ตอนที่8 ฉันมาพบประธานอนุสิทธิ์
พอมาถึงห้องทำงาน ผู้จัดการอานนท์ก็ยิ้มดีใจราวกับดอกไม้และ
แสดงความยินดีให้กับฉัน
ฉันงุนงง เกิดอะไรขึ้นหรอ หรือว่าออเตอร์นั้นสำเร็จแล้ว
“ขอแสดงความยินดีที่สามีของเธอเลื่อนขึ้นตำแหน่งไง”ผู้ จัดการอานนท์ พูดไปและรอยยิ้มเต็มใบหน้า เพิ่งมาทำงานหนึ่ง ปีกว่า ก็ได้เป็นรองหัวหน้าของแผนกบุคคล อนาคตข้างหน้าของ สามีคุณต้องรุ่งเรืองแน่ๆ ทิพย์สุดา เธอนี่แต่งได้สามีที่ดีจริงๆ ”
ฉันตะลึง ในหูมีแต่เสียงนิ่งๆ วนเวียนอยู่ คำพูดของผู้จัดการ อานนท์ ฉันไม่ได้ยินเลยสักนิด ในสมองมีแต่เรื่องที่วินัยได้เลื่อน ขึ้นตำแหน่งแล้ว
ทำไมกะทันหันแบบนี้
ไม่รู้ทำไม ฉันนึกถึงคำพูดของอนุสิทธิ์ที่พูด ในเมื่อวาน เขา บอกว่าฉันยั่วยวนเขาเพื่ออยากจะให้วินัยได้เลื่อนขึ้นตำแหน่ง เพิ่มเงินเดือน
แต่ความจริงมันไม่ใช่อย่างนั้น
“ทิพย์สุดา ทิพย์สุดา”
ฉันสติกลับคืนมา มองเห็นผู้จัดการอานนท์ กำลังโบกมืออยู่ หน้าฉัน“นี่ เธอดีใจจนอึ้งไปแล้ว ทำไมพูดกับเธอ เธอไม่ได้ยินเลยสักนิด”
“โทษทีค่ะ…เมื่อกี้ฉัน…..รู้สึกตกใจมาก….”ฉันพูดติดอ้าง
“เค อย่าอึ้งอยู่นั้นล่ะ คืนนี้เลิกงานค่อยไปฉลองกับสามีเธอ ดีๆ”ผู้จัดการอานนท์ พูดด้วยสีหน้าเข้าใจ
ฉันพยักหน้า”งั้นฉันไปทำงานก่อน
“โอ อย่าเพิ่งรีบ ท่านประธานอนุสิทธิบอกว่าเมื่อวานเธอไป แค่เซ็นชื่อเอกสารเท่านั้น ยังไม่ได้รายงาน ตอนนี้ให้เธอไปหา เขาอีกรอบ” ผู้จัดการอานนท์ เรียกฉันไว้
“คุณพูดอะไรนะ”ฉันตะโกนอยากตกใจ
ผู้จัดการอานนท์ มองฉันอยากแปลกประหลาด เธอตื่นเต้น อะไร”
“ไม่ ไม่ได้ตื่นเต้น”ฉันก้มหน้าอย่างลนลาน”ฉันแค่คิด ว่า…เรื่องรายงานแบบนี้ ผู้จัดการคุณไปดีกว่า ฉันแค่พนักงาน เล็กๆจะไปรายงานกับบอสได้ยังไง
“แม้จะจริงอย่างที่เธอพูด แต่ประธานอนุสิทธิ์เป็นคนที่เรียกให้ เธอไปเอง ถ้าปฏิเสธก็คงไม่ดี ถ้าเธอกล้าปฏิเสธเธอก็ไป อธิบายกับประธานอนุสิทธิ์เอง ฉันไม่ไป “ฟังน้ำเสียงของผู้ จัดการอานนท์ รู้สึกเขาก็จำใจเหมือนกัน
ฉันทําได้แต่ตอบรับอย่างจําใจแล้วหันตัวเดินออกไปห้อง ทํางาน
ฉันเดินอยู่บนทางเดินอย่างเชื่องช้าตั้งใจถ่วงเวลาเพราะความ ไม่อยากไป เพิ่งเดินไปถึงหน้าลิฟต์ ก็โดนคนที่โผล่ออกมา จากข้างในกอดไปเต็มๆ
“ทิพย์ ทิพย์ ฉันได้เลื่อนขึ้นตำแหน่งแล้ว ฉันได้เลื่อนขึ้น ตำาแหน่งแล้ว”
ฉันตะลึงไป เพราะไม่เคยเห็นวินัยตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อน แถม เขายังเร่งกอดฉันไปด้วย แม้จะกอดแค่แป๊บเดียว
“ตัวเอง…..”
