ตอนที่ 6 การเต้นที่ร้อนแรงกับสาวสวย

แสงอาทิตย์ที่อ่อนโยนที่สาดส่องขึ้นมา ฟ้าสว่างแล้ว ปากของฉันยังคงประกบกับเขาอยู่ เป็นครั้งแรกที่ฉันมี ความกล้า ใต้สว่างแบบนี้

ฉันตกหลุมรักผู้ชายคนนี้เข้าให้แล้ว

แต่ว่า ขอโทษนะ

เมื่อพระอาทิตย์ส่องแสง ในใจฉันก็รู้สึกกลัว เหมือน กับว่าความสัมพันธ์ของฉันกับเขามันไม่สามารถไปต่อ ได้

“ต่อไปนี้พวกเราอย่าเจอกันอีกเลยนะ” ฉันพูดออกไป อย่างใจร้าย ฉันถือรองเท้าส้นสูง แล้ววิ่งไปตามชายฝั่ง

“นี่! คุณนักข่าว! รอไปต่อกับผมก่อนสิ!” ศรัณที่อยู่ข้าง หลังตะโกนออกพร้อมหัวเราะออกมา

ขอร้องล่ะ อย่า! อย่าให้ฉันติดนายไปมากกว่านี้เลย

ฉันหันหลังไป ด้านหลังเป็นทะเลสีฟ้าพร้อมกับรอยยิ้ม ที่สดใสและอ่อนโยนของเขา

ลมทะเลพักเส้นผมของฉัน ให้มาปิดน้ำตาที่อยู่บน

ใบหน้าของฉันตอนนี้ ศรัณโบกมือให้ฉัน ฉันกัดฟันแน่น แล้วก็จากมาอย่างใจร้าย

ฉันตรงไปที่สำนักพิมพ์ด้วยความสิ้นหวัง สภาพ เหมือนคนจนตรอก แต่งหน้าจัดๆ ชุดก็ไม่ได้เปลี่ยน สภาพเหมือนคนที่กำลังตกอับ

ทุกคนต่างมองมาที่ฉันด้วยสายตาประหลาด ฉันไป ล้างหน้า เพื่อให้ตัวเองสงบสติลง

แค่การทำงานเท่านั้นที่จะสามารถทำให้ฉันหลุดพ้นได้ ฉันเริ่มลงมือร่างต้นฉบับ สิ่งที่ฉันได้เห็นและได้ยินเมื่อ คืนก็พอที่จะรู้แล้วว่ามีเรื่องอะไรไม่ปกติใน June club การตายของสาวเสิร์ฟคนนั้นจะไม่ใช่การตายเปล่า

เพียงไม่นาน คอลั่ม(นักข่าวปลอมตัวไป June club เพื่อหาความจริงเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายของหญิงสาว ก็เขียนต้นฉบับเสร็จแล้ว รอแค่ได้ตีพิมพ์ ให้คนได้อ่าน และได้รู้ความจริง ทวงความยุติธรรมให้กับหญิงสาวคน นั้น

ตอนกำลังบิดขี้เกียจ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น “นี แม่ สามีลูกมาที่บ้านน่ะ จะไม่กลับมาหน่อยเหรอ”

แม่ฉันโทรมานั่นเอง ฟังจากเสียงเหมือนจะมีเรื่อง อะไรไม่ดีเกิดขึ้น

ว่าแต่แม่สามีไปบ้านแม่ตอนนี้ทำไมกันน่ะ?

ฉันก็เลยต้องลางานที่สำนักพิมพ์ แล้วก็ตรงไปที่บ้านแม่ทันที

พอเข้าไปในบ้านก็เห็นว่าแม่สามีของฉันพาผู้หญิงคน นึงมาด้วย เธอนั่งอยู่บนโซฟา ส่วนแม่ฉันก็นั่งเช็ดน้ำตา อยู่อีกฝั่งนึง

“เกิดอะไรขึ้น?” ฉันเดินไปหยุดอยู่ข้างๆแม่แล้วถาม ออกมา

แต่ทันใดนั้นแม่สามีก็จ้องฉันเขม็ง “เธอดูสภาพตัว เองตอนนี้ซิ ไม่ได้กลับบ้านมากี่วันแล้วไหนพูดซิ! วันๆ เอาแต่ไปเดินเตร่อยู่ที่ไหน!”

ที่ฉันแต่งตัวแบบนี้เหตุผลมันก็ค่อนข้างจะซับซ้อน แต่ ฉันก็ไม่ได้เถียงอะไรไป “ที่สำนักพิมพ์หนูมีปัญหานิด หน่อย ที่ต้องแต่งตัวแบบนี้ก็เพราะเรื่องงานนะคะ”

“นี อย่าหาว่าฉันยังงั้นยังงี้เลยนะ แต่ว่าพวกเธอก็ แต่งงานกันมาสามปีแล้ว แต่ก็ไม่มีลูกสักที แต่ก็ไม่ได้ หมายความว่าเธอจะห้ามภูษิตของฉันให้เป็นพ่อคนได้ นะ”แม่สามีมองหน้าฉันนิ่งๆ แล้วก็ยื่นมือไปจับมือผู้หญิง คนนั้น “เธอคือพาสิกา ตอนนี้ตั้งท้องได้สามเดือนแล้ว แต่กลับโดนเธอบังคับให้ไปทำแท้ง! เธอคิดจะทำอะไร กันแน่? บอกมา! เธอต้องการให้ตระกูลกันตพัฒน์ของ เราไร้ผู้สืบทอดใช่ไหม! ‘

แม่ของฉันไม่ได้พูดอะไรออกมา หน้าแม่ซีดไปหมด การที่แม่สามีพาเมียน้อยมาถามหาเหตุผลถึงที่นี่ มัน ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ
และอีกอย่าง มันจะเป็นไปได้ยังไง!

