บทที่ 8 หน้าตาดูเย้ายวน

เมื่อคิดถึงที่มาที่ไปของรองเท้าสลีปเปอร์คู่นี้ นภสรชะ งักไปพักนึง เธอหยิบขึ้นมาแล้วโยนลงถังขยะไป หลัง จากนั้นก็ล้างมือแล้วไปเทน้ำดื่มให้ปองพล : “คือว่า……

“ออกไปซื้อของ” ปองพลพูดตัดบทเธอ ทำทีเหมือนไม่ ยอมฟังคําอธิบายอะไร

นภสรวางแก้วน้ำลงอย่างแรง ทำเสียงฟืดฟัด ไม่ อยากฟังงั้นเหรอ? เออ ฉันก็ไม่อยากอธิบายเหมือนกัน แหละ!

เสียงนั้นทำให้ปองพลเงยหน้าขึ้นมามองเธอ สายตา มองต่ำไร้อารมณ์เหมือนรูปลักษณ์ของเขา ไม่กระ พริบตาเลยสักนิด มันทำให้เธอรู้สึกอึดอัดอย่างไม่อาจ อธิบายได้

ความรู้สึกแบบนี้ จะมีก็เพียงแต่ตอนอยู่กับคุณปู่ เท่านั้นแหละ

นภสรรู้สึกแปลกๆขึ้นมาในใจ เธอรู้สึกว่าปองพลน่าจะ ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปแน่นอน ไม่รู้ว่าหากไปยั่วให้เขา โมโหแล้วจะเป็นผลดีหรือผลเสียกันแน่

แต่ในตอนนี้ การแต่งงานกับเขาถือเป็นทางเลือกที่ดี ที่สุดแล้ว อาจจะเพราะทั้งสองคนผ่านคืนนั้นมาด้วยกัน แล้ว คุ้นเคยกันบ้างแล้ว…….แต่ว่า นภสรก็ยังรู้สึกลำบาก ใจและละอายใจ
เทียบกับนรมนแล้ว เขาดูจะเป็นคนดีมากกว่า เพราะ ว่าเช้าวันนั้น เขาช่วยเธอไล่นักข่าวออกไป

ในขณะที่เธอเหม่ออยู่ ปองพลเดินไปถึงหน้าประตู และสวมรองเท้าเสร็จเรียบร้อบแล้ว ดวงตาคู่นั้นจ้องไป ที่เธอตรงๆ น้ำเสียงมีความรำคาญ : “นภสร

นภสรดึงสติกลับมา คว้ากระเป๋าแล้วเดินตามเขาไป

ปองพลเดินเข็นรถเข็นอยู่ข้างๆเธอ เขาเดินมุ่งไปยัง โซนที่ตัวเองต้องการจะซื้อ ผ่านไปสักพัก ก็เลือกของได้ พอประมาณแล้ว

แก้วน้ำ แปรงสีฟัน รองเท้าสลีปเปอร์……

หลังจากที่เลือกของเสร็จแล้ว ก็ไปคิดเงินที่เคาน์เตอร์

“รูดบัตร”

แคชเชียร์มองบัตรเครดิตที่ยื่นออกไปพร้อมกันสอง ใบ สีหน้าดูลังเล สุดท้ายก็เลือกหยิบบัตรของปองพลไป ด้วยหัวใจที่พองโต

เขาไม่มีเงินไม่ใช่เหรอ? ช่างเถอะ ผู้ชายทุกคนก็รัก ศักดิ์ศรีเหมือนกันทั้งนั้น

นภสรมองเขาแวบนึง แล้วก็เก็บบัตรของตัวเองกลับไป

กลับถึงรถ นภสรถึงเอ่ยปากถามเขา : “ก่อนหน้านาย พักอยู่ที่ไหนอ่ะ? จะกลับไปเอาเสื้อผ้ามั้ย?”