“ทิพย์ คุณมาเหมือนวินัยก็ได้ปรากกว่าตนเองตั้งสติไม่อยู่ เลยลากฉันไปที่ปล่องบันได
“ทิพย์ ฉันได้เลื่อนขึ้นตำแหน่งแล้ว เพิ่งประกาศไปเมื่อกี้
ตอนนี้ฉันเป็นรองหัวหน้าของแผนกบุคคลแล้ว”เขาพูดกับฉัน
ด้วยความตื่นเต้นที่ปิดบังไม่ได้
ฉันมองเขาอย่างงุนงง พูดยินดีกับเขาอย่างมึนเฉย”ใช่ ใช่สิ ฉันได้ยินมาแล้ว ขอแสดงความยินดีด้วยนะตัวเอง”
“ทิพย์ เงินเดือนของรองหัวหน้ามากกว่าเมื่อก่อนตั้งเยอะ เรา จะได้มีชีวิตที่ดีแล้ว”วินัยยังคงดีใจไม่อั้น แค่พริบตาเดียวเขาก็ วาดภาพอนาคตที่สวยงามของเราสองคนออกมาแล้ว มองดูสภาพที่ภูมิใจของเขา ฟังเขารจนาอนาคต ฉันมีคำพูด
เต็มทองแต่ก็กลืนลงไปอีก
“ทิพย์ ทำไมคุณไม่พูดล่ะ คุณไม่ดีใจหรอ”
เห็นฉันไม่พูด วินัยสงสัยไปนิด
ฉันส่ายหน้า ดวงตาขึ้นไปนิดไม่ ฉันดีใจมาก ตัวเอง ฉัน รู้สึกภูมิใจต่อคุณ เมื่อผู้เป็นรองหัวหน้าของแผนกบุคคลอายุน้อยที่สุดตั้งแต่สร้าง บริษัท”
ผู้จัดการอานนท์ ช่างพูดจริงๆ ไม่อย่างที่ว่า หลอก……..วินัยหน้าแดงนิดมีอายบ้างได้
ฉันสูบลมหายใจเดียว ไม่รอเขาออก ก็คลายมือ ยิ้มแล้วว่าตัวเอง จัดการอานนท์ฉันรายงานนะ นี้ฉันจะอาหารอร่อยเพื่อฉลองให้
“ไม่ คืนนี้เรากินอาหารหรูข้างนอก เขาตัดสินไปอย่าง วีรอาจหาญ
ฉันพยักหน้าตอบรับกลับลิฟต์กับเขาด้วยกัน เขา ไปแผนกบุคคล ส่วนฉันขึ้นชั้นยี่สิบ
“คุณเลขาพิมพ์ใจ มาพบประธานอนุสิทธิ์…
ยืนอยู่นอกห้องออฟฟิศ ฉันพูดกับพิมพ์ใจอย่างหวาดกลัว เธอมองฉันอย่างแปลก ระหลาด “เป็นเธออีกหรื ค่ะ ผู้จัดการอานนท์ให้ฉันมาพบประธานอนุสิทธิ์……
“เข้าเถอะ ประธานอนุสิทธิ์กำลังรออยู่ใส่ใจ ก้มหน้าทํางานตนเองต่อ
ฉันเดินถึงหน้าประตูห้องออฟฟิศของอนุสิทธิ์ สูบหายใจเข้า ลึกๆ แล้วเคาะประตูไป
ประตูนั้น เปิดออกมาอย่างกะทันหัน
พูดจริง ตอนฉันมาฉันมีอารมณ์โกรธอยู่ แต่ในขณะที่ประตู เปิดออก ฉันกลับเกือบวิ่งหนีไป
นึกถึงคนที่อยู่ข้างในคืออนุสิทธิ์ ฉันก็ไม่กล้าเข้าไปแล้ว
“เอ ทิพย์สุดา เธอไม่เข้าไปข้างหลังมีเสียงของพิมพ์ใจมาดัง
เอาแต่ยืนตรงนี้ก็ดูโง่เกินไป ฉันหันหน้าแล้วฝืนยิ้มให้เธอ แล้ว มองเห็นเธอใบหน้าเต็มไปด้วยความเห็นใจ
เธอคงคิดว่าฉันมาโดนด่าอีกแล้วมั้ง
“เหอะๆ…”ฉันยิ้มแห้งๆแล้วกัดฟัน ก็เข้าไปในห้องออฟฟิศ ของอนุสิทธิ์
ยังไม่รอให้ฉันมองชัดสภาพข้างใน ประตูที่อยู่ข้างหลังก็ปิดไป อย่างกะทันหัน
ฉันตื่นเต้นขึ้นมา รีบโดนกลิ่นหญ้าที่จางๆล้อมรอบไว้
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