บทที่7 ไว้หน้าแต่กลับหน้าไม่อาย

บทที่7 หน้าแต่กลับหน้าไม่อาย

“เจี๊ยะ!” หลินเถาเยาตบหน้าเขาอย่างแรงทันทีหลังจากที่สิ้น ประโยคนั้น จากนั้นก็วิ่งพรวดออกมาจากห้องน้ำชาย

ช่างซิวซื้อทันเห็นเพียงว่าตาสวยคู่นั้นเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ยัง ไม่ทันได้หันหน้ากลับมาเธอก็หายไปจากตรงนั้นเสียแล้ว นี่เธอ ร้องไห้เหรอ? เพียงเพราะรู้สึกน้อยใจ? น้อยใจอะไร ที่เขาพูด ไม่ใช่เรื่องจริงหรือไงเล่า

ช่างซิวจื้อลูบซีกแก้มซ้ายที่ปวดตุบเบาๆ โอ๊ย ปากไม่ดีก็ต้อง โดนจัดการแบบนี้แหละ

หลังจากที่หลินเถาเขาหนีออกมาจากห้องน้ำชายแล้ว เธอก็วิ่ง เข้าไปหลบในห้องน้ำหญิง ล็อกประตูเอาหลังเธอพึงประตูห้องน้ำ แล้วค่อยๆทรุดตัวลง น้ำตาไหลรินใบหน้าจิ้มลิ้ม เสียงร้องไห้ ปานขาดใจเหมือนลูกแมวน้อย คนที่อยู่ในห้องน้ำพอได้ยินเสียง เข้าก็ต่างพากันออกมา แม้แต่คนข้างนอกก็ไม่กล้าเข้ามา

ร้องไห้อยู่ครู่ใหญ่ หลินเถาเยาคล้ายว่าใช้พลังงานไปเกือบ หมด จึงพยายามใช้แรงหยัดตัวลุกขึ้นมองกระจก เห็นผู้หญิงใน กระจกที่ร้องไห้จนเครื่องสำอางเลอะ อันที่จริงเธออายุเพียง 24ปี ไม่ควรต้องมาแบกรับความอัปยศอดสูเช่นนี้

รู้ดีว่าคนที่ได้ครั้งแรกของเธอไปเป็นเขา แล้วมีสิทธิอะไรมาพูดแบบนี้? หลินเถาเยาเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ เธออยากโทรหาถัง หน่วนเวยเล่าให้เธอฟังว่าตอนนี้เจออะไรมาบ้าง ภายใต้เปลือก นอกที่ดูดีเหล่านี้ ช่างซิวจื่อคือตัวแทนของคำว่าสัตว์ร้าย

ช่างซิวจื้อกลับไปในห้องบอลรูม สายตาควานหาร่างของหลิน เถาเยาอย่างไม่รู้ตัว แต่กลับพบว่าซุนโสงอยู่เพียงลำพัง หรือว่า หลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำชายแล้วเธอไม่ได้กลับมาที่นี่? ช่าง ซิวจื่อนึกถึงห้องน้ำชายก็นึกขึ้นได้ว่าเธอพูดกับผู้ชายอย่างไร้ เดียงสาว่า “คุณคะ คุณปิดผิดที่แล้วค่ะ” ก็พลันหลุดหัวเราะออก มา

เพื่อนซี้ของช่างซิวจื่อคนหนึ่งชื่อกงหยหรือคุณชายสามแห่ง บ้านตระกูลกงเห็นว่าเขาเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กหัวเราะ จนเหมือนคนบ้าก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา “เฮ้ นี่นายกินยาผิดมา หรือเปล่า?” เขาไม่เคยเห็นท่าทางของช่างซิวจื่อมาดหลุดมา ก่อน? แต่ไหนแต่ไรมีแต่วางท่าเป็นสุภาพบุรุษ สง่าผ่าเผย ต่อให้ โดนคนต่อย เขาก็ยังเช็ดเลือดมุมปากอย่างสงบนิ่ง ปฏิบัติกับอีก ฝ่ายอย่างมีมารยาท โทษนะครับมือคุณเจ็บไหม? จากนั้นหักมือ ของฝ่ายตรงข้ามอย่างสนิทสนม แบบนี้สิถึงจะเป็นการแก้แค้นที่ คลาสสิก เสือยิ้มฆ่าเหยื่อมักไม่เห็นเลือด

