บทที่ 14 ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

ถังหน่วนเลยรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ทำไมพวกเธอถึงพูดคุย เกี่ยวกับเรื่องของคัพของหน้าอกกัน? ในเมื่อเวลานี้กำลังซักถาม อย่างจริงจัง ถังหน่วนเวย ขัดจังหวะการสนทนาทันที “หลินเถา เยา ฉันไม่สนใจคุยเรื่องคัพของหน้าอกของหญิงตั้งท้องกับเธอ หรอกนะ ฉันแค่อยากถามเธอว่าทำไมตอนนั้นถึงไม่มาหาฉัน?”

หลินเถาเขาก้มหัวลง ความตื่นเต้นเมื่อครู่นี้ถูกจัดขึ้นโดย ถัง หน่วนเวย ด้วยเสียงที่หนักขึ้น เพราะฉันรู้ว่าเธอเพิ่งจะทำงาน และคงยังไม่มีเงินเก็บอะไร แม้ว่าฉันจะบอกเธอ ก็คงไม่พ้น หาความเครียดให้เธอเปล่าๆ ดังนั้นฉันถึงคิดหาวิธีเอง”

“แล้วผลลัพธ์ของการหาวิธีด้วยตัวเองคืออะไร? เสียร่างกาย โดยไม่รู้ตัว และเกือบจะโดนตาเฒ่าหัวงูหลอกอีกด้วย!!

“มันก็ไม่เป็นไรแล้วไง” หลินเถาเขามองโลกในแง่ดี “ไม่ต้อง พูดถึงเรื่องสูญเสียร่างกาย โดยไม่รู้ตัว อย่างน้อยคนนั้นก็คือช่าง ซิวจื่อ”

ถังหน่วนเวยอารมณ์ขึ้นสูงมากกว่าเดิม “เธอคิดว่าการให้ ร่างกายกับช่างซิวจื้อนั้นคุ้มค่าแล้วใช่ไหม?”

หลินเถาเยาชะงักไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าชายคนนั้น พูดในห้องน้ำหญิงว่าเธอดีไม่เท่าผู้หญิงขายบริการด้วยซ้ำ ดังนั้น อารมณ์ของหลินเถาเยาก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองในทันที “ไม่ใช่สิ! นั้นเป็นเพียงสังคมขยะ คิดว่าตัวเองหล่อ แล้วผู้ คนๆหญิงทุกคนจะยอมถวายตัวหรือยังไง! และฉันยังเสียครั้งแรกให้ เขา แต่เขากลับมาตีราคาฉัน! ข้างนอกสุกใส ข้างในเป็นโพรง

“นี่เพื่อนของฉันถูกตีราคาไปแล้วเหรอ” คำพูดของถังหน่วน เวยเหมือนกับราดน้ำมันไปบนไฟ

“นั่นยังไม่พอสําหรับเขาที่จะพูดถึง!! หลินเถาเขาโกรธ มากกว่าเดิม แม้ว่าเธอจะไม่ใช่หญิงผู้มีเกียรติ แต่ก็เป็นของ ล้ำค่าของพ่อแม่ของเธอ และยังไม่เคยโดนเหยียดหยามมาก่อน ด้วย?

“ช่างเถอะ อย่าพูดถึงเขาคนนั้นเลย แล้วคุณลุงกับคุณป้าเป็น อย่างไรบ้าง?”

“อืม รอให้ฉันชำระหนี้หมด ศาลก็สามารถฉีกเอกสารเหล่านั้น ได้แล้ว” หลินเถาเยาหยิบแอปเปิลจากบนโต๊ะ แล้วกดลง ตอนนี้ เธอมีเงินเพียงพอแล้ว อย่างน้อยบ้านของเธอก็จะไม่ถูกยึด เงิน สามารถค่อยๆ หาได้ แต่บ้านไม่สามารถปล่อยไปได้

เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว พ่อของหลินเถาเยาถูกโกงในการทำธุรกิจ และติดหนี้ธนาคารหลายแสนหยวน หลังจากยึดธุรกิจทั้งหมด แล้ว ก็ไม่ได้เงินมากนัก ดังนั้นธนาคารจึงส่งคนไปยึดบ้าน หลิน เถาเขาเฝ้าดูพ่อแม่ของเธอร้องไห้ตลอดทั้งวัน พ่อของเขาเอาแต่ โทษตัวเอง และหลังจากที่แม่กล่าวโทษพ่อแล้ว ก็ไปแอบร้องไห้ เธอรู้สึกเจ็บปวด ถึงได้เกิดเรื่องต่างๆ เหล่านี้ขึ้น