“เหรอคะ? ใครบอกคุณแม่ล่ะคะ? ภูษิต หรือว่าคุณ พาสิกาที่นั่งอยู่ข้างๆแม่ตอนนี่?” ฉันไม่ได้แสดงสีหน้า ใดๆออกมา ยัยผู้หญิงที่ชื่อพาสิกานี่ไม่กล้ามองหน้าฉัน แม้แต่นิดเดียว

แม่สามีโกรธจนลุกขึ้นยืน แล้วก็ชี้หน้าด่าฉัน “นี่มัน ท่าทางอะไรกัน! เธอฆ่าหลานชายฉัน แถมยังมีหน้ากล้า มาพูดกับฉันแบบนี้อีก กล้าดีนิ! การที่วันนี้ฉันมาที่นี่ ก็ เพื่อที่จะมาถามแม่เธอว่าคลอดลูกออกมายังไงให้เป็น คนแบบนี้! ทำไมถึงใจดำอำมหิตได้ขนาดนี้! มีแต่ทาง เลือกอื่นก็ไม่ยอมเหลือไว้ให้ตระกูลกันตพัฒน์ของเรา! ช่างไม่ยุติธรรมกับพาสิกาของเราเลยจริงๆ โดนคน อย่างเธอบังคับให้ทำแท้ง!”

เหอะเหอะ มันช่างบ้าบอคอแตกเสียจริง การแสดง นี้เริ่มมาจากไหนกันนะ? ทำไมอะไรๆก็ฉันผิดไปหมด? เรื่องพวกนี้แน่นอนว่าฉันไม่เคยทำอยู่แล้ว อีกอย่างภูษิต ก็ไม่สามารถมีลูกได้ และที่สำคัญที่สุดคือฉันต่างหากที่ เป็นเมียหลวง!

“แม่ นี่มันหมายความว่าอะไรกัน?” ฉันเอียงคอไปมอง พาสิกา “แต่ถึงมันจะเป็นเรื่องจริง เธอก็ไม่มีสิทธิอะไร มาตั้งคำถามฉันอยู่แล้วนี่”

พาสิกาได้แต่หลบอยู่ที่หลังแม่สามี

“เหอะ เธอคงยังไม่รู้สินะว่าทำไมเธอถึงได้แต่งงานกับภูษิต? ก็เพราะว่าพ่อของเธออยากจะประจบประแจงน่ะ สิ หึหึ เธอน่ะมันไม่มีสิทธิอะไรเลยสักอย่างต่างหาก! แม่สามีเชิดหน้าใส่

ฉันกำมือแน่น แล้วมองไปทางแม่ แม่ได้แต่มองมาทาง ฉันด้วยแววตาขอโทษ พวกเขาคิดว่า บ้านฉันเป็นหนี้ ภูษิต

“ก็อยากได้ลูกไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวก็มี รอหน่อยแล้วกัน ค่ะ” ฉันมองหน้าแม่สามี ทันใดนั้นก็มีความคิดที่เลวร้าย เกิดขึ้น

สมควรแล้วที่ลูกชายของคุณจะต้องเลี้ยงลูกคนอื่น ไปตลอดชีวิต แม้แต่ลูกของยัยพาสิกาอะไรนี่ ก็ยังไม่รู้ ด้วยซ้ำว่าเป็นลูกของใครกันแน่

แม่สามีทำทุกวิถีทางเพื่อบังคับให้ฉันมีลูก พอได้ รับคำตอบที่พึงพอใจก็กลับไป

หลังจากสงบลง ฉันก็นึกถึงศรัณขึ้นมาอีกแล้ว ผู้ชาย ที่ทำให้ฉันใจสั่น

บางทียิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ยิ่งเสพติดมากขึ้นไปอีก พอ ฉันคิดถึงเขา ฉันก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมา

ฉันเป็นแค่คนต้อยต่ำ บอกตัวเองให้พอมาเป็นร้อย ครั้ง ห้ามไปเจอเขาอีก แต่ทำไมยังลืมเขาไม่ได้สักที

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ไปคลับแห่งนั้นอีก เพราะหวังว่าจะได้เจอเขาอีกครั้ง

ทุกที่ยังคงเหมือนเดิม ยังยืนรออยู่กลางฟอร์เต้นรำ เพื่อมองหาร่างของเขา

ฉันรีบร้อนอยากจะมาเจอเขา คิดถึงเขา ความรู้สึก แบบนี้มันเหมือนมีมดมาเดินอยู่ที่หัวใจ ทั้งคันทั้งอึดอัด และบางครั้งมันก็อาจจะกัดคุณ ทำร้ายให้ใจคุณบาด เจ็บ

ผู้คนเยอะแยะมากมาย มีผู้ชายไม่น้อยที่พยายามเข้า มาใกล้ฉัน แต่ฉันก็เดินหนีตลอด จนถึงตอนที่ฉันเห็น ศรัณกำลังเต้นอยู่กับผู้หญิงที่ใส่ชุดบิกินี่

ฉันได้แต่ชะงักงันอยู่ตรงนั้น

สาวงามคนนั้นส่ายเอวได้แพรวพราย เต็มไปด้วย เสน่ห์น่าดึงดูด สายตาที่ศรัณมองเธอเต็มไปด้วยความ เร่าร้อน การยิ้มให้กันคือการเริ่มต้นของกามอารมณ์ ทำไมฝ่ายตรงข้ามไม่สามารถหยุดยั้งตัวเองได้