ตอนที่ 11 คุณคือผู้หญิงของผม

“ทุกคนที่นี่ ฉันจำได้หมด ดังนั้นทำตัวให้ดี” ร่างของ ศรัณตอนนี้ความรุนแรงกำลังปะทุ เตะผู้ชายที่สั่นและ ช่วยฉันแก้เชือก

เขาสั่นมือของเขาเพื่อคลายเชือกที่มัดมือของฉัน ไม่ สามารถละสายตาจากรอยบิ่นในมือของฉัน

ฉันบังคับตัวเองไม่ให้น้ำตาไหล แต่เมื่อฉันพุ่งตัวเขา ไปอยู่ในอ้อมแขนของศรัณ ฉันก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น จากตัวเขา เพียงแค่นี้ฉันก็สามารถสบายใจขึ้นได้

ศรัณโอบกอดฉัน ตบที่หลังของฉันเบาๆ “ไม่เป็นไร แล้วนะ ไม่เป็นไรแล้ว”

ร่างกายฉันสั่นไปหมด แววตาที่ตกใจกลัวของฉัน ล้วน ถูกมองเข้าไปในสายตาของศรัณ อย่างชัดเจนมาก ความโกรธของเขาไม่ได้มาครอบคลุมอีกต่อไป

เขาตบไหลฉัน ปล่อยมือทั้งคู่ของฉันพลางพูดว่า “รอ เดี๋ยวนะ”

ศรัณหันกลับไปมองปุณพจน์ ดวงตาที่เต็มไปด้วย ความบ้าคลั่งของการกระหายเลือด “ดูเหมือนว่าจะมีคน ที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว”

เขาพูดด้วยเสียงเบา แต่ทำให้คนรู้สึกหนาวขึ้นมา
“คุณชายศรัณ ตอนแรกผมไม่รู้ว่าคุณภาวินีเป็นผู้ หญิงของคุณ ถ้าผมรู้ให้ผมเท่าไหร่ผมก็ไม่กล้ายุ่ง คุณ ก็มีอานาจ ปล่อยผมไปสักครั้งนะครับ ผม ผมไม่กล้า ทําอีกแล้ว”ปุณพจน์มองศรัณอย่างตกใจกลัว ถอยหลัง กลับอย่างต่อเนื่อง บนศีรษะก็เต็มไปด้วยเหงื่อ

บรรยากาศในที่เกิดเหตุอยู่ในจุดที่น่าอึดอัด ทุกคน กลั้นลมหายใจมองไปทางศรัณ มุมปากของศรัณแสยะ ยิ้มอย่างชั่วร้าย ก้าวไปทางปุณพจน์ทีละก้าวละก้าว

“ศรัณ” ฉันกลัวจริงๆว่าจะเกิดเรื่อง จึงดึงศรัณไว้ ศรัณจับมือฉันพลางพูดว่า “นี้คือสิ่งที่เขาควรได้รับ

“คุณชายศรัณ คุณปล่อยพวกเราไปสักครั้งเถอะ ต่อ ไปพวกเราไม่กล้าอีกแล้ว ครั้งนี้เป็นหนี้คุณ ต่อไปไม่แน่ ว่าอาจมีเรื่องที่พวกเราอาจช่วยคุณได้ คุณคิดว่าจริงรึ เปล่า”มีคนขอเพื่อให้ไว้ชีวิตปุณพจน์

ปุณพจน์สั่นเทาและล้มลงกับพื้น ศรัณก็เริ่มตีเขา คุณ ไว้ชีวิตผมเถอะ ผมขอร้อง ผมขอร้องคุณแล้ว

ความรุนแรงที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของศรัณยังไม่ลด ลง ค่อยๆยกเก้าอี้ในมือ หัวเราะพลางพูดว่า “งานของ ฉันคงไม่ต้องให้คนอย่างพวกแกช่วย วันนี้พวกแกมา แตะต้องของของฉัน วันนี้ฉันจะให้แกได้ชดใช้

เสียงที่เพิ่งเปล่งออกมา ศรัณฟาดสิ่งที่อยู่ในมือตีไป ทางหัวของปุณพจน์
“โอ๊ย……………เสียงร้อง ทุกคนก็ทนมองไม่ได้ ปิด ตาอย่างตกใจกลัว

เก้าอี้ตัวนี้ทำจากเหล็ก ทำให้เลือดบนหัวของปุณพจน์ ไหลออกมาเป็นทาง

แต่ศรัณก็ไม่ได้หยุด ฟาดต่อไปอีก ปั๊ก ปั๊ก ปั๊ก

“อย่า ขอร้องให้คุณไว้ชีวิตเถอะ โอ๊ย….”

ทุกเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวเป็นสิ่งที่น่ากลัว ฉันแอบอยู่ หลังศรัณ ยังทนไม่ได้ ดึงเสื้อของศรัณพลางพูดว่า “ฉัน กลัว อย่าตีอีกเลย”

เลือดของปุณพจน์ออกเต็มไปหมดแล้ว

นี้ถึงทำให้ศรัณหยุด แต่แล้วเขาก็มองและพูดว่า “เรียกรถพยาบาลเถอะ”

ผู้ติดตามข้างหลังส่งผ้าเช็ดหน้าให้ ศรัณเช็ดมือตัว เองอย่างละเอียด หลังจากนั้นก็โยนลงบนร่างของปุณ พจน์

ฉันคิดว่าจบแล้ว แต่ไม่คิดว่านี้เพิ่งจะเริ่ม

ศรัณให้คนเอากล้องมาถ่ายรูปกับบ้านหลังนี้ หลัง จากนั้นก็โยนกล้องให้ฉันพลางพูดว่า “เขียนเถอะ อยาก เขียนอะไรก็เขียน ก่อนหน้านี้ผมไม่อยากให้พวกเขา สร้างปัญหาให้คุณ แต่ในเมื่อเกิดเรื่องแล้ว งั้นก็ทำให้มันใหญ่ไปเลย” ศรัณหัวเราะอย่างไร้เหตุผล

ฉันมองของในมืออย่างลังเล “ได้เหรอ”

ศรัณจับผมของฉันกลับไปที่หูของฉัน จูบแก้มฉัน เบาๆ | ระมัดระวังมาก ฉันรับรู้ได้ถึงริมฝีปากที่สั่นของ เขา

เขาบอกว่า “เขียนไปเถอะ เรื่องอะไรผมรับผิดชอบ

เอง”

ปุณพจน์ที่ร่างโชกเลือดถูกนำส่งโรงพยาบาล ศรัณ เผยรอยยิ้มที่เยือกเย็นที่มุมปาก

ฉันถูกศรัณโอบขึ้นรถไป ฉันกอดเขาอย่างแรง

พลางพูดว่า “วันนี้ฉันตกใจแทบแย่”

เวลานี้ ร่างของเขาที่อบอุ่นโอบอุ้มฉันไว้ ง่ายและ สวยงามปานนี้

“ไม่เป็นไรแล้ว ผมอยู่ตรงนี้” ศรัณจูบลงที่หน้าผากฉัน อย่างแผ่วเบา มันเหมือนกับว่ามันได้หายไป

“คุณไม่รู้ว่า ตอนผมรู้ว่าคุณเกิดเรื่องผมกลัวมาก กลัว แบบที่ผมไม่เคยกลัวมาก่อน”

จริงๆแล้วเราไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกระหว่างพวก เรา ก็เป็นครั้งหนึ่งในคืนหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไม่สามารถปล่อยวางได้อีก ไม่มีใครสามารถพูดได้อย่างชัดเจน รวมทั้งตัวฉันเองด้วย

ตอนนี้ฉันเพิ่งคิดถึงว่ามีเรื่องจะพูดกับศรัณ เมื่อกี้มัน เหมือนฉันกำลังจะตาย ตอนนี้แค่อยากอยู่ในอ้อมแขน ของผู้ชายคนนี้ พูดความในใจของฉัน

“ใช่ วันที่ที่คุณนัดผม คุณอยากจะบอกอะไรกับผมเห รอ” จู่ๆศรัณก็ถามขึ้นมา

ฉันไม่รู้ว่าควรพูดไหม ฉันลังเลมาก ฉันหนีจากความ ตายได้ มันควรจะเป็นเรื่องที่ดีมากขึ้น แต่ฉันกลับกลัว เพราะว่าฉันแน่ใจแล้วว่าเรื่องของเราเป็นไปไม่ได้

โลกของศรัณ มันคงเป็นความอัปยศที่จะมีความ สัมพันธ์กับผู้หญิงอย่างฉัน

“ไม่มีอะไร แค่จู่ๆก็คิดถึงคุณ” ฉันหลบสายตาศรัณ ไม่มองเขาอีก

สายตาของศรัณมองมาที่ฉันอย่างสงสัย เหมือนจะจับ ได้ว่าฉันโกหก แต่ฉันก็มีปัญหาเหมือนกัน ปัญหาของ ฉันคือความอัปยศของฉัน ฉันพูดไม่ได้

“ภาวินี คุณก็รู้ ความสุขระหว่างชายหญิงสำคัญที่สุด ส่วนที่เหลือผมไม่สนใจ” ฉันตกใจมาก รู้สึกว่าศรัณจะ รู้อะไรใช่ไหม แต่นิสัยอย่างเขา ถ้ารู้แล้วจะต้องมาขัด ขวางฉันแล้วแน่
“เรื่องระหว่างเราเป็นแค่เรื่องเล่นๆ ใครก็ห้ามคิด จริงจัง” ฉันแกล้งทำเป็นฉลาดที่จะตอบ มองเขาอย่าง รอคอย “คุณว่าใช่ไหม”

ฉันอยากใช้วิธีนี้เพื่อที่จะได้อยู่ข้างศรัณ ต้องการที่จะ มีความสัมพันธ์กับเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้คิดกับฉันแค่ คนเดียว โบกธงที่ช่างสะอิดสะเอียน เล่นกับหัวใจของ ความรัก ฉันทำได้แค่นี้ เพราะความอับอายบางอย่างที่ ไม่สามารถพูดได้

สายตาของศรัญเยือกเย็นขึ้นทันที หรี่ตามองมาที่ฉัน