ดังนั้นแล้ว ทั้งเขาและสองพี่น้องตระกูลเนล้วนไม่มีใครกล้า แหย่ช่างซิวจื้อเพราะผู้ชายคนนี้สามารถเอาคืนได้ทุกเมื่อ พูดกัน ตามตรง หากแหย่เขาแล้วละกัน จะตายเมื่อไหร่ก็ยังไม่ทันได้รู้ตัว

ตอนเด็กๆกงหยู่ เน่ทรงเปียและเน่หรงซีถูกช่างซิวจื่อจัดการซะ เละ เป็นเพราะพวกเขาเอาหนอนไปวางไว้ในโต๊ะเรียนของช่างซิวจอท่าเอาเขากลัวซะจนร้องดังลั่นออกมา แถมยังทำให้เขาหลุด มาดที่พยายามรักษาไว้ ไอ้หมอนี่ใช้ให้คนเอาไปยัดไว้ในโต๊ะ พวกเขาสามคน งูเขียวนะ! แต่ละคน โดนคนละสามปี ปีหนึ่งมี สามร้อยหกสิบห้าวัน ทั้งที่ไม่ได้พัก วันคืนเล่านั้นต้องรอให้เน่ห รงเปียและเน่หรงซีไปเรียนต่อต่างประเทศถึงจะจบสิ้น แต่นี่ก็ เพียงพอที่จะทำให้เกิดภาพฝังใจที่รุนแรงสำหรับทั้งสามคนจนไม่ สามารถมองสิ่งของที่มีลักษณะเรียวยาวได้ เรื่องนี้สามารถยืนยัน ได้ว่าผู้ชายอย่างช่างซิวจื้อนั้นเจ้าคิดเจ้าแค้น จิตใจคับแคบ การกระทำที่กล้าหาญดังกล่าวได้หมดลงแล้วกงหยู่ไม่อยากพูด ถึงอีก

“เจอผู้หญิงประหลาดๆ คนนึง” สายตาของช่างซิวจื่อคล้าย มองไปที่หนึ่งแต่ไร้จุดหมาย

กงหมู่ยิ่งนึกสงสัย “แปลกพิกล นอกจากเวนซินแล้วนายยัง

สนใจผู้หญิงคนอื่น ในสายตาของนาย ผู้หญิงก็เป็นเพียงเครื่อง

มือระบายความต้องการทางร่างกายไม่ใช่เหรอ?”

ช่างซิวจื้อได้สติกลับมาจึงเหลือบตามองกงหยู่ “นายจําเป็น ต้องพูดอะไรที่ไร้มารยาทในสถานการณ์แบบนี้ด้วยเหรอ?”

“คำพูดนี้นายเป็นคนพูดเองนะ” กงหมู่น้อยใจ

“ฉันไม่พูดอะไรไร้มารยาทแบบนี้หรอก” ช่างซิวจื่อพูดจบก็ ปละไปอย่างมีมารยาท ปล่อยให้คงอยู่หน้ายัง

เจอคนหน้าหนา ก็ไม่เคยจะเห็นใครหน้าหนาขนาดนี้มาก่อน เลย!
หลินเถาเยาร้องไห้สั่นสะเทือนเลือนโลกในห้องน้ำ จึงทำให้ผู้ หญิงไฮโซเหล่านั้นไม่กล้าเข้าใกล้ หลินเถาเขาพอได้สติแล้ว เนื่องจากได้ร้องไห้คนเดียวจนพอใจ ก็ค่อยออกไป

