บทที่ 10 คนตายเพราะความร่ำรวย นกตายเพราะความตะกละ

ห้องบอลรูมที่โอ่โถงฟูฟ่า รอบกายมีแต่นักธุรกิจที่ประสบความ สำเร็จต่างพูดจาหารือกัน หลินเถาเยารวบกระโปรงขึ้นมาแล้ว มองไปรอบๆ ในที่สุดก็เห็นซุนโสงอยู่มุมหนึ่งของห้องขณะที่กำ ลังก้อร่อก้อติกกับบริกรสาว หลินเถาเยาอดกลั้นความรู้สึกมวน ท้องเดินหน้าเข้าไปทักทาย อันที่จริงเธอไม่อยากเห็นหน้าไอ้อ้วน ลามก สักเท่าไหร่แต่เพื่อครอบครัวแล้ว เธอถึงจำเป็นต้องทำ เช่นนี้

“ท่านซุน คุณอยู่ที่นี่เอง ฉันหาอยู่ตั้งนาน” หลินเถาเขายิ้มโง่ๆ เพื่อจะได้ซ่อนความฝืดบนใบหน้าตัวเอง เธอเองไม่ใช่คนที่แสดง อะไรได้เก่งนัก

ซุนโสงหันกลับมา พอเห็นว่าเป็นหลินเถาเยาใบหน้าก็พลัน เปลี่ยนเป็นสีเข้ม เขาส่งสัญญาณให้บริกรไปจากนั้นก็แกล้งทำท่า ทางเป็นทางการแต่ไม่ได้มองหน้าหลินเถาเยาโดยตรง “คุณหลิน กับประธานช่างจัดการธุระกันเสร็จเรียบร้อยแล้วหรือ?”

หลินเถาเยาแทบอยากจะเอาแชมเปญรดหัวล้านของเขา แต่ ใบหน้ายังคงยิ้มพรายเหมือนเดิม “ท่านซุน คุณพูดจาตลกเก่ง นะคะ ฉันกับประธานช่างจะมีเรื่องอะไรกันงั้นเหรอ?”

“ผมพูดเล่นงั้นเหรอ?” ซุนโสงกระอักกระอ่วนไปชั่วครู่ แล้วก็ เอ่ยเสียงต่ำว่า “แล้วเมื่อใครกันล่ะที่ทำให้ผมขายหน้าต่อหน้าประธานช่าง!”

“ท่านซุน ก็เมื่อฉันตกใจ ไม่รู้นี่คะว่าประธานช่างจู่ๆจะโผล่ เข้ามา” หลินเถาเยารีบอธิบาย “งั้นคุณก็รีบบอกผมมาว่าคุณกับประธานช่างเกี่ยวข้องกันยัง

ไง”

“ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันแม้แต่น้อย จริงๆนะคะ” หลินเถา เขาคิดเพียงแค่ต้องการหาเงิน เรื่องอื่นก็ช่างแม่งไปก่อน

“พวกคุณไม่รู้จักกันเหรอ?” เห็นได้ชัดว่าซุนโสงไม่เชื่อ

“ไม่รู้จักค่ะ เมื่อก่อนก็ไม่เคยเจอกันมาก่อน ท่านซุน คุณลอง คิดดู ถ้าฉันมีความสัมพันธ์กับประธานช่าง ตอนนี้ฉันก็คงไม่มี ปัญหาเรื่องเงินหรอกจริงไหม” ทันทีที่หลินเถาเขาพูดแบบนั้นก็ แทบจะอยากตัดลิ้นตัวเองออก

หลินเถาเขาคงไม่คิดว่าตัวเองจะมีวันนี้ที่จะขายตัวเพื่อแลกเงิน แถมยังขายให้กับตาเฒ่าอ้วนจอมลามก

“ก็ถูกของคุณ” ซุนโสงพยักหน้า หัวเราะถูกใจ “งั้นก็แสดงว่า เราก็ยังไปทำเรื่องทำยังค้างอยู่เมื่อกี้ต่อได้ใช่ไหม?”

