บทที่ 13 คืนวันแต่งงาน

คืนวันแต่งงาน

แม้ว่างานแต่งงานนี้จะมีเพียงคุณท่านโม่และไม่ถึงเขียน เท่านั้นที่รู้กันในตระกูล

แต่ให้หานก็รู้ดีว่างานนี้เป็นเพียงงานเลี้ยงฉลองของเธอคน เดียว

โม่ถึงเซียนไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบ อาหารมื้อนี้ก็เป็น เพราะว่าคุณท่านไม่บังคับเขากลับมา

การจากที่กินข้าวเสร็จ คุณท่านก็ให้พวกเขากลับเข้าห้องมา

พักผ่อน

เมื่อเดินเข้ามาในห้อง ขายาวที่เดินนำเธอมา ก็แตะประตูปิด เสียงดังลั่น

จนลมพัดเข้ามาดหน้าของเธอ

ชายหนุ่มบีบมือเธอแน่นอย่างไม่ปรานีเธอสักนิด “คุณจะทำ อะไร”

คิ้วของเขาขมวด ความเจ็บที่ข้อมือทำให้เจ็บทรมาน เธอเงย หน้ามองเขา พวกเขาสบตากันอย่างไม่ตั้งใจ

โม่ถึงเขียนเม้มริมฝีปากแน่น ริมฝีปากที่บางเหมือนกับ กระดาษ มีแต่ความเย็นชา
คุณปู่ให้เรานอนห้องเดียวกัน แต่ไม่ได้บอกว่าให้เรานอนเตียง เดียวกัน เธอไปนอนที่โซฟา

“ให้ฉันนอนที่โซฟา”

หญิงสาวขมวดคิ้วแล้วหันไปมองเตียงขนาดคิงไซค์ เธอยืน กรานปฏิเสธ “ไม่นอน คุณนอนที่โซฟา

เธอสะบัดมือเขาออก แล้วก็เดินตรงไปนั่งที่เตียง

“นี่คือเตียงของฉัน เธอจะมานอนได้ยังไง”

โม่ถึงเซียนดึงเธอ ให้ลุกขึ้นแล้วผลักเธอไปที่ข้างโซฟา แล้วก็โยนผ้าห่มตามไป

เตียงของเขา เธออย่ามาเข้าใกล้

ให้หานกัดฟันกรอด มองไปทางเตียงที่ดูเหมือนจะยิ่งห่างไกล ออกไป

เรื่องที่จะต้องก็จะไม่มีทางเกิดขึ้น

เธอไม่สน เธอต้องท้องให้ได้

โม่ถึงเซียนมองเธออย่างดูถูก เพราะผู้หญิงคนนี้คนเดียว คน แรกที่กล้าขู่เขา

แถมยังได้ตำแหน่งคุณผู้หญิงของตระกูล โม่

“คืนนี้เป็นคืนแรก เขาจะดูสิว่าเธอจะทนได้ขนาดไหน เขาเดินเข้าห้องน้ำไปหลังจากที่ทิ้งค่าพูดที่โหดร้ายไว้
เสียงของน้ำที่ดังซู่ซ่าลอยมา ชายหนุ่มกำลังอาบน้ำ ให้หาน แอบมองแล้วก็ปีนขึ้นเตียงไป

เธอลืมตาขึ้นในผ้าห่มแล้วก็ฉุกคิดว่า

นี่คือคืนเข้าห้องหอของเธอ

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะต้องมาแต่งงานกับผู้ชายด้วย

วิธีนี้

เคยมีคนบอกว่าเธอจะขอเธอแต่งงาน ดวงตาของเธอก็เหมือนมีเมฆหมอกมาบังตา เธอมองไปที่โทรศัพท์ของโม่ถึงเซียน

แต่มันก็ผ่านมาแล้วเหมือนคนที่จางหายไป

ไม่นานก็มีเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้นเบาๆดึงความคิด ของเธอกลับมา

ตอนแรกเธอก็ไม่ได้อยากจะรับโทรศัพท์ แต่เสียงน้ำในห้องน้ำ ก็ยังดังไม่หยุด โทรศัพท์ก็ดังมาสามรอบแล้ว ดังจนเธอรู้สึก รำคาญ เธอก็ลังเลอยู่ว่าจะบอกคนในโทรศัพท์ดีไหม แต่ก็ไม่รู้ว่า ผีห่าซาตานตัวไหนดลใจเธอให้กดรับโทรศัพท์

ให้ฟ้าดินเป็นพยาน เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆและอย่างไม่รู้ตัวว่า มือก็เป็นไปโดยอัตโนมัติ…

“ถึงเซียน แวะมาหน่อยได้ไหม แคร่กๆ ฉันเป็นหวัด

อีกฝั่งเป็นเสียงอันอ่อนแอของผู้หญิงที่ไอไม่หยุดอย่างคนป่วย
หลังจากนั้นเสียงเย็นเหมือนน้ำแข็งลอยทะลุเข้าหูของเธอ “ถึงเซียน จันทรมานเหรอกเกิน ฉัน”

ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกมาแล้ว

น้ำหยดลงมาที่แก้มสองข้างของชายหนุ่มจากด้านบนศีรษะ ไหลลงมาตามผิวกายขาวเนียน ที่บริเวณเอวถูกห่อด้วยผ้าเช็ดตัว โชว์ให้เห็นบริเวณท้องน้อย ดูมีเสน่ห์อย่างน่าหลงใหล

ให้หานยืนตะลึง

เธอตกตะลึงกับภาพตรงหน้าไม่ก็เสียงจากโทรศัพท์

น่าจะทั่งคู่

“เธอหยิบโทรศัพท์ฉันทำไม

ผ้าเช็ดตัวถูกโยนทิ้งไปอีกฝั่ง คิ้วของเขาขมวดอย่างสงสัยแล้ว ก็รีบคว้าโทรศัพท์ทันที

“ฉัน”

ให้หานอยากจะอธิบาย เธอกำลังจะพูดออกมา แค่เห็นไม่ถึง เซียนรับโทรศัพท์แล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที เขาพูดอย่าง อ่อนโยนว่า “รอก่อน ฉันจะรีบไปทันที”