บทที่ 6 ให้เธอขึ้นรถ

เซี่ยเฟยหยู่ชาเลืองมองเธอแวบหนึ่ง ผมยุ่งเหยิงบาง ส่วน จอนผมและหน้าผากเปียก เธอเหงื่อออก “เลิกงาน กี่โมง?”

เคอยีชิงกำลังจะตอบแต่เถ้าแก่เนี้ยก็เข้ามาพอดี “เคอ ยีชิง เธอขอเพิ่มเวลาทำงานล่วงเวลาใช่ไหม ถ้าจะมา คุยเล่นกับผู้ชายก็ไว้กลับไปคุยที่บ้าน ทำงานให้ฉันซะ ไม่งั้นก็คือเงินค่อาหารที่ไปส่งตอนเที่ยงมาซะ”

เคอยีชิงอยากแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ แย่จริงๆ “ประธานเชี่ย ฉันไม่รู้ว่าจะเลิกงานตอนไหน ฉันขอตัว ไปทำงานก่อนนะคะ” ในเมื่อเขาไม่มาเพื่อทานอาหาร เธอจึงไม่จำเป็นต้องสนใจเขาแถมไม่ได้ติดหนี้อะไร ด้วย แต่เป็นเขาต่างหาก ที่ติดหนี้เธอมากมาย ก้มหน้า ก้มตาถูพื้นต่อไป เขายังไม่กลับไป ยืนนิ่งขวางทางเธอ อยู่ตรงนั้น เธอที่ทำงานหลายต่อหลายอย่าง “ทำงาน ล่วงเวลาใช้หนี้งั้นเหรอ?”

พอพูดประโยคนี้เคอยีชิงก็จดจ้องมาที่เซี่ยเฟยหมู่ ไม่ นึกเลยว่าเขาจะเดาถูกได้ในเวลาสั้นๆ เม้มริมฝีปากแต่ ไม่ได้เป็นการกลัวเขา เป็นการถามเพื่อให้รู้ “อั้ม” ส่ง เสียงเย็นชาแล้วหันหลังกลับไปล้างไม้ถูพื้น เธอไม่ได้ อยากเจอเขา ทั้งหล่อทั้งรวยก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? อย่าง เธอไม่ได้หายากเลย

แต่ในใจเต้นอย่างรุนแรง ไม้ถูกพื้นหมุนอยู่ในถัง หลายครั้ง บิดน้ำออกด้วยมือ ออกแรงบิดราวกับกำลังบิดเนื้อของเซี่ยเฟยหยู่อยู่ให้เขาเจ็บจนตายเลย นี่แหน่

หลังจากบิดผ้าถูกพื้นเซี่ยเฟยหยู่ก็ไม่อยู่แล้ว เธอถอน หายใจด้วยความโล่งอก เธอยังคงถูพื้นต่อไป สองคนที่ ไม่ถูกไม้ถูพื้นยาวตี หัวใจเธอจะเต้นรัวทำไม

“ยีชิง มา เอามาให้ฉัน ฉันจะถูเองเธอกลับไปอ่าน หนังสือไป”

เคอยีชิงเกาหัว “เถ้าแก่เนี้ย ฉันไม่ต้องทำงานล่วงเวลา เหรอคะ?”

“ใช่ กลับไปเถอะ”

“แล้ว…เงินค่าอาหารที่ไปส่ง…

“ไม่ต้องแล้ว ไปเถอะ รีบไป รีบกลับไปเถอะดึกกว่านี้ จะอันตราย”

เธอเงยหน้ามองนาฬิกาแขวนบนผนัง เพิ่งสี่ทุ่มเอง สงสัยเถ้าแก่เนี้ยจะมีความใจดีอยู่บ้าง “เถ้าแก่เนี้ย ให้ หนูเลิกงานได้จริงๆเหรอคะ?”

“ให้ตายสิยัยเด็กนี่ ต้องให้ฉันพูดซ้ำรึไง ใช่ เลิกงาน ได้ ไปได้แล้ว”

“งั้นก็ขอบคุณค่ะ” แม้ว่าเธอจะไม่ชอบเถ้าแก่เนี้ยมา ตลอด แต่ก็ยังเข้าไปกอดอย่างดีใจ “งั้นหนูกลับนะหยิบกระเป๋าเป้สะพายหลังแล้ววิ่ง ถ้าทำได้อยากมีอีก สองขาจะได้ไม่ต้องอยู่ที่ร้านนั่นอีกแม้แต่วินาทีเดียว

ทันทีที่ออกนอกร้าน ก็เจอรถหรูลัมโบกินี่จอดหน้าร้าน เมื่อก่อนตอนเรียนหนังสือเพื่อนร่วมชั้นเคยมีรถแบบ นี้ไปรับส่ง ดังนั้นเธอจึงจำได้ เลยอดใจให้เข้าไปจ้อง ใกล้ๆไม่ได้ บอกว่ารถคือเมียน้อยของผู้ชายก็ได้ แต่ที่ จริงผู้หญิงเองก็ชอบดูเหมือนกันนะ กระจกสีชา เธอมอง เข้าไปในรถว่ามีหรือไม่มีคน น่าจะไม่อยู่นะ เจ้าของรถ คงจอดเอาไว้แล้วไปธุระแน่ๆ

วางมือไปสัมผัวกับผิวของรถ เย็นสบาย มันสวย จริงๆรู้สึกปลื้มปีติ “เยี่ยมเลย” กระจกรถด้านหน้า ลดลง “อ๊ะ…” เธอร้องตกใจก้าวถอยหลัง จากนั้น กระจกหน้าต่างรถค่อยๆลดลงจนเห็นคนที่อยู่ข้างใน “ประ…ประธานเชี่ย…” เธอติดอ่างอีกครั้ง

“ขึ้นรถ” แค่สองคำ สายตาของเขามองไปตามตัวของ เธอ เสื้อยืดถูกๆกับกางเกงยีนส์ เด็กนี่แต่งตัวใช้ไม่ได้ เลย

เธอรีบเอามือออกจากรถของเขา “ทำไมฉันต้องขึ้นรถ คุณด้วย? ฉันไม่รู้จักคุณสักหน่อย” เธอหันหลังแล้วเดิน ไป ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนประเภทนี้จริงๆ คนรวยพวกนี้ ชอบเที่ยวผู้หญิง พอเห็นก็ชอบจากนั้นพอมีคนใหม่ก็ทิ้ง ได้ยินข่าวซุบซิบมาเยอะแล้ว เธอไม่อยากอยู่ในมายา พวกนั้น