เพียงแต่ไม่คิดว่าซุนโสงจะตามมาถึงที่นี่ ยิ่งคิดไม่ถึงว่า ผู้ชาย คนนั้นมีรสนิยมชอบทำในห้องน้ำ

ตอนที่ซุนโสงกระโจนตัวเข้ามาหลินเถาเขาเองยังไม่ทันได้เช็ด น้ำตา

“ประธานซุน! ประธานซุน! อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ! นี่มันที่ สาธารณะนะคะ!” หลินเถาเขาเผชิญหน้ากับซุนโสงที่สองตาลุก วาว อยากรีบหนีไปให้ไวแต่กลับถูกคว้าตัวเมื่อเธอก้าวไปยัง ประตู

“ที่รัก อย่ามัวแต่ลีลาอยู่เลย ตั้งแต่เมื่อกี้ที่ผมเห็นคุณก็คิดมา ตลอดว่าท่าทางตอนที่คุณนอนอ้อนบนเตียงจะมีเสน่ห์แค่ไหน ฮ่าๆ เร็วเข้า ให้ผมชิมคุณหน่อยนะ” ซุนโสงมือไม้สะเปะสะปะ คว้าเอาริบบิ้นที่ชุดราตรีของหลินเถาเยา

“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!!” หลินเถาเขาเคยพบเจอเรื่องแบบนี้ ที่ไหน เธอเคยคิดว่าอย่างน้อยก็ควรค่อยเป็นค่อยไปบนเตียง ไม่ คิดว่าซุนโสงต้องการให้เป็นแบบนี้ แถมยังเป็นที่ห้องน้ำ! นี่มัน เกินไปแล้ว!

“ที่รักของผม อย่าเล่นตัวเลย ยังไงคุณก็เป็นของผม เด็กดีนะ เด็กดี” ซุนโสงยิ่งตื่นเต้นกับหลินเถาเยาที่มีปฏิกิริยาตกใจ ยื่น ปากเตรียมจะจูบหลินเถาเยา
สองมือของหลินเถาเยาผลักซุนโสงออก ร้องขอความช่วย เหลือเสียงแหบ “ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย!! ปล่อยฉันนะ ปล่อย!!!

คนข้างนอกได้ยินเสียงร้องค่อยๆจุดมวนบุหรี่ ท่ามกลางกลุ่ม ควัน มองไม่ออกว่าสีหน้าเขาเป็นอย่างไร รู้เพียงว่าใบหน้านั้น หล่อเหลาเหลือคณา

ซุนโสงแม้จะอายุล่วงเข้าวัยกลางคน รูปร่างอ้วนฉุ แต่ก็เป็น ผู้ชายหลินเถาเขาเองเป็นผู้หญิงตัวเล็กจะสู้เขาไหวได้อย่างไร หลังจากยื้อยุดกันสักพักก็ถูกซุนโสงกดลงบนอ่างล้างมือ

แววตาซุนโสงเต็มไปด้วยความปรารถนา ตอนที่ตั้งใจจะปลด เข็มขัดออกไม่ทันคิดว่าหลินเถาเขานั้นจะเตะเขาเข้าให้อย่างแรง หนึ่งที ซุนโสงเจ็บจนจุก ความตั้งใจที่ดีดั้งเดิมถูกทำลายไปหมด ดังนั้นจึงตบเธอทันที

“ยัยโสเภณี ไว้หน้าให้แต่กลับหน้าไม่อาย!

หลินเถาเยาโดนตบจนหัวหมุน มึนงงไปชั่วขณะแต่ก็พยายาม ใช้แรงต่อต้านขัดขืน “ปล่อยฉันนะ! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ปล่อย!!!”

ซุนโสงพยายามกดเธอไว้ ยิ้มเยอะมุมปาก “เธอเล่นอะไร! คิด ว่าเป็นลูกบุญธรรมแล้วจะเป็นลูกจริงๆงั้นเหรอ? ตลกแล้ว! ลูก บุญธรรมก็โดนแบบนี้แหละ! ไม่ต้องมาเสแสร้งไร้เดียงสาอะไร แล้ว!”