ตอนที่ 3 ลองเพื่อความสุข

เพื่อนสนิทเพ็ญแข ดฉันไปช้อปปิ้งพอดี ฉันเลยตัดสินใจทันทีนัด เธอเจอกันที่ห้าง

เมื่อเห็นเธอ ฉันก็เป่านกหวีดอย่างดีใจแข มานัดกับฉันยัง แต่งตัวสวยขนาดนี้ อยากจะไปทำอะไรล่ะ”

“ถุย ใครเหมือนแกล่ะ วันๆไม่ใช้สีดำสีเทา ทิพย์ แกน

เพิ่ง24เท่านั้นนะ วันๆแต่งตัวเหมือนคุณป้า เธอรู้ตัวไหมล่ะ”

ฉันก้มหน้ามองตัวเอง ชุดทำงานสีดำ เป็นวินัยเตรียมให้ฉัน ไซส์ใหญ่กว่าไซส์ปกติหนึ่งไซส์ ใส่ในตัวฉันก็ใหญ่ไปนิด

ไม่เห็นรูปร่างและไม่สวยด้วย แต่ก็ไม่เป็นไร ไม่มีใครสนหรอก

“สามีฉันชอบ ทําไม เธออิจฉาหรอ”ฉันเบะปาก อวดกับเธอ

อย่างอาละวาด

“นี่ ทิพย์สุดา แต่งงานมันเก่งนักหรอ มีผัวมันเก่งนักหรอ ถ้า เธอทำแบบนี้อีก ฉันจะตัดขาดกับแกนะ”เพ็ญแขเขม็งฉัน

ฉันแลบลิ้น แล้วเราสบสายตายิ้มให้กัน

เดินไปๆ เราเดินเข้าห้องขายเสื้อชั้นใน เพ็ญแขมองไปพลาง ใช้แขนตบฉัน”ทิพย์ แกกับวินัยตอนนี้เป็นยังไงบ้าง

“อะไรเป็นยังไงบ้าง”

“ก็ตอนกลางคืนไง” เพ็ญแขเลิกคิ้ว “เรื่องนั้นแหล่ะเธอรู้ ยังคงเหมือนเดิมไหม

“เพ็ญแข” ฉันรีบหันไปมองรอบๆ รู้สึกหน้าร้อนมาก แกเอา เรื่องแบบนี้มาพูดข้างนอกได้ยังไง”

“กลัวอะไร ก็ไม่ใช่เรื่องหา นี่เป็นหัวข้อปกติระหว่างเพื่อน สนิทกันเพ็ญแขเบะปาก ดึงเสื้อชั้นในสีขาวในมือฉันไป “แกน วันๆเอาแต่ใส่สไตล์แบบนี้ เชยมาก”

ฉันพูดด้วยหน้าแดงจะกลัวอะไร ก็ใส่ข้างในนี่ ใครจะเห็น เล่า”

“ผัวแกเห็นไง แกคิดดูสิ หลายปีมานี้ วินัยมองเธอเป็นแบบนี้ มาตลอด คงเบื่อแย่แล้วสิ ฉันว่านะ แกต้องใส่ตัวนี้เพ็ญแซยื่น ชุดเสื้อชั้นในสีม่วงมา

ฉันหน้าแดงกว่าเดิม”ไม่เอา นี่นี่จะให้ใส่ยังไงล่ะ

“ก็ใส่ข้างในไง จะกลัวอะไร มีแต่วินัยของแกเห็นเท่านั้น แก่ผิว ขาว เหมาะกับสีม่วงนี้มาก ฉันรับรองนะเมื่อวินัยของแกมองเห็น ต้องกลายเป็นหมาป่าแน่เลย” เธอพูดไปหัวเราะไป

จริงหรอ

ใจฉันหวั่นไหวไปนิด

เพ็ญแขไม่รู้ว่าฉันกับวินัยไม่เคยทำเรื่องนั้นเลย เธอแค่คิดว่า ชีวิตทางเพศของเราไม่กลมกลืนกัน

แต่ที่เธอพูดก็ถูก อาจจะเป็นฉันกับวินัยคบมานานมากๆ ขาด ความแปลกใหม่เขาเลยไม่อยากเอาฉันมั้ง
อาจจะเป็นฝัน ในเมื่อคืน ให้ความกล้าให้ฉัน ฉันกัดฟันและมือ ที่จับเสื้อชั้นในสีม่วงอยู่ในมือก็ไม่ปล่อยเลย