“ไม่ต้อง” ปองพลสตาร์ทรถไปพรางตอบคำถามเธอ

ผ่านไปแปปเดียว รถก็มาจอดหยุดที่หน้าประตูของ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

นภสรเงยหน้าขึ้นดู พบว่าห้างแห่งนี้ขายแต่เสื้อผ้าแบ รนด์เนมทั้งนั้น เป็นแบรนด์จากต่างประเทศ ตัวธรรมดา ทั่วไปก็ตกเลขห้าหลักแล้ว ถูกสุดๆก็หลักหลายพันเลย ทีเดียว

เธอจับไปที่กระเป๋าของตัวเอง นภสรรู้สึกกังวล เธอ พิ่งกลับมาจากต่างประเทศ อพาร์ทเม้นต์ห้องนั้นได้มา จากการประหยัดอดออมของเธอเลยนะ

ในช่วงนี้ที่เธอมาอยู่บ้านไชยกาล จริงๆแล้วธมกร ทำดีต่อเธออยู่พอสมควร ทั้งด้านอาหารเสื้อผ้าก็ไม่เคย ขาด แต่หลังจากนั้นเพราะถูกนรมนเป่าหู ธมกรก็ค่อยๆ เกลียดเธอมากขึ้น

เงินเดือนของเธอมักจะได้น้อยกว่านรมนเสมอ เสื้อผ้า คอลเลคชั่นใหม่ประจำซีซั่นก็มักจะส่งให้นรมนได้เลย ก่อนแล้วถึงจะเป็นเธอ

หากเปรียบเทียบกับบ้านทั่วๆไป ค่าใช้จ่ายรายเดือนหลักหลายหมื่นก็ไม่ได้ถือว่าน้อยแล้ว แต่สำหรับบ้าน ตระกูลไชยกาลที่มีตำแหน่งและชื่อเสียงในเมืองเมฆ แล้ว ถือว่ากระจอกมาก

ทั้งคู่เดินเข้าไปในห้าง ด้วยความที่มีรูปร่างหน้าตาที่ โดดเด่น แค่เดินเข้าไปก็สามารถดึงดูดสายตาของผู้คน ได้แล้ว

คุณหญิงคุณนายบางคน พากันซุบซิบพูดคุยกัน

“ผู้ชายคนนั้นเป็นคนตระกูลไหนกัน? ไม่เคยเห็นมา ก่อนเลย…”

“ไม่รู้เหมือนกัน ดูหล่อมากเลย……

“ไม่เห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขาเหรอ! น่าตาดูเย้ายวน ตลอดเวลา ไม่คิดว่าเขาจะชอบแบบนั้น

เย้ายวน?

นภสรจับหน้าตัวเอง เกิดมาสวยก็ผิดเหรอ?

กินองุ่นไม่ถึงแล้วเที่ยวหาว่าองุ่นนั้นเปรี้ยวน่ะสิ

เธอขยับเข้าไปใกล้ปองพล คล้องแขนของเขาไว้ ทำ ทีเหมือนสวีทกันมาก เสียงหวานจนเลี่ยน : “สามีขา เค้า เหนื่อยแล้วอยากจะขอพักสักหน่อยอ่ะ”

“งั้นเธอก็รออยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันไปเดินดูเอง” ปองพลพูดด้วยน้ำเสียงปกติ ดวงตาเปล่งประกายแห่งความ สุข

” เป็นผู้ชายภาษาอะไรเนี่ย! ถึงได้ไม่เข้าใจว่าเธอ หมายถึงอะไร?

นภสรยืดตัวตรง รอยยิ้มบนใบหน้าหายวับไป จิกตาม องเขาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คลายมือออกจากแขนของ เขา : “ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนก็ต้องไปกับคุณสามีค่ะ”

แม้จะเป็นเพียงแค่สามีภรรยากันในนามเท่านั้น แต่ เขาก็ยังขึ้นชื่อได้ว่าเป็นสามีของเธอ

“นภสร?”

เสียงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจดังขึ้นมา

นภสรเงยหน้ามอง ก็เจอกับร่างของคนที่คุ้นเคย แล้ว เธอก็ปล่อยมือออกจากแขนปองพลแทบจะในทันที