บทที่ 4 โดนรุมล้อม

“ต้องให้ฉันพูดซ้ำอีกครั้งไหม?”

“ทราบแล้วค่ะ ท่านประธาน ฉันเองก็ยังไม่ได้ทาน งั้น ฉันขอไปเหมือนกันนะคะ”ทันทีที่เสียวเฉิงวางสายก็รีบ เข้ามากอดเคอยีชิงที่เดินออกมาทันที “คุณหนู ขอบคุณ มากเลยนะ”

“อะไรกัน?” เคอยีชิงทำหน้างง อะไรเป็นอะไรเธอไม่ เข้าใจเลย

“ขอบใจเธอมากเลยนะ” เสียวเฉิงเดินอย่างรวดเร็ว เดินไปพลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและติดต่อไปยัง สำนักงาน สำนักงานใหญ่และที่อยู่ชั้นอื่นด้วยมีคนอยู่ เป็นโหลๆที่สั่งอาหารให้มาส่ง “น้อง บอกทุกคนที่อยู่ใน สำนักงานพวกเธอที่ยังไม่ได้ทานข้าวว่าประธานเรียก ให้ไปทานที่ร้านรอยเสียง”

พอเธอพูดจบ สำนักงานห้องข้างๆก็โห่ร้องไชโย

พอเคอยีชิงได้ยินดังนั้นก็ปลีกตัวออกไปอย่าง เงียบๆ ฉวยโอกาสตอนที่ไม่มีคน เธอพุ่งตัวออกวิ่ง ด้วยความเร็วสี่คูณร้อยเมตรเพื่อไปห้องทำงานของ เซี่ยเฟยหยู่ จากนั้นก็ขึ้นลิฟต์ในขณะที่กำลังกดปุ่มปิด ประตูก็ถูกเปิดโดยพนักงานของบริษัทB.Oคนหนึ่งที่อยู่ ด้านนอกลิฟต์

หน้าเธอแดงหัวก้มงุดๆ ขออย่าให้จำเธอได้เลย ไม่งั้นเธออาจโดนรุมจากคนที่ไม่ได้ทานข้าว

“เสียวเฉิง ทำไมประธานเชี่ยถึงเชิญให้พวกเราไปกิน อาหารล่ะ?”

เสียวเฉิงที่เดินเข้ามาต่อเห็นเคอยีชิง เธอจึงเชิดหน้า ขึ้นดันแว่นตรงสันจมูกด้วยท่าทางมีความนัยที่เดาไม่ถูก “เรื่องนี้มันก็แน่อยู่แล้วว่าประธานเชี่ยรู้ว่าพวกเธอคงหิว เขาก็เลยทนดูไม่ได้น่ะสิ”

“ฮ่าฮ่า เสียวเฉิง เธอคงไม่โกหกพวกเราใช่ไหม ไม่ใช่ พอทานเสร็จแล้วจะมาหารกันยกใหญ่ทั้งหมดนะ ถ้า เป็นแบบนั้น เธอไปอาบน้ำล้างตัวให้ผุดผ่องแล้วปูที่นอน รอ คืนนี้ฉันจะกินเธอซะเลย”

เสียวเฉิงผลักพนักงานชาย “หลี่ตอง ไปเลยนะ กล้า พูดล้อเล่นออกมาแบบนี้ได้ยังไง นายพูดแล้ว นายต้อง ทำจริงนะ”

หลี่ตองไม่ทันระวังเลยเอนไปชนเคอยีชิงที่อยู่ตรง มุมก้มหัวมองต่ำ “อ๊ะ…” หนึ่งคำพาจิตใต้สำนึกหวาดกลัว เธอรีบเอามือไปหยุดลิฟต์

“อ่าว นี่มันเด็กผู้หญิงที่มาส่งอาหารให้พวกเราไม่ใช่เห รอ?” มีคนในลิฟต์รู้จักเธอ

“ฉัน…ฉัน… มือขยุ้ม เธอนึกอยากจะด่าเซี่ยเฟยหมู่ ทั้งหมดเพราะคนนามสกุลเชี่ย ไม่งั้นเวลานี้เธอคงไม่ถูก คนรุมล้อมหรอก เธอรู้สึกได้ว่าเหล่าคนที่ไม่ได้ทานข้าวเที่ยงเหล่านี้ ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ

หลีตองมองเธอที่ตัวหดลืบ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “คุณหนู วันนี้ต้องขอบใจเธอมากนะ จริงด้วย ในเมื่อเธอ มาแล้ว แล้วอาหารที่มาส่งล่ะ?”

“ฉัน…ฉัน…” อยากจะบอกไปเหลือเกินว่าโดน เซี่ยเฟยหยู่จับตัวไป แต่ว่าถ้าพูดออกไปตามตรงจะถูก คนพวกนี้หัวเราะเยาะเธอรึเปล่าก็ไม่รู้ไม่ก็หาว่าเธอใส่ ความว่าร้ายท่านประธานของพวกเขา

เธอไม่พูดดีกว่า ไม่อยากเป็นที่รู้จักจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเป็นที่รู้จักขึ้นมาคงไม่ดี ถูกเซี่ยเฟยหยู่จูบถูกลูบคลำ ถูกอุ้ม จริงแล้วๆจะให้พูดออกไปให้หมดเปลือกได้ยังไง

มีบางคนเห็นเธอตื่นกลัวและอึดอัด “คุณหนู เธอไม่ ต้องกลัวหรอก วันนี้ขอบใจเธอจริงๆ โชคดีที่เธอไม่ได้ มาส่งอาหาร ไม่งั้นเราคงไม่มีโอกาสได้ไปกินบุฟเฟ่ต์ ที่ร้านรอยเสียง ที่ประธานเชิญไปหรอก ฮ่าฮ่า โชคดีที่ เธอไม่ได้เอามาส่ง

เธอมาส่งมันดีหรือไม่ดี แต่ว่า โดนพนักงานเก็บขยะ เอาไปทิ้งลงถังขยะแล้วล่ะ หรือเซี่ยเฟยหยู่อาจจะกลัว ว่าเธอจะถูกพนักงานของบริษัทต่อว่าเอาก็เลยเชิญไป ในก้นบึ้งจิตใจของเธอก็เกิดอบอุ่นขึ้นมาในทันที บางที เขาอาจจะไม่ได้เป็นคนไร้น้ำใจขนาดนั้นก็ได้