เพ็ญแขพูดอย่างประหลาด “ทิพย์ แกคิดแบบนี้ดีแล้ว โอเค ชุด นี้คือฉันช่วยเลือกให้ฉันส่งให้แกละกัน พรุ่งนี้แกต้องขอบคุณฉัน

ดีๆนะ”

พูดจบ เธอก็ดึงชุดชั้นในในมือฉันไป ให้ฉันรออยู่ที่เดิม เธอไป จ่ายเงิน

เพราะชุดชั้นในนี้ ฉันใจลอยไปทั้งวัน หลังจากแยกจากกับ เพ็ญแขและกลับถึงบ้าน ฉันแกะกล่องนั้นออกมา ปรากฏข้างใน นอกจากชุดชั้นในสีม่วง ยังมีกระโปรงสลิงสั้นสีม่วงตัวหนึ่งด้วย มีผ้าน้อยและบางมาก ฉันรู้สึกว่าหน้าฉันร้อนจนจะไหม้

ฉัน ใจสั่นและรีบเอาเสื้อนั้นยัดเข้าตู้เสื้อผ้า แล้ววิ่งไปห้องครัว ทำอาหารเย็น ให้วินัย ผัดผักไหม้ไปจานหนึ่ง ในซุปจนแห้ง ไปหม้อหนึ่ง ฉันปรากฏว่าฉันไม่มีใจในการทำอาหารเลย ใน สมอง ฉันมีแต่เสื้อชั้นใน ชุดนอนและฝันในเมื่อคืน…….

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ฉันตกใจไปใหญ่ ฉันรีบเช็ดมือและวิ่งออกไป

“ทิพย์”

เป็นแม่สามี ฉันเลียริมฝีปากและยิ้มแบบแห้งๆ คุณแม่….. “ทิพย์ ช่วงนี้ร่างกายเป็นยังไงบ้าง มีข่าวดีไหม
“ยัง ยังค่ะ “ฉันตอบอย่างหวาดผวา แต่สายโทรศัพท์โดนวาง ไปเสียแล้ว

ฉันถอนหายใจ แล้วค่อยๆวางโทรศัพท์ลง

ตั้งแต่ฉันหมั้นกับวินัย แม่สามีก็จับตามองเรื่องนี้ตลอด อยาก ให้ฉันรีบคลอดหลานออกมาให้ท่านคุ้มเลย หลังแต่งงานแล้ว ท่านจับตามองเรื่องนี้หนักกว่าเดิม ทุกวันก็ต้องโทรมาถามหนึ่ง รอบ ช่วงนี้เหมือนใกล้จะหมดความอดทนแล้ว

จนถึงตอนนี้ฉันกับวินัยยังไม่เคยทำเรื่องนั้นเลย จะคลอดลูก ได้อย่างไรกัน แต่นี่เป็นเรื่องที่น่าอาบอาย ฉันไม่กล้าพูดกับคน อื่น

ฉันเม้มปากแล้วเดินเข้าไปห้องนอนอย่างแน่วแน่ อาบน้ำแล้ว ใส่ชุดชั้นในและชุดนอนนั้นขึ้นมา

เพื่อความสุขในวันหลัง ฉันต้องลอง

มองดูตัวเองในกระจก ฉันรีบหลบไป ไม่กล้ามองดูอีกครั้ง น่า เขินอายจริงๆ

จับชุดนอนแขนยาวคลุมตัวไว้ เหมือนใส่แบบนี้ถึงจะรู้สึก ปลอดภัย ใจฉันเต้นเร็วมาก

นั่งรอที่ห้องรับแขกอย่างกระวนกระวายใจ จนถึง3ทุ่มกว่าจึง ได้ยินเสียงกุญแจเสียบเข้าล็อคประตู ฉันรีบลุกจากโซฟา

“ตัวเอง”
“ทิพย์ คุณกลับมาแล้ว ฉันคิดว่าคุณกับเพ็ญแขต้องเล่นไป ถึง4ทุ่มกว่านะ”

มองเห็นฉันอยู่บ้าน วินัยรู้สึกแปลกมาก แล้วมองเห็นฉันใส่ชุด นอน ก็พูดอยากรู้สึกผิด”ขอโทษนะ ฉันกลับมาดึกไป ถ้าคุณ เหนื่อยแล้วก็ไปนอนก่อนนะ”

เขาวางกุญแจ พลางพูดพลางเดินเข้าหาฉัน

ฉันจ้องมองเขาอย่างนิ่งๆ กัดฟันแล้วลุกขึ้นยืนตรงๆ ถอดชุด นอนที่คลุมตัวออกมา