บทที่ 9 ชายหนุ่มเป็นโรคหลงผิดแน่

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง

ตอนที่โห้หานตื่นขึ้นมาก็รู้สึกความหนาวเย็นที่พุ่งปะทะเข้ามา ทั้งร่างกายทำให้เธอต้องตื่นขึ้นมา

ภาพที่อยู่ตรงหน้า ซวยแล้ว

“นี่คือที่ไหนกัน”

เธอเอามือกุมขยับที่ปวดหัวจากการแฮงค์เหล้า กรอกตาไปมา เพราะในรถไม่มีไฟทำให้เธอไม่รู้ว่ามีคนอีกคนนั่งอยู่ในรถ

“นี่คือย่านชานเมือง พามาให้พื้น

เสียงต่ำ ในความมืดทะลุเข้ามาในโสตประสาทของเธอทำให้ เธอประหลาดใจ “นี่คุณเหรอ ทำไมต้องพาฉันมาที่นี่ด้วย

ให้หานมองเขา

ไม่ถึงเขียนหันหน้าของเธอมาตอนแรกเธอบอกมองไม่เห็น แต่ ช่างบังเอิญที่แสงจันทร์ส่องลงมาตรงดวงตาของเขาพอดี ดวงตา อันคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน

กรอบคิ้วที่ล้อมอยู่บนในหน้างามให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวที่สง่า

งาม

“ฉันควรจะถามเธอนะว่า ถ้าวันนี้ไม่เจอฉัน เธอจะเสียใจไหม
“พูดอะไรของคุณ”

ให้หานไม่เข้าใจ รู้สึกประหลาดใจมาก

เพราะเธอรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ

ไม่ถึงเชียนเข้าใจว่าเธอเป็นคนที่วางแผนวางยาเขา

แถมวันนี้ก็ยังจะวางยาเขาอีก

ถึงกับตั้งใจตามเขาไปที่ผับ

เมื่อคืนนอนกับฉันสำเร็จ วันนี้ก็เลยอยากจะได้อีกเหรอ เธอคิด ว่าฉันลีลาเยี่ยมไปเลยใช่ไหมถึงได้จงใจทำเป็นสาวเชียร์เบียร์ที่ ผับ ผู้หญิงอย่างเธอจะพอได้หรือยัง

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวร้องออกมา ใบหน้าอัน หล่อเหลาของเขาในความมืดนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจ

ไม่นาน ในหัวของเธอก็มีเสียง “ปิ๊ง”ออกมา

ชายหนุ่มต้องเป็นโรคหลงผิดแน่

ถึงได้หลงตัวเองขนาดนี้

“ใครกันแน่ที่ไม่ยอมจบ ฉันก็พูดไปแล้วว่าฉันไม่ได้เป็นคน วางยา และก็วันนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงต้องมาเจอกับคุณ ฉัน ไปที่ผับก็เพราะว่าฉันต้องการเงิน ไม่เกี่ยวกับคุณเลยสักนิด

เสียงฉีกเช็คดังขึ้น ในความมืด

“หนึ่งล้าน เธอต้องการเงินไม่ใช่เหรอ รับเงินแล้วก็รีบไสหัวไปซะ ต่อไปก็ไม่ต้องมาตามฉันอีก เรื่องเมื่อคืนวานก็ให้คิดซะว่ามัน มีอะไรเกิดขึ้น

เช็ดตกลงมาในมือของให้ทาน ในหัวสมองของเธอรู้สึกงงงวย และประหลาดใจเป็นอย่างมาก

พระเจ้านี่มันเรื่องอะไรกัน

“คุณ”

เธอพูดไม่ออก สายตาจ้องไปที่เช็คหนึ่งล้าน

เธอมีเงินแล้ว

ช่วยพ่อได้แล้ว

แต่ถ้าเธอรับเงินก็เท่ากับว่าเธอยอมรับว่าเธอวางยาเขา ในคืน

นน

เธอแม่มปากแน่นขยับไปมา

ไม่นานเธอก็ตัดสินใจได้

ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ยอมรับไม่ได้เรื่องนี้ เพราะมันไม่จริง

“คุณค่ะ ฉันจำเป็นที่จะต้องชี้แจ้ง ฉันไม่ใช่คนที่วางยาคุณ เมื่อคืนก่อนฉันถูกบังคับ เพราะว่าฉันต้องการเงิน เพราะฉะนั้น หนึ่งล้านนี้ฉันรับไว้ไม่ได้

“ฮ่าๆๆ”

เสียงหัวเราะเสียงดังของโม่ถึงเขียนดังขึ้นในความมืด
“ข้อแก้ตัวของเธอช่างน่าข่าซะจริงๆ”

เขาพูดจบเธอก็รู้สึกประหม่า เอาเถอะ ต่อให้อธิบายยังไงก็มี ประโยชน์

เธอหยิบปากกาขึ้นมา “คุณค่ะ เขียนที่อยู่ติดต่อของคุณให้ฉัน พอถึงเวลาฉันจะเอาเงินไปคืนคุณเอง

โม่ถึงเซียนมองดูที่สิ่งที่เธอทำ เอารับกระดาษกับปากกามา พริบตาเดียว

เขาก็โยนมันออกไปที่นอกหน้าต่าง “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอ ต้องการจะทำอะไร อยากจะหาข้ออ้างเพื่อที่จะได้ที่อยู่ของฉัน คิด ง่ายไปแล้ว”

เขาผลักเธอออกไป แล้วก็พูดทิ้งท้ายว่า “อย่าให้ฉันเจอเธอ อีก”

เขาหักเลี้ยวแบบร้อยแปดสิบองศา ฝุ่นลอยฟุ้งเต็มในอากาศ ทําให้หายใจไม่ออก

ให้หานที่กำลังงงงวยถูกทิ้งไว้ในย่านชายเมืองที่ร้างไร้ผู้คน แห่งนี้

“นี่ เอาฉันไปด้วย ฉันจะต้องหนาวตายที่นี่แน่ เธอรีบวิ่งตามไป แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา