บทที่ 2 ไม่ใช่ครั้งแรก

เธอน่ารังเกียจ

เธอเองก็ไม่ใช่คนที่พูดมาก ได้ฟังคำที่ไม่ถึงเขียนพูด ให้หาน ก็รู้ดีว่าป่วยการที่จะพูด ชายหนุ่มคนนี้คิดแล้วว่าเธอเป็นคน วางยาเขา

ตอนนี้เธอทำได้แค่ต้องไปถามผู้จัดการให้ชัดเจนถึงจะล้าง

มลทินเรื่องเมื่อคืนได้

เธอยิ้มเย็น แล้วก็ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองไว้ หลังจากนั้นก็พูด

ขึ้นมาว่า

“คุณค่ะ ฉันเองก็ไม่ได้รู้จักคุณมาก่อน เรื่องที่คอยจัดเตรียม เครื่องดื่มก็เป็นอาชีพของฉัน แต่ว่าเมื่อคืน ฉันไม่รู้จริงๆว่าเกิด อะไรขึ้น ยังไงเรื่องมันก็เกิดขึ้นมาแล้ว ฉันเองก็เป็นผู้หญิง ฉันเอง ก็ไม่ได้โทษอะไรคุณ แต่คุณซะอีกที่กลับมากล่าวหาฉัน เรื่องแบบ นี้ยังไงผู้หญิงก็เป็นฝ่ายเสียหาย

หลังจากที่เธอพูดจบ โม่ถึงเขียนก็ยิ้มอย่างเย็นชา แล้วชี้ไปที่ ผ้าห่ม “ใช่เหรอ เธอเสียหาย แล้วนี่คืออะไร เธอไม่ได้บริสุทธิ์ซะ หน่อย จะเสียหายอะไร

ให้หานมองเขาอย่างโมโห เธอกัดริมฝีปากจนเลือดออกถึงได้ ยอมปล่อย

“แล้วคุณล่ะ” เธอสวนกลับไป ปรายตามองเขา ไม่ถึงเขียนถึงกลับเงียบ

“ไปให้พ้น

ให้หานเดินมองออกไปที่ประตูอย่างไม่ลังเล ดวงตาเรียวสอง ข้างจ้องมองเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

โม่ถึงเซียนปรายตามอง แล้วใจก็เต้นแรง

สายตาของให้ทานมองผ่านเขาไป “คุณไปเถอะ คิดซะว่าเรื่อง นี้ไม่เคยเกิดขึ้น คุณวางใจได้ ฉันยังไงก็ไม่มีทางจับคุณหรอก อีก อย่างฉันไม่ได้น่ารังเกียจขนาดนั้น

เขาเองก็นิ่งไปอย่างประหลาดใจมาก

มองที่นอนอยู่บนเตียง เขารีบหยิบโทรศัพท์ พูดด้วยน้ำเสียง เย็นชา “รีบไปเช็คสิว่าเมื่อคืน ใครกันแน่ที่วางยาฉัน

โม่ถึงเซียนพยายามคิดอย่างหนักเรื่องเมื่อคืน ในสมองเขาก็

ปรากฏภาพอันอบอุ่นภาพหนึ่งขึ้นมา

ดวงตาเขาปรากฏแววครุ่นคิด ในค่ำคืนอันมืดมิดเสียงอันอ่อน โยนของหญิงสาวดังขึ้นในหู เขาเองก็รู้สึกว่าคุ้นเคยกับเสียงนั้น เหลือเกิน

สมควรตายแล้ว เขาคิดอะไรอยู่

เมื่อเขาจากไป ให้หานก็รีบลงจากเตียง แม้ว่าเธอจะยังไม่ค่อย โอเค แต่เธอก็กัดฟันเดินออกไป

ตอนที่เธอต้องการเจอเขากับตัวต้นเรื่อง —ผู้จัดการ
เธอกำลังเดินลงมาจากดึก ก็มาเจอพนักงานต้อนรับอีกคนที่ กำลังเดินมาเข้ากะ

เธอจัดการตัวเองให้ดูเหมือนว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

“สวัสดี วันนี้ผู้จัดการจูอยู่ไหม เขามาทำงานหรือเปล่าวันนี้

เธอพูดจบแววตาของพนักงานต้อนรับก็สั่นเล็กน้อย บางทีอาจ จะเป็นเพราะเธอไม่รู้จักให้หานก็เลยลังเลอยู่พักหนึ่งถึงได้พูดขึ้น มาว่า

“โอ๊ะ คุณถามหาผู้จัดการเหรอคะ เพิ่งลาออกไปเมื่อวานเอง” ข้อมูลที่ได้ก็เหมือนกับสายฟ้าฟาดลงกระหม่อมของให้หาน เธอตกใจเป็นอย่างมาก

“ลาออก แถมยังลาออกไปเมื่อคืนวาน

ใครที่ไหนจะลาออกกันกลางค่ำกลางคืน

ช่างน่าประหลาดใจจนเธอตัวสั่น

เธอส่ายหัวอย่างงงๆ

สติที่เหลืออยู่อย่างน้อยนิดก็ทำให้เธอพูดขึ้นว่า “งั้นบอกฉันได้ ไหมว่าเขาไปไหน ทำไมถึงได้ลาออกกลางดึกอย่างนั้น

เธอเขย่ามือของพนักงานสาวคนนั้นอย่างร้อนรน และเธอก็ ร้องไห้

ไม่มีใครที่จะสามารถมายืนยันความบริสุทธิ์ของเธอได้ การที่ เธอถูกกลั่นแกล้งลับหลังแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ
พนักงานสาวเห็นเธอท่าทางร้อนรนของเธอ ก็รีบส่ายหัว

ปฏิเสธ “อันนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็แปลก ผู้จัดการจูก็ยังดีๆ อยู่เลย ทำไมถึงได้ลาออกก็ไม่รู้ เธอปล่อยมือ ตอนนั้นเธอรู้สึกเหมือนสูญสิ้นความหวังทุก

อย่าง

เลือดที่กำลังไหลอยู่บอกเธอว่าเรื่องที่เธอถูกข่มขืนเมื่อคืนเป็น ความจริง ทั้งเหมือนกับมือคนบงการอยู่เบื้องหลัง

เธอไม่มีทางเลือก ทำได้แค่ทำตามเท่านั้น

เธอสูดลมหายใจเข้าอย่างเจ็บปวดและทรมาน ร่างเล็กทรุดตัว ลงคุกเข่าลงที่กลางห้องโถง ช่างเป็นภาพที่ทำให้คนมองรู้สึก เวทนาส

พนักงานสาวมองดูแล้วรู้สึกแปลกๆอย่างไม่เข้าใจ ทันใดนั้นก็ มองเห็นรอยแดงที่อยู่บนคอ ใบหน้าที่ชุดขาว ตอนนั้นเองที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น