บทที่ 10 พาเธอกลับคอนโด

พวกแก๊งค์นั้นถูกจัดการยังไงเคอยีชิงไม่รู้เลยสักนิด เธอหลับไปตลอดทางตื่นตอนที่ได้ยินเสียงเล็กน้อย ตอนที่ตื่นขึ้นก็คือตอนที่เธออยู่ในรถของเซี่ยเฟยหมู่

เบาะรถนุ่มๆ เธอไม่ได้ลืมตา มองในรถแบบ สะลึมสะลือ สติยังไม่กลับมาดี “เถ้าแก่เนี้ย จะพาหนูไป ที่ตลาดผักเหรอคะ?”

ริมฝีปากเซี่ยเฟยหญ่กระตุกที่มุม รถลัมโบกินี่ของเขา ไม่ใช่รถขนผักสักหน่อย เขาจับผ้าคลุมเธอ “เปล่า ไป บ้านฉัน”

“อ๊ะ…” เธอตกใจลุกขึ้นนั่งก็พบกว่าบนตัวเย็นสบาย นอกจากผ้าห่มและเสื้อโค้ทของเขาแล้ว เธอสวมแต่ชุด ชั้นใน เธอจึงรีบเอนตัวลงซุกร่างเปลือยในผ้าห่ม ใน ที่สุดก็จำเรื่องที่เกิดขึ้นได้ “คุณ…คุณพาฉันกลับบ้าน หน่อยได้ไหม?”

“ห้องเช่าเธอน่ะเหรอ?”

“อั้ม” เธอมองหลังที่กำลังขับรถของเขา รถหรูแบบนี้ ไม่ชินเลย เธอยอมนั่งบนรถขนของของเถ้าแก่เนี้ยยังดี กว่าอีก

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”

“ก็คุยมาสิ แล้วก็พาฉันไปส่งบ้านด้วย”
“ไม่ใช่บนรถ”

“งั้นคุณจะไปที่ไหนเหรอ?” เธอปวดศีรษะ ตาลายมอง ไม่ชัด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะถูกกลุ่มหัวโจกนั่นขู่จนกลัว เปล่าหรือว่าเธอไม่ชินกับการอยู่กับเขาในตอนนี้กันแน่

“จะไปที่คอนโดของฉันหรือร้านกาแฟ เธอเลือกมา

เธอคิดแล้วคิดอีกจึงพูด “ไปที่คอนโดของคุณ” ตอน นี้ร่างกายเธอเย็นเฉียบขนาดนี้จะให้ไปนั่งร้านกาแฟ ที่ไหนได้? รอให้คนมามุงดูรึไง?

“ฮึๆ…” เขาหัวเราะ เหยียบคันเร่งและรถก็เร่งความเร็ว เธอนอนเงียบ ๆ นั่งขดตัวเหมือนลูกแมว

ใจยังกลัวเพราะไม่ชินกับการนั่งรถหรู ทนไม่ไหวจึง ต้องเรียก “ประธาน…ประธานเชี่ย” สมองเธอยุ่งไปหมด เธอตัดสินใจเรียกเขาว่าประธานเชี่ย

“มีอะไร?”

“อีกนานแค่ไหนกว่าจะถึง?”

“ไม่นาน ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว? ทำไมเหรอ?”

“เปล่า….ไม่มีอะไรค่ะ

เซี่ยเฟยหมู่เหลือบมองหญิงสาวตัวเล็กที่เอนตัวนอนอย่างว่าง่ายผ่านกระจกมองหลัง ตัวเล็กเกินไปแล้ว ถ้า รู้ก่อนว่าตัวเล็กแค่นี้ วันนั้นไม่น่าลนลานจนลากเธอมา เกี่ยวเลย แต่ตอนนี้ดูเหมือนฟางมู่ซีจะเชื่อจนสนิทใจ แล้ว เขาจะเปลี่ยนคนก็ช้าไปแล้ว

ตั้งแต่พบเธอในวันแรกจนถึงปัจจุบัน เขาคิดตลอดว่า ต่อมาเธอจะต้องวิ่งแจ้นมาหาเขามาแบมือขอเงินและ ของอื่นๆจากเขา ถ้าเป็นแบบนั้นทุกอย่างก็ง่าย เขาไม่ จำเป็นพูดอะไรมาก แต่หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป เขาพบว่า ในหัวของเธอไม่มีความคิดแบบนั้นเลย ตอนเอาอาหาร ไปส่งที่บริษัทB.Oไม่นึกเลยว่าจะใส่ผ้าปิดปาก พอเห็น เขาจากไกลๆก็หายตัวอย่างไวทุกครั้ง ทำอย่างกับเขา เป็นตัวเชื้อโรค ดังนั้นหลังจากที่ครุ่นคิดมาหลายวัน เขา จึงคิดว่าวันนี้จะต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่อง บังเอิญเจอเธอ กำลังถูกข่มเหง มาคิดดูตอนนี้ เขารู้สึกว่าเขากับเธอมี บุพเพต่อกัน

รถจอดเคอยีชิงจับผ้าห่มไว้แน่นแล้วลุกขึ้นนั่ง เบิก ตากว้างมองนอกรถ “ถึงแล้วเหรอ?”

“ใช่ เธอจะให้ฉันอุ้มไปหรือเธอจะเดินเอง?”

เคอยีชิงมองด้านนอกคอนโดสูงระฟ้า เธอสวมชุด แบบนี้จะเดินไปได้ยังไง เธอเองก็อายที่จะเดินไป หน้า แดงถาม “คุณ…คุณอุ้มฉันไปหน่อยได้ไหม?”

เซี่ยเฟยหญ่ลงจากรถ ปิดประตูแล้วเดินอ้อม ยื่นมือ สอดเข้าใต้เอวของเธอ สิ่งที่เขาได้แตะคือผ้าห่อ ตัว เธอเหมือนขนมบ๊ะจ่างมัดแน่น เธอตัวเบามาก น้ำหนักอย่างมากก็แปดสิบปอนด์ เขาอุ้มเธอยกขึ้น เธอก็รู้สึก ได้อย่างชัดเจนว่าทั่วร่างเธอถูกห่อแน่น เขายิ้ม สาวเท้า ก้าวยาวๆไปที่ทางเข้า เดินไปก็พูด “เธอเป็นแมวใช่ไหม เนี่ย?”

เธอไม่มีท่าทีตอบโต้อะไร สิบสองนักษัตรไม่มีแมวสัก หน่อย จึงตอบเบาๆ “ไม่ใช่ ฉันเป็นหนู”