เพียงแค่ว่า เธอขายร่างกายเพื่อช่วยพ่อของเธอ และสิ่งเดียวที่ เธอทําแตกต่างจากสมัยโบราณคือ เธอให้ตัวเองกับคนที่ถูกตาต้องใจ เป็นเพราะอย่างนี้เธอถึงรู้สึกสบายใจอยู่บ้างภายในใจ

ถ้าช่างซิว อรู้ความจริงนี้ เธอไม่รู้จริงๆ ว่าเขาควรจะดีใจที่ หญิงสาวที่เขาพบนั้นไม่ได้เป็นอย่างที่เขาจินตนาการเอาไว้ หรือ ว่าเขาควรจะเสียใจที่เขาถูกใช้เป็นเครื่องมือ

“งั้นก็ดี ในที่สุดเรื่องนี้ก็จบลง” ถังหน่วนเวยถอนหายใจด้วย ความโล่งอก และยื่นมือออกไปหยิบแอปเปิล ถึงได้พบว่าหลังมือ ของเธอเป็นสีแดง และความเจ็บปวดแล่นเข้ามาในโสทประสาท ของเธอ

“เวยเวยเกิดอะไรขึ้นกับมือของเธอ?” หลินเถาเขาก็เห็นด้วย เหมือนกัน และถามขึ้น

ถึงหน่วนเวยสังเกตมือของเธอเป็นเวลานาน และรู้สึกแปลก เล็กน้อย เจ็บตรงนี้ได้อย่างไร ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้ไปชนกับ อะไร……..ใดนั้น เธอก็รู้สึกตัวทันที “เป็นเพราะ คุณชายสาม บ้านกง!”

“อะไรนะ?” หลินเถาเยาเคี้ยวแอปเปิลอยู่ ทำให้พูดออกมาไม่

ชัดเท่าไหร่

“น่าจะเป็นเพราะเมื่อครู่นี้ตอนที่ชกคุณชายสามบ้านกง” ถัง หน่วนเลยนึกขึ้นมาได้ ในเวลานั้น เธอใช้แรงอย่างมาก และบวก กับที่ไม่ได้ใช้ท่าที่ถูกต้อง ก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะเจ็บ

“ฉันยังไม่ได้ถามเธอเลย ใครคือ ตู้เยว่เซิน? ทำไมเมื่อครู่เธอ ถึงบอกพวกเขาว่านี่เป็นชื่อของเธอ? และอีกอย่าง เธอไม่ได้ ทํางานที่ สำนักงานกฎหมายจิ๋นซิน ด้วย”หลินเถาเขากัดแอปเปิลต่อไป ด้วยท่าทางน่ารัก ราวกับกระรอกกำลังกินอาหาร

ถังหน่วนเวยรู้สึกพึงพอใจ “สำนักงานกฎหมายจีนซินเป็นศัตรู คู่แข่งของบริษัทพวกเรา และ ตู้เยว่เป็นก็คือคนที่ชนะฉันในศาล ครั้งที่แล้ว เธอคิดว่าหลังจากที่ฉันชกคุณชายสามบ้านตระกูลกง แล้วฉันจะโง่บอกชื่อจริงของฉันหรือไง? ตอนนั้นที่ฉันบอกเขาว่า ฉันคือ ตู้เยว่เป็นเพราะว่าหลังจากนั้นเขาก็จะหาทางแก้แค้นฉัน ไม่ได้แล้ว เป็นยังไงล่ะ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว?”

หลินเถาเยาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง สามสิบปีต่อมา ในที่สุดก็ เข้าใจความคิดของ ถังหน่วนเวยก่อนจะยกนิ้วให้ “เวยเวย เธอ สุดยอดมาก!”

“เรียนรู้ตรงนี้ไว้ บนร่างของฉันมีแสงส่องประกายขนาดไหน ถึงหน่วนเลยหยิบแอปเปิลขึ้นมา และกัดลงไปอย่างแรง

เธอเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถในแผนกกฎหมาย และเธอมี ความคิดมากมาย มันจะเป็นไปได้อย่างไรหากปราศจากความ สามารถนี้? แต่ถ้าเธอพบคู่ต่อสู้ที่เก่งกว่าเธอ บางทีเธออาจจะ ไม่มีกะจิตกะใจอยากกินแอปเปิลแล้วก็ได้

ความโชคดีของผู้คนมักจะหายไปอย่างเงียบๆ เมื่อเธอรู้สึกว่า โชคดี แต่เจ้าของเรื่องกลับไม่รู้ตัว

อาหารค่ำของครอบครัวในวันหยุดสุดสัปดาห์นี้สำหรับช่างซิว ซื้อแล้ว ก็เหมือนเป็นวันสิ้นสุดโลก และเมื่อเขารู้ว่าเหล่าญาติ ผู้ใหญ่จะมาร่วมด้วยช่างซิวจื่อก็รู้ว่า ขีดจำกัดของเขามาถึงจุด สูงสุดแล้ว
เรื่องเข้าครัวเป็นหน้าที่ช่างและเท้าผู้ชายสองคนนี้เสมอ หน้าที่ของซูป้านเซียและโล่คาคามีเพียงแค่จัดเตรียมงานและพูด คุยกันเท่านั้น หานเติบโตมาอย่างลูกคุณหนู ก็จะต้องแต่งงาน กับชายที่สามารถทําอาหาร ซักรีดและทำงานบ้านได้

และทุกครั้ง ช่างซิวจื่อก็จะชอบพูดราวกับนำน้ำมันราดลงไป ในไฟว่า “จี้ซูหาน เธอคิดว่าจะมีผู้ชายสองคนแบบนี้ในโลกนี้อีก ไหม?” เขามองไปที่ชายสองคนที่อยู่ในครัวด้านหลังเขา “พวก เขาเป็นเหมือนสัตว์ที่หายากยิ่งกว่าไดโนเสาร์อีก ฉันแนะนำให้ ส่งพวกเขาไปจัดแสดงนิทรรศการที่สวนสัตว์”

ทันทีที่พูดจบ ช่างซิวจื้อก็ได้รับการกล่าวว่าจากบ้านเซีย “ใครสอนให้ลูกพูดอย่างนี้? ไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่

จี้ซูหานหัวเราะเบาๆ สิ่งที่เธอโปรดปรานคือการเฝ้าดูอารมณ์ โกรธของช่างซิวจื่อที่ไม่กล้าแสดงพูดออกไปช่างซิวจื้อหัวร้อน และมองอย่างรุนแรงไปที่น้องสาว และโต้กลับว่า “แม่ครับ ผมไม่ เด็กแล้วนะครับ แม่เลิกตัดสินง่ายๆ แบบนั้นได้ไหมครับ?”

ซูป้านเซียยิ้มเบาๆ “ตอนนี้ปีกกล้าขาแข็งแล้ว แม่สอนอะไรลูก ไม่ได้อีกแล้วใช่ไหม?”

“ไม่ใช่ครับ” ช่างซิวจื่อเลือกที่จะประนีประนอมอย่างชาญ ฉลาด ถ้าซูป้านเซียอารมณ์ไม่ดี มันก็เหมือนกับสายฟ้าผ่า อย่างไรอย่างนั้น เพราะช่างก็คงจะอารมณ์ไม่ดีเพราะซูป้านเชื่ ยอารมณ์ไม่ดีเหมือนกัน พอถึงเวลานั้นทั้งคู่ก็จะรวมพลังกันช่าง ซิวจื่อมีประสบการณ์เช่นนี้หลายครั้ง ดังนั้นเขาจึงเรียนรู้ได้ดีมาก
ในครอบครัวนี้ หารายได้ได้มากที่สุดก็คือเขา และคนไม่มี ตำแหน่งที่สุดก็คือเขา หานเกลี้ยกล่อมสองสามีภรรยาคน ด้วยถ้อยคําหวาน ดังนั้นพวกเขาถึงได้ยอมรับ และจัดการกับผล ที่ตามมา

และตอนนี้ จี้ซูหานก็ขยับเข้าใกล้ช่างซิวซื้อด้วยใบหน้าอยากรู้ อยากเห็น ถามว่า “นี่ ช่างซิวจื่อได้ยินมาว่านายเป็นวีรบุรุษช่วย สาวงามในห้องน้ำหญิง และช่วยเด็กผู้หญิงจากตาเฒ่าหัวงูซุน โสงเหรอ?”