ตอนที่ 8 อยากจะตายใต้ร่างกายของเขา

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าอับอาย แต่ความสัมพันธ์ที่น่า ละอายนี้กลับทำให้ฉันเหมือนได้สนุกสนานอย่างเต็มที่ ในงานปาร์ตี้ มันทำให้ฉันยากที่จะถอนตัว

เมื่อคนๆนึงจมดิ่งอยู่ในทางวกวนที่แสนจะเป็นสุข ฉันทอดทิ้งตัวของตัวเอง รู้สึกรังเกียจตัวเอง แต่ว่าทำ ยังไงได้ ฉันเสพติดมันไปแล้ว

ฉันกอดศรัณเอาไว้ แต่เขาไม่รู้สึกถึงความผิดหวังของ ฉัน

“จะทำยังไงดี?” ฉันจ้องมองแสงที่อยู่เหนือหัวของฉัน ราวกับว่าร้องขอความช่วยเหลือ

ดวงตาที่ร้อนแรงของศรัณเหมือนจะเผาฉันให้เป็น

จุณ ฉันไม่กล้าสบตาเขา และไม่อยากให้เขารู้ความจริง

ทั้งหมดของฉัน

“คบกับฉันสิ!” เขาบอกฉันอย่างจริงใจ แต่ว่ามันเป็น ไปไม่ได้

ฉันกอดเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี “ขอโทษนะ”

เขาถอนหายใจแล้วถามว่า “ทำไมล่ะ?”

“บางที แบบนี้น่าจะตื่นเต้นกว่านะ” ฉันยิ้มทั้งใบหน้า ซีดเซียว
“พวกเรารักกัน แล้วทำไมจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ล่ะ แบบ นี้สิถึงจะมีความสุขที่สุด”ฉันลากนิ้วเบาๆไปตามแผ่น หลังของเรา ราวกับว่ากำลังเล่นเปียโนเพลงเศร้า ฉัน พูดอย่างใจลอยว่า “พวกเราเป็นแบบนี้ต่อไปเถอะ”

ศรัณมองหน้าฉันอย่างไม่เข้าใจ

เพราะว่าฉันรู้สึกโมโหที่เขาไปจีบผู้หญิงคนนั้น ถ้าฉัน พูดแบบนี้ออกไป แม้แต่ตัวฉันเองคงรู้สึกว่าฉันแปลก ประหลาดมาก เหมือนกำลังล้อเล่น

ศรัณหน้านิ่วคิ้วขมวดและพูดว่า “หรือเธอคิดว่าให้ฉัน ศรัณมาคอยเล่นเป็นเพื่อนเธอ เธอว่างมากงั้นเหรอ?”

ความรักยังคงอยู่ แต่การโทษตัวเอง การรังเกียจตัว เอง นอกจากคำว่าขอโทษ ฉันคงไม่รู้จะพูดอะไรอีก

“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ”ฉันใช้ผ้าห่มคลุมตัวเองไว้

หลังจากผ่านไปสักพัก ศรัณก็พูดออกมาว่า “เธอกลัว อะไรกันแน่? ฉันไม่เข้าใจ”

ยังไงพวกเราก็ต้องแยกกันอยู่ดี

มันเป็นความผิดของฉันเองทั้งหมด ศรัณมีอะไรที่เขา ทำผิดด้วยเหรอ?

ฟ้าสว่างแล้ว ฉันก็ต้องเริ่มใส่หน้ากากไปใช้ชีวิตของฉันต่อ
“ตั้งแต่ตอนที่ฉันบอกให้ออกไปหาผู้ชายเนี่ย กลางคืน ไม่เคยอยู่บ้านเลยนะ” ภูษิตนั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟา เขา ไม่แม้แต่เงยหน้าขึ้นมามองด้วยซ้ำ บรรยากาศภายใน ห้องเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“ฉันก็ไปหาน้ำเชื้ออยู่ไง คุณอยากให้ฉันทำเพื่อบอก ว่าตัวเองยังสามารถมีลูกได้อยู่ไม่ใช่เหรอ? ต้องการลูก เพื่อมาแย่งมรดกจากลิปปกรมาไง” ฉันพูดอย่างเย็นชา

ลิปปกรคือน้องชายของเขา ที่เอาแต่ต่อสู้กับเขาอยู่ ทุกวัน คนที่มีทายาทเท่านั้น ถึงจะได้มรดกที่ดีกว่าไปไม่ ใช่รึไง?

