บทที่ 14 ทําไมต้องเป็นฉันคะ

วันรุ่งขึ้น

ให้หานตื่นแต่เช้าเหมือนกับทุกวัน นาฬิกาชีวิตของเธอเหมือน ถูกตั้งไว้อัตโนมัติ เมื่อถึงเวลาก็จะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยตัวเอง

มือของเธอลูบไปข้างๆอย่าไม่รู้ตัว เธอสัมผัสได้ถึงความเย็น เธอถึงได้รู้ว่า ไม่ถึงเซียนไม่ได้กลับมาเลยตั้งแต่เมื่อคืน

“คุณจะไปไหน? นี่มันเป็นคืนแรกที่เราแต่งงานกันนะ” เธอพยายามจะรั้งเขาไว้ในตอนนั้น เธอต้องการตั้งท้อง เธอ ต้องการเขา

แต่ว่า เขาเดินออกไปอย่างเร่งรีบ เธอรู้เลยว่าเธอไม่มีโอกาส

นั้น เขาแทบจะไม่มองเธอด้วยซ้ำ

“ฉันมีธุระ”

นี่คือคำพูดที่ไม่ถึงเซียนทิ้งไว้ให้เธอ แล้วเขาก็หายไป เธอดึง ผ้าห่มออก มองไปยังเตียงที่ว่างเปล่า เธอยิ้มแล้วเดินกลับไป นอนที่เดิมอย่างเงียบๆ

เธอเพิ่งเดินออกมาจากประตูลงไปด้านล่าง เห็นพ่อบ้านไม่อยู่ ชั้นล่างกำลังเดินมา บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่สดใส ยกสองมือ ประกบกันตรงหน้า “คุณโห้ เมื่อคนนอนหลับสบายไหมครับ?”

ให้หานสะดุ้งไปครู่หนึ่ง พอได้ยินประโยคหลังที่เขาถาม รู้สึกมีความหมายเป็นนัยๆ ก็เลยเม้มปากอมยิ้มเล็กน้อย “อิ่ม สบาย คะ”

พอเธอบอกว่า สบายดี พ่อบ้านโมก็เหลือบมองไปที่ท้องของ

เธอ

แต่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันต่อ แล้วก็ผายมือเชิญเธอ “เชิญครับ คุณท่านไม่รออยู่ที่ห้องหนังสือจะคุยเรื่องเงื่อนไขที่ได้ตกลงกันไว้ ครับ”

ไม่กี่นาทีต่อมา ให้หานก็ปรากฏตัวขึ้นที่ห้องหนังสือ

“คุณปู่คะ” เธอเรียกด้วยน้ำเสียงเบาๆ เห็นคุณท่านกำลังหัน หลังให้เธอ ได้ยินเสียงเช็ดแก้วน้ำชาน่าจะกำลังดื่มน้ำชาตอน เช้าอยู่

“อืม ตื่นแล้วเหรอ”

เก้าอี้หมุนมาช้าๆ ดูเหมือนคุณท่านจะอารมณ์ดีไม่น้อย ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ค่ะ พอเดินออกมาพ่อบ้านโม่ก็เรียกหนู หนูก็เลยรีบมาค่ะ” เธอจะไม่มาได้ยังไงล่ะ เงินค่าผ่าตัดตั้งสามแสนที่เธอต้องใช้

มันด่วน

“มานี่สิ”

คุณท่านโม่กวักมือเรียกเธอแล้วก็วางแก้วชาลง เอาสิ่งของ

บางอย่างออกมาจากลิ้นชัก
ไม่เป็นที่น่าแปลกใจ ให้หานเห็นเช็คใบหนึ่ง

นั่นเป็นเช็คสามแสนที่เธอแลกกับทุกอย่างเพื่อจะได้มา

ยื่นส่งให้ให้เธอตรงหน้า คุณท่านไม่พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ จำ ไว้นะ ตั้งแต่วันนี้ไป ถ้าเธอตั้งท้องลูก ฉันจะให้เธออีกก้อนที่เยอะ กว่านี้”

ตัวเลขน่าจะมากกว่าซักสิบเท่าหรือร้อยเท่า

ให้หานรับเช็คมา นี่เป็นเงินที่เธอจำเป็นต้องใช้

แต่พอนึกถึงเมื่อคืนที่ไม่ถึงเขียนไม่กลับมาเธอก็สงบสติ อารมณ์ลงหันไปถามคุณท่าน “คุณปู่คะ หนูขอถามอะไรซักอย่าง ได้ไหมคะ”

คุณท่านเป็นคนใจกว้าง และไม่ค่อยมีถือตัวอะไรเป็นพิเศษ

ตอบรับคําให้หาน “ได้ ถามมาสิ”

“ทำไมต้องเป็นหนูคะ คนที่จะมีลูกให้ตระกูลโม่ได้มีตั้งเยอะ แยะ ดูดีมีชาติตระกูลกว่าหนู และสถานการณ์ของครอบครัวหนู ตอนนี้ท่านก็คงเข้าใจดี คุณปู่คะ ทำไมเหรอคะ”

มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่บังเอิญ ท่าทีของคุณท่านดู แปลกๆ แต่ก็ตอบไปอย่างนิ่งๆ “ทำไมจะเป็นเธอไม่ได้ล่ะ แม่หนู ให้หาน เมื่อปีที่แล้วครอบครัวเธอล้มละลายปล่อยให้พวกสุนัข จิ้งจอกไปครอบครอง แต่นอกเหนือจากนั้นแล้ว ตระกูลเธอ การ ศึกษา ก็ไม่เลวเลย ฉันพอใจมาก เธอเหมาะสมกับถึงเซียน”

เหมาะสมงั้นเหรอ
ให้ทานนึกถึงชายหนุ่มคนที่ออกจากบ้านไปตั้งแต่เมื่อคืน ป่านนี้แล้วยังไม่กลับมา ในใจก็อดขำไม่ได้ จน

เธออยากจะถามต่อ แต่ดูเหมือนว่าคุณท่านไม่ไม่ค่อยอยากจะ คุยเรื่องนี้สักเท่าไหร่ เหมือนมีอะไรซ่อนเร้นอยู่เบื้องหลัง “ฉัน เลือกเธอมันเป็นสะใภ้ของตระกูลโม่แล้ว ต่อไปถ้าเธอจะทำอะไร ก็ต้องนึกถึงตระกูลโม่ด้วยนะ เธอต้องเป็นศรีภรรยาที่ดีให้กับ สามี เข้าใจไหม?”