บทที่ 2 ก็แค่เหล้าเพียงแก้วเดียว

หากเป็นแบบนั้น คงไม่มีใครสนใจอะไรนัวเขาแล้วล่ะ

เหมือนจะรู้สึกได้ว่านภสรกำลังมองเขาอยู่ เขาเองก็ เงยหน้าขึ้นมาพอดี ดวงตาสีดำนั้นดูลึกลับน่าค้นหา ใน ความลึกลับนั้นมาพร้อมกับความอันตราย ใบหน้าคมแล ดูซ้อนเร้น ดูงดงามจนหน้าแปลกใจ ความเย็นชาของ เขาช่างดูสะดุดตา ในความรู้สึกของนภสรนั้น อิทธิพลที่ เขามีต่อคนรอบตัวนั้นแข็งแกร่งมาก

หลังจากนั้น ชายคนนั้นก้มหน้าลงมองแก้วไวน์ที่อยู่ใน มือ นัยน์ตาเปล่งประกายแพรวพราว

มือของนถสรที่ถือแก้วเหล้าขยับเล็กน้อย

เขาสะบัดมือของคุณชายธนวรรธออกด้วยความรู้สึก ขยะแขยง เดินเข้าไปแย่งแก้วเหล้าจากมือของผู้ชาย คนนั้นมา ชูขึ้นไปตรงหน้าของคุณชายธนวรรธ ก่อนจะ ยิ้มที่มุมปากด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง : “ก็แค่เหล้าเพียงแก้ว เดียว! คุณชายธนวรรธต้องพูดได้ทำได้นะคะ”

พูดจบ ก็เงยหน้ากระดกเหล้าจนหมดแก้ว ก่อนจะ โยนแก้วเหล้าทิ้งไปอย่างไม่ใส่ใจ สายตาอันแหลมคม เหมือนมีดจ้องมองไปที่นรมน ก่อนจะหันหลังเดินออก ไป

ชายชุดดำมองตามร่างเพรียวบางนั้นค่อยๆเดินหาย ออกไป ก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย
เมื่อออกมาจากห้องวีไอพี นภสรเดินเข้าไปในห้องน้ำ ก่อน เธอรู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่นัก

เมื่อออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นว่าธนวรรธพาคนวิ่งมา จากอีกทางหนึ่ง นภสรเมื่อเห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งหนี วิ่งได้ ไม่เท่าไหร่ ร่างกายก็อ่อนยวบลงมาในทันที ความชาผุด ขึ้นมาภายในจิตใจ

ความกลัวปกคลุมเธอเอาไว้ นภสรพึมพำกับตัวเอง : “ทำไมถึง…….

“อวดฉลาดเกินไปเรื่องนั้นมักย้อนมาทำร้ายตัวเอง”

เสียงที่ชัดเจนนั้นดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง หนักแน่น เหมือนน้ำไหล นภสรฟังแล้วก็รู้สึกชาวาบไปทั้งหัวใจ เวลาต่อมา เธอก็ล้มลงสู่อ้อมกอดที่เย็นชานั้น

นภสรรู้สึกได้ถึงอ้อมกอดอันเยือกเย็นจากคนแปลก หน้าที่รายล้อมตัวเธอเอาไว้ สายตาของเธอเบลอขึ้น เรื่อยๆ ร่างกายอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรง แต่เธอก็ยัง พยายามดิ้นรนเอาตัวรอด เสียงที่เปล่งออกมากลับเป็น เสียงที่ทำให้คนอยากจะปกป้องเอาไว้ : “นาย ปล่อย ฉัน..……..”

ไม่อยากตกอยู่ในแผนการของนรมน และไม่อยากจะ เปลืองตัวให้กับเศษสวะอย่างเจ้าธนวรรธ
“เธออยากถูกธนวรรธจับตัวไปเหรอ?” เสียงของชาย คนนี้สดใสน่าฟัง นภสรใช้สติที่มีอยู่เพียงน้อยนิด รับรู้ ว่าคนๆนี้ไม่ใช่เจ้าเศษสวะธนวรรธนั่น

ผู้ชายคนนั้นก้มหน้าลง เห็นใบหน้าที่แดงก่ำของนภสร ที่เผยให้เห็นว่าเธอได้ยอมรับต่อชะตากรรมแล้ว ดวงตา กลมโตเริ่มปรือ ดวงตามีความแข็งแกร่งและเริ่มหดหู่ มากขึ้น

และในตอนนี้นภสรเริ่มไม่ค่อยสติแล้ว เอื้อมมือไป เกี่ยวคอเขาไว้อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ใช้แรงดึง ผู้ชายคนนั้นเข้ามาแนบตัว

เขาก้มหน้ามองเธอ นั่งยองๆลงแล้วใช้มือซ้อนเธอขึ้น มาอุ้มไว้ หันหน้ากลับหลังไปมอง เอียงศรีษะเล็กน้อย ก่อนจะหันไปพูดกับคนที่อยู่ข้างหลังเขา : “ไม่ต้องตาม มาแล้ว”

วันต่อมา

“ซ่า ซ่า ~ ”

ยังไม่ทันได้ลืมตา เสียงน้ำไหลก็ดังมากระทบที่ข้างหู ของนภสร

เมื่อถูกรบกวนการนอน นภสรรู้สึกรำคาญซะจนอยาก จะพลิกตัวลุกขึ้นมานั่ง ทันใดนั้น เพียงแค่เธอเริ่มขยับร่างกาย ความเจ็บปวดก็รุกรานไปทั่วแขนขาของเธอ

“คลิก”

ในขณะนั้นเอง เสียงน้ำไหลก็หยุดลง ตามมาด้วย เสียงเปิดประตู

นภสรใช้แรงเพื่อให้ตัวเองลุกขึ้นมานั่ง ก่อนสายตาจะ ไปประสานเข้ากับผู้ชายที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ

ผู้ชายคนนี้รูปร่างสูงโปร่ง ทั้งตัวของเขามีเพียงผ้า เช็ดตัวเล็กๆผืนเดียวที่ช่วยปิดบังส่วนที่สำคัญเอาไว้ หุ่น ห้างดีกว่าพระเอกซีรีส์เกาหลีที่เธอเคยปลื้มอีกด้วยซ้ำ เขาลองนับกล้ามหน้าท้องนั่นอย่างอดใจไม่ได้ 1, 2 …….….. 8 มัด!

“ตื่นแล้ว”

เพราะซะจนเธอขนหัวลุกไปหมด มันช่างเหมาะกับหุ่น แบบนั้นซะเหลือเกิน

นภสรเงยหน้าขึ้นอย่างวอกแวก ทันใดนั้นก็เห็นใบหน้า ที่แปลกหน้าแต่ก็คุ้นเคย ความทรงจำของเธอหวนขึ้น มาอีกครั้ง ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าชายคนนี้คือคนเดียว กับที่เธอไปแย่งแก้วเหล้าของเขาในห้องวีไอพีเมื่อคืนนี้

“มันกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง?”

สถานการณ์แบบนี้ ไม่ต้องคิดอะไรมากก็รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาเธอ มองไปที่เธออย่างค้นหา คำตอบ จากนั้นก็ถามมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้สนใจคำ ตอบ : “ปองพล”

นี่เขากำลังบอกชื่อของตัวเองอยู่

ความชื้นร้อนๆที่อยู่บนร่างกายนั้นบ่งบอกได้ว่าเขาพึ่ง อาบน้ำอุ่นมา แต่เมื่อเขาเข้ามาใกล้ นภสรก็สัมผัสได้ถึง ลมหายใจอันเยือกเย็น มันทำให้เธอถึงกับขนลุกและสั่น เทาไปทั้งตัว

จนเมื่อเขาเดินเข้ามาจนใกล้ เธอถึงเห็นรอยแดงที่น่า สงสัยบนร่างกายส่วนบนของเขา เธอก้มลงมองตัวเอง อย่างลืมตัว แล้วก็กรี๊ดลั่นด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบดึง ผ้าห่มมาคลุมร่างกายตัวเองจนมิดชิด

“เหล้าเมื่อคืนนี้…………….”