“ที่เธอเยาะเย้ยฉันงั้นเหรอ? คิดว่าฉันเป็นของเสีย ที่ใช้การไม่ได้ ใช่ไหม!” ภูษิตตะคอกใส่ฉันด้วยความ โกรธ ดูเหมือนว่าเขาจะเกลียดฉันมาก และฉันก็เกลียด ที่เขาระบายอารมณ์ทุกอย่างมาที่ฉันคนเดียว

ฉันคลี่ยิ้มออกมาด้วยความเย่อหยิ่งอย่างถึงที่สุด “แล้วคุณไม่ได้เป็นแบบนั้นงั้นเหรอ? ฉันล่ะดูถูกคน อย่างคุณที่สุดแล้ว!”

ในตอนนั้นฉันเหมือนผู้พิพากษาที่ตัดสินคดีชั่วร้าย ของเขา ฉันมองหน้าเขาด้วยความเหยียดหยาม

“เธอมันคนต่ำ! คนต่ำๆที่ขาดผู้ชายไม่ได้!”ภูษิตจับ แขนฉันแล้วลากไปที่ห้องน้ำ

“สกปรก! ล้าง! ล้าง! ล้างให้สะอาด!”
ทันทีที่น้ำเย็นที่ไหล่ผ่านหัวของฉัน ภูษิตก็ใช้มือหนา ของเขา กดหัวฉันลงไปในอ่างน้ำ

ฉันเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ แสบจมูกไป หมด ร่างกายหนาวจนสั่น

ใบหน้าของภูษิตดูมีความสุข เผยรอยยิ้มที่น่ากลัว ออกมา

“ภูษิต! แค่กแค่ก! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”แต่ตอนนี้ฉัน กลับไม่มีความกลัวใดๆเลย เหมือนกับว่าฉันกำลังจะ ต้องตายอยู่ที่นี่

เสียงขอความช่วยเหลือของฉันใต้น้ำ ก็ค่อยๆหายไป ในที่สุด ฉันไม่ขัดขืนใดๆอีกแล้ว เต็มใจรอให้ความตาย มาถึง

บางทีการตายอาจเป็นหนทางเดียวที่จะหลุดพ้นก็ได้

ฉันตื่นขึ้นมาในอ่างอาบน้ำ ทั้งร่างกายเต็มไปด้วย ความเจ็บปวด น้ำเย็นทำให้ร่างกายของฉันแข็งไปหมด

ที่แท้ก็ยังไม่ตาย ฉันคลี่ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

ทำไมชีวิตมันต้องขมขื่นขนาดนี้ จะให้ฉันมีความสุข สักนิดนึงก็ไม่ได้เลยเหรอ? ภูษิตไม่ใช่สามีของฉัน! ยัง ไงฉันก็ไม่มีวันยอมรับ!”

ฉันหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ลุกขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำมองไปที่ร่างกายที่เปียกโชกของตัวเองแล้วก็รู้สึก สมเพช

ค่อยๆเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ฉันหาเสื้อผ้าใส่ชุดนึง แล้วก็ รีบออกจากบ้านมา

“ศรัณ ฉันอยากเจอนาย” ฉันส่งข้อความไปให้เขา เขาคือคนเดียวที่ฉันนึกถึงในตอนนี้ ความสุขแห่งเดียว ของฉัน ฉันอยากจะลองดู ไม่สนผลลัพธ์ ไม่สนอนาคต แค่ให้ชีวิตที่ขมขื่นของฉันได้มีความหวังขึ้นมาบ้างก็ ดีแล้ว

ศรัณตอบข้อความมาอย่างรวดเร็ว ให้ฉันส่งพิกัดไป ให้เขา แล้วเขาจะมารับ

ฉันคิดว่าฉันบ้าไปแล้ว ฉันยืนอยู่ตรงนั้นเพื่อรอเขา อย่างตื่นเต้น ทุกส่วนในร่างกายของฉันมันเต็มไปด้วย ความหวัง

ถ้าเกิดฉันเจอเขา ฉันจะต้องมอบความรู้สึกที่อบอุ่น ที่สุดให้เขา ให้ตัวเองจมอยู่ภายใต้ร่างกายของเขา

ความคิดพวกนี้มันบ้าไปแล้วจริงๆ แต่ยังไงฉันก็หยุด มันไม่ได้แล้ว