ที่ยัยหนูคนนี้เรียนรู้เร็ว น่าจะฉลาดด้วย ตรงกับเงื่อนไขของเขา หลังจากดื่ม กาแฟอีกแก้วแล้วจากนั้นจึงพูด “ฉันอยากให้เธอมาอยู่ที่ คอนโดของฉัน”

“ฟู้ด” พ่นกาแฟออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เซี่ยเฟยหมู่ โยกหลบได้ “คุณหนู ครั้งต่อไปฉันจะรอให้เธอดื่ม กาแฟหมดแล้วค่อยพูด”

เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะเผยให้เห็นฟันกระต่ายที่ดูน่า รักสอง หน้า “ฮ่าฮ่า ประธานเชี่ย คุณเป็นคนตลกดีนะ ได้ ฉันยอมรับเรื่องล้อเล่นนี้แล้วมีอะไรอีกไหม?”

“ไม่มีแล้ว แต่ที่พูดเมื่อกี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ฉันเชิญให้ เธอมาอยู่คอนโดฉันจริงๆ

“อยู่ห้องเดียวกัน?”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“ทำไมถึงเป็นก็ใช่? ฉันเพิ่งอายุสิบแปด ฉันอยู่ร่วม ห้องเดียวกับผู้ชายไม่ได้ คุณก็เป็นคนอื่น ฉันจะกลับ แล้ว” เธอพูดแบบรวดเดียวจบ เธอไม่ยินยอม แล้วก็ลุก ขึ้นเดินไปทางประตู

แต่ข้อมือถูกดึงเคอยีชิงทรงตัวไม่อยู่คราวนี้เลยล้ม เข้าในอ้อมอกของเซี่ยเฟยหยู่ สะโพกนั่งอยู่บนตักของ เขา “คุณ…คุณจะทำอะไร?” ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา เธอ จะตื่นเต้นกังวล เอกลักษณะเฉพาะของผู้ชายที่อยู่บนตัวเขายิ่งทำให้เธอเกร็ง

“ฉันไม่อนุญาตให้เธอไป” เขาเตือนอย่างจริงจัง “แล้ว เธอไม่คิดรึไงว่ากลับไปตอนนี้มันอันตราย? ไม่แน่ว่า ฟางมู่ซีอาจกำลังตามล่าเธออยู่ก็ได้นะ ฮึๆ

ขนเธอลุกตั้งชันไปทั่วร่าง นึกถึงตอนที่คนพวกนั้น ถอดเสื้อผ้าของเธอทั่วร่างกายก็สั่นไม่ยอมหยุด “งั้น แล้วจะทำยังไงดี?” เธอหวาดกลัว

เซี่ยเฟยหยู่โอบกอดเคอยีชิง ชั่วขณะนั้นเขาก็พบว่า ไม่นึกว่าเขาจะไม่รังเกียจการกอดเธอเลยสักนิด มัน ค่อนข้างน่าสนใจด้วยซ้ำ มันเหมือนกับกอดตุ๊กตาเอา ไว้ยังไงยังงั้น “เธอไม่คิดว่าถ้าอยู่ด้วยกันกับฉันแล้วจะ ปลอดภัยเหรอ? ฉันบอกไปแล้วนี่ ฉันต้องรับผิดชอบผล ที่เกิดจากการกระทำของฉันที่ทำกับเธอทุกอย่าง ฉัน ควรปกป้องเธอ ใช่ไหม?”

เธอไม่เห็นด้วย แต่เธอกลัวจริงๆ เธอไม่อยากเจอฝัน ร้ายช่วงเย็นแบบนี้อีก ถ้าเจออีกเธอคิดว่าเธอต้องเป็น บ้าแน่เลย แต่ว่า ไม่เห็นจำเป็นต้องอยู่กับเขาเลยนี่นา “ประธานเชี่ย คุณส่งคนมาเฝ้าฉันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง แทนก็ได้นี่”

“เธอคิดว่ามีคนดูแลกลุ่มหนึ่งแล้วเธอจะปลอดภัยงั้น เหรอ? ใครจะรู้ว่าคราวหน้าฟางมู่ซีจะส่งคนมากี่คน?”

เธอชัดเวียนหัว บางทีการอาศัยอยู่กับเขาอาจจะ ปลอดภัยก็ได้ ดูเหมือนเขาจะสู้เก่งด้วย สู้กับคนจำนวนตั้งเยอะด้วยตัวคนเดียว คิดแล้วคิดอีก เธอขมวดคิ้วแล้ว พูด “ถ้าฉันอยู่กับคุณ แล้วกลางวันฉันไปทำงานจะทำ ยังไง?”