บทที่ 18 ฉันจะฟ้องคุณ

เธอไม่ต้องการเป็นผู้หญิงที่ร้องไห้เพราะความรัก มันน่าอายเกิน ไป

หลิวเฉิงขมวดคิ้ว น้ำเสียงของเขาก็ค่อยๆ หมดความอดทน “ผมก็พูดแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเรากลับบ้านแล้วค่อยแก้ปัญหา กัน??”

“แก้ปัญหายังไงคะ? คุณจะแก้ปัญหายังไง?” น้ำตาของถังหน่ วนเวยคลออยู่ในดวงตา ทั้งๆ ที่บอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ แต่ ทำไมดูเหมือนว่าใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว “หลิวเฉิงความรู้สึกสองปี นี้ เราบอกว่าเราจะแต่งงานเมื่อเราหาเงินได้มากพอแล้ว” เธอ ตรงไปที่ตู้เยว่เซิน “นั่นคือวิธีที่คุณเดินทางตามสัญญาของเราเห รอคะ!”

“เวยเวย อย่าเพิ่งก่อเรื่องได้ไหม?” ใบหน้าของหลิวเฉิงดูไม่ดี นัก ความรู้สึกที่ว่าถูกจับได้ว่ามีชู้เป็นอย่างไร ตอนนี้เขารับรู้แล้ว “ก่อเรื่องที่นี่ก็ไม่มีใครได้รับผลดีเลยนะ น่าอับอายจะตายไป”

ถังหน่วนเวยหัวเราะออกมา “คุณยังอายอีกเหรอคะ? พาผู้ หญิงมาอย่างโจ่งแจ้ง ไม่น่าอายกว่าเหรอคะ? หลิวเฉิงคุณแสดง ละครเก่ง หรือว่าสายตาฉันแย่กันแน่?”

ในเวลานี้ตู้เยว่เซินก็พูดเยาะเย้ยขึ้น “เมื่อครู่หลิวเฉิงก็พูดแล้ว ไม่ใช่หรือไง คุณอารมณ์ร้าย แถมยังไร้เดียงสาอีก เป็นคนที่ไม่ เป็นที่ต้องการของผู้ชาย” เธอม้วนเกี่ยวผมของตัวเองด้วยท่าทางเยาะเย้ย “จะดูดียังไงก็แค่นั้นแหละ? ก็เหมือนกับแจกันที่มีไว้ประ ดับสวยๆ เท่านั้น”

“ตู้เยว่เป็นเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของคุณ เชิญหลีกไปให้พ้นด้วย ค่ะ!” ถึงหน่วนเวยทนไม่ไหวว่ากล่าวออกไป ในเวลานี้เธอ สามารถทําได้ทุกอย่าง

ไม่ไกลกันนัก กงหมู่ที่กำลังคุยกับผู้จัดการ ก็ได้ยินเสียง ทะเลาะมาจากข้างๆ ก่อนที่เขาจะมองไปโดยจิตใต้สำนึก และ เห็นคนที่เคยชกเขาที่งานเลี้ยง เขาลำพองขึ้นมาเล็กน้อย ๆ นี้ เรียกว่า โลกกลมรึเปล่า ในตอนนั้นได้ที่เธอบอกฐานะปลอมของ ตัวเอง ทำให้เขาหาคนผิด ตอนนั้นเขาก็คิดแล้วว่าคงจบไปแบบ นั้น ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกครั้งที่นี่ เขาจะต้องสั่งสอนเธอ ให้เธอ รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงที่ชกเขาและหลอกเขา

กงหมู่ที่กำลังจะเดินไป แต่พบว่าบรรยากาศนั้นไม่ปกติ ใบหน้าของเธอดูไม่ค่อยดี ราวกับว่า…….เธอกำลังจะร้องไห้ และ ผู้ชายที่กำลังเผชิญหน้ากับเธอก็มีสีหน้าไม่ต่างกับเธอเท่าไหร่ เกิดอะไรขึ้น? กงหย่หยุดฝีเท้าและดูสถานการณ์

“ถังหน่วนเวย คุณก่อเรื่องพอหรือยัง?!” หลิวเฉิงทนไม่ไหวกับ คนรอบข้างที่พูดซุบซิบกัน และตะโกนออกไป ตอนนี้เขาแค่ อยากจะทำให้เรื่องนี้จบลงอย่างรวดเร็ว เขาไม่อยากปล่อยให้มัน ยุ่งเหยิงต่อไปแล้ว

ถังหน่วนเวยมองหลิวเฉิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ และน้ำตาก็ไหล ออกมา “หลิวเฉิง คุณบอกว่าฉันกำลังก่อเรื่องเหรอ? ตอนนี้ใครกำลังเรื่องกันแน่ผู้หญิงคุณพามา มาหยามหน้าฉันก่อน แต่กลับโทษฉันเหรอ

“แล้วทำไมคุณไม่คิดว่าคุณได้อะไรผิดไปบ้าง” หลิวเฉิงลง “วันคุณเอาแต่ยุ่ง ยุ่งจนเวลาผม ผมเป็นผู้ชายคุณคุณทำให้ผมศีรษะลง แล้วเอามือแสกไปผม ด้วยท่าทางเจ็บปวด

ถังหน่วนเวยชะงัก ทำจะเอ่ยปากพูดอยู่หลายครั้ง ไม่ ได้พูดอะไรออกไป

เสียงของหลิวลดลงเรื่อยๆ และพูดว่า ผมพยายามอย่าง หนักจะหาเงิน แต่ยังไม่สูงเท่ากับเงินเดือนของคุณ ทุกครั้งที่ ผมโทรหาคุณ คุณจะบอกเสมอกำลังกลับเหมือนคนโง่ ทั้งนี้ ความรู้สึกมีต่อถึงค่อยลด

น้ำตาของถังหน่วนเวยไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เธอ เหยียดออกหวังแตะหลิวเฉิงก็ชะงัก และหยุดกลาง อากาศ ก่อนจะนำมือกลับมา

“ไม่ง่ายที่มีเวลากินข้าวกับสักครั้ง และเมื่อมีโอกาส ก็ไปได้ครึ่งหนึ่งเท่านั้น โทรศัพท์ของคุณก็และรีบออก จากร้านอาหารไม่พูดเฉิงหัวเราะสองครั้ง ความเศร้า สูงกว่าผมคุณคิดว่ายังมีความหมายอีกไหมผมคุณ”
“ฉัน…..” งหน่วนเวยอยากจะอธิบายเรื่องของหลินเถาเยา แต่ทันใดนั้นก็พบว่า อธิบายไปก็คงไม่มีความหมายแล้ว ทุก อย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้เหรอ? ถ้ากลับไปแล้วจะเป็นยัง ไงต่อ? จะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนเหรอ?

ความรู้สึกเมื่อมันไม่เหลือแล้วก็คือไม่เหลือแล้ว มันไม่เหมือน กับสิ่งของที่หายไปก็สามารถหาได้ สิ่งเดียวที่เธอเสียใจคือเธอ ไม่ได้บอกหลิวเฉิง ว่าจริงๆ แล้วเธอยังรักเขาเสมอ เพียงแค่เธอ ไม่ได้พูดเท่านั้นเอง เธอเพียงแค่ยุ่งอยู่กับการสร้างอนาคตของ พวกเรา แต่กลับลืมเขาในตอนนี้

ถังหน่วนเวยไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดยังไง ในตอนที่เธอจะหันหลัง กลับเพื่อทำอะไรบางอย่าง พนักงานเสิร์ฟที่เสิร์ฟกาแฟก็กระแทก เธออย่างจัง ทำให้กาแฟหกราดเธอ ถึงหน่วนเวยโซเซเล็กน้อย ทำได้เพียงคว้าขอบโต๊ะ และด้วยความสูงนั้นพอดีสำหรับตู้เยว่ เซิน ในการเทกาแฟทั้งถ้วยบนหัวของเธอ

“โอ้ ขอโทษนะหน่วนเวย ฉันไม่รู้ว่าคุณจะชนมาอย่างกะทันหัน เป็นความผิดของฉันเอง ทำไมกาแฟถึงได้วางไว้ขอบโต๊ะขนาด นั้นกัน” ตู้เยว่เซินปิดปากด้วยความประหลาดใจ แต่น้ำเสียง ล่าพองใจอย่างชัดเจน “คุณคงจะไม่โทษฉันใช่ไหม?”

พนักงานข้างๆ ได้ทำความสะอาดกาแฟที่หกเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะพูดขอโทษ ถึงหน่วนเวยพูดเรียบๆ “มันไม่ใช่ความผิด ของคุณ คุณไปได้แล้วค่ะ”

“หน่วนเวย คุณใจดีมาก โอ้โห ดูคุณสิ กาแฟหกเลอะไปหมด”ตู้เยว่เซินยืนขึ้น นำกระดาษทิชชูวางบนโต๊ะ เช็ดให้เธออย่าง กระตือรือร้น

ทั้งร่างของถังหน่วนเวยนั้นเต็มไปด้วยกาแฟ และยังคราบ กาแฟบนใบหน้าของเธอลงมาแยกน้ำตากาแฟ สูทของเธอเปื้อนกาแฟจากพนักงานที่ระวัง ด้วย ทำให้ทั้งร่างเธอเมื่อไปแล้วดูตกในที่ลำบาก

เธอจับจ้องหลิวเฉิง แต่เห็นเขาหันหน้าไปอีกถังหน่วน เวยยิ้มขึ้นมา เป็นไปตามนั้นจริงในใจของผู้ชายไม่ที่สําหรับเธอแล้ว

เธอผลักมือของตู้เยว่เซิน ออกแล้วก้าวไปด้านข้าง ยืนอยู่ ตรงหน้า ตู้เยเดิมเธอกว่า ตู้เยว่เซินมาก ความสูงกดขี่ทำให้ เยว่เป็นรู้สึกกลัวเล็กน้อย

“หน่วนเวย ได้ตั้งใจราดกาแฟไป

เอาเรื่อง

ถังหน่วนเวยยิ้มขึ้นที่มุมปากของเธอ และไม่ใช่รอยยิ้มสัก นิดเดียว เธอไม่ตอบคำถามของ เป็นมือไปแก้ม ตู้เยเป็นอย่างน้ำหนักมือนั้นทำให้คนดูอยู่บนหน้าของตัวเอง

เมื่อเปรียบเทียบกับตบดูเหมือนว่าหมัดที่เธอเคยชกครั้งแล้วจะเบากว่ามาก กงหยอด

ตู้เยเซินกุมใบหน้าครึ่งหนึ่งของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงไม่ออกมา “ถึงหน่วนเวย คุณเหนื่อยกับการใช้ชีวิตแล้วเหรอ? ฉัน จะฟ้องคุณข้อหาทำร้ายร่างกาย! คุณจะไม่มีที่ยืนในโลกของ ทนายความอีก!!”