หลินเถาเยาฝืนใจพยักหน้า ปล่อยให้ซุนโสง โอบเข้าสู่อ้อม กอดตามแรงฉุดรั้งแล้วพาไปยังจุดที่ครึกครื้นที่สุดของงาน

หลินเถาเขาคิดว่าขอแค่เธอทำให้ซุนโสงมีความสุขเธอก็ สามารถได้เงินแล้วจากไปโดยง่าย แต่เธอไม่ทันคิดว่า ซุนโสง นั้นเจ้าคิดเจ้าแค้น คนที่กล้ามีเรื่องกับเขาแถมยังมีสถานะต่ำกว่าเขาจะต้องเอาคืนให้สาสม

โปรดอย่าได้สงสัยว่าทำไมผู้ชายถึงได้คิดเล็กคิดน้อยเหมือนผู้ หญิง บางครั้งการล้างแค้นของผู้ชายสามารถทำให้ผู้หญิงเจ้า เล่ห์เพทุบายคนหนึ่งตกตะลึงได้เหมือนกัน

ตอนที่ช่างซิวจื่อและกงหมู่มาถึงห้องบอลรูม เสียงเพลงไพเราะ ก็ถูกบรรเลงขึ้น ในฐานะสุภาพบุรุษแห่งเมือง กงหมู่ย่อมขอ สุภาพสตรีสักคนเต้นรำอย่างไม่ต้องสงสัย ช่างซิวจื้อเองก็คงถูก เพื่อนพ้องทิ้งไว้ลำพัง แต่สำหรับเขาแล้วมันก็ไม่ได้เป็นไร เพราะ เขาน่ะซินแล้ว เพียงแต่เมื่อสายตาของเขาเห็นซุนโสงกับหลินเถา เยาเท่านั้น สายตาลึกล้ำก็พลันเกิดประกายความโกรธขึ้นมา

ตอนที่อยู่ในห้องน้ำ เธอยังร้องตะโกนให้คนช่วยแต่ทำไมตอน กลับหน้าตาระรื่น? หรือผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีตรรกะเหมือนคนทั่วไป

ช่างซิว อ เอาเหล้ากรอกปากด้วยความขุ่นมัว โกหก มารยา หญิงทั้งนั้นแถมเขายังแยกไม่ออกด้วยซ้ำว่าเมื่อไหร่ที่ควรเชื่อ หรือเมื่อไหร่ที่ไม่ควรเชื่อ

เห็นได้ชัดว่าช่างซิวจื่อเข้าใจว่าตัวเองถูกหลอก ดังนั้นเมื่อเขา เห็นว่าซุนโรงผลักหลินเถาเขาไปเบื้องหน้าเขาถึงไม่ยอมยื่นมือ ออกไปช่วยเหมือนคนอื่นๆ ที่เลือกที่จะมองอยู่ข้างๆ

เสียงของซุนโสงหยาบกระด้างจนกลบเสียงดนตรี ประกอบกับ ท่าทางเล่นใหญ่ ทำให้ดึงดูดความสนใจของคนทั้งห้องมาได้

“ยัยทุเรศ! เธอนี่มันคนประเภทไหนกัน?! กูว่ามึงโชคดีแค่ไหน แล้ว แล้วยังกล้าแต่งตัวดูดีขนาดนี้! ถุย!!! เงินไม่กี่ร้อยหยวนก็ซื้อได้แล้วงั้นเหรอ คิดว่าฉันชอบเธอนักหรือไง!!!”

