บทที่ 7 ฉันแค่อยากจะปล่อยเธอไว้เพื่อรั้งเธอไว้เท่านั้น

ให้หาหมองมืออีกมือที่ยื่นออกมาจากเอวของเธอ ต่อให้เธอพูดดี ขนาดไหน ผู้ชายคนนี้คงไม่มีทางปล่อยเธอ

เกิดมาก็ไม่เคยเจอผู้ชายอะไรน่าไม่อายขนาดนี้ บอกเลยว่า แทบบ้า

“คุณชายเหลียน ช่วยให้เกียรติฉันฉันหน่อยได้ไหม

เหลียนชิงซูทำท่าเหมือนไม่ได้ยินมัน เขาออกแรง โอบเอวเธอ ไว้ ให้เกียรติกะผีน่ะสิ

“เธอให้ฉันดูหน้าเธอหน่อย ให้ ฉันอยากจะเห็นหน่อยว่า เธอ หน้าตาเป็นอย่างไร

เหลียนชูชิงก็รู้สึกร้อนรน ที่ผ่านมาถ้าเขาอยากจะดูหน้าผู้หญิง คนไหน ทุกคนก็ต่างยอมให้เขาดูอย่างว่าง่ายกันทั้งนั้น

ผู้หญิงคนนี้ เขาแม่งก็พูดตั้งเยอะแยะเธอก็ยังก็คงไม่แยแส

เฮอะ น่าสนใจ เขาตั้งใจไว้แล้วว่า ถ้าคืนนี้ไม่เห็นหน้าเธอ เขา ไม่ทางยอมล้มเลิกแน่

“ไม่ได้” โห้หานปฏิเสธเสียงเย็