ท่ามกลางฟลอร์เต้นรำ หญิงสาวในชุดราตรีสีม่วงถูกผลักให้ ล้มลงบนพื้น ผมเธอหลุดลุ่ยปรกหน้า พยายามเอาชุดคลุมขาไว้ เพราะตอนที่ล้มลงมันเปิดเผยต้นขาเธอออกมา

ทว่าใบหน้าซุนโสงตอนนี้กลับพึงพอใจเป็นอย่างมาก ท่าทาง หยิ่งผยอง “เธอคิดว่าฉันไม่รู้หรือไง ว่าที่เธออยู่ข้างฉันเพราะ ต้องการเงินฉันยังไงเล่า? ในเมื่อเธอตั้งราคาเรียบร้อยแล้ว แล้ว ทำไมในห้องน้ำเมื่อกี้ถึงไม่ยอมฉันซะดีๆล่ะฮะ? ให้ฉันซึมเธอนิด หน่อยก็ไม่ได้!”

ซุนโสงเป็นนักธุรกิจ ยังมีความฉลาดอยู่บ้าง เนื่องเพราะความ สัมพันธ์กับช่างซิวจื่อ เขาถึงไม่กล้าทำอะไรหลินเถาเขาเมื่อครู่ แต่หลินเถาเขากลับบอกว่าไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับประธาน ช่างดังนั้นเขาถึงสามารถเอาคืนผู้หญิงคนนี้ได้เต็มที่ หลินเถาเยา ทำให้เขาเสียหน้าต่อหน้าช่างซิวจื่อ เขาก็คงไม่โง่ปล่อยเธอไป ง่ายๆ แค้นต้องชำระคือกฎของเขา

คนรอบกายเริ่มกระซิบกระซาบ เสียงจากทั่วสารทิศดังเข้าไป ในหูของหลินเถาเยาเธอจับกระโปรงของตัวเองไว้แน่นจนนอ้วก ลายเป็นสีขาว น้ำตาใสเหมือนคริสตัลพรั่งพรูออกมาแล้วหยดลง บนกระโปรงสีม่วงเป็นวงเล็กๆ

“เมื่อไม่ได้บอกว่าเป็นลูกบุญธรรมของท่านซุนหรอกเหรอ? แล้วทําไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?”

“เธอไม่รู้หรอกเหรอว่าสังคมเดี๋ยวนี้ว่าลูกบุญธรรมเสร็จพ่อบุญธรรมกันทั้งนั้นแหละท่านขุนมีลูกบุญธรรมที่คนแล้ว แก่ขนาด นี้แล้วก็ยังไม่เลิกรา

“คิดไม่ถึงเลย ดูใสซื่อขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้”

“เด็กสาวสมัยนี้ใครจะไปดูออกกันเล่า? สวยหน่อยก็มีคนเลี้ยง แล้ว แต่เธอคนนี้น่ะเกรดต่ำไปนิด ขายกันโต้งๆเลย

“งั้นก็ไม่เหมือนโสเภณีใช่ไหม?”

“เหมือนได้ไง? อย่างน้อยเงินก็ต่างกันแล้ว”

เหมือนเสียงฝูงนกบินที่กระพือใส่หูของหลินเถาเขา เธออยาก ยกมือขึ้นปิดหูแต่เสียงเหล่านั้นยังคงดังลอดเข้ามาไม่หยุดจนมัน ทิ่มแทงใจของเธอ

ช่างซิวจื่อถือแซมเปญแก้วหนึ่งแล้วจิบอย่างสง่างาม ใบหน้า พอใจกับการแสดงที่แสนจะขบขัน เขาไม่โง่พอที่จะช่วยเธอเป็น ครั้งที่สอง

“ท่านซุน คุณจะคิดยังไงฉันไม่สน แต่คุณจะให้เงินฉันตาม สัญญาใช่ไหมคะ?” เสียงของหลินเถาเยาดังก้องแม้จะยังไม่เงย หน้าขึ้นมา

มือที่ถือแก้วเชมเปญของช่างซิวจื่อสั่นเทิ้ม ในเวลาแบบนี้เธอ ยังคิดถึงเรื่องเงินอีกงั้นเหรอ? นี่มันคนตายเพราะความร่ำรวย นกตายเพราะความตะกละจริงๆ? หรือผู้หญิงคนนี้มีอะไรปิดปัง อยู่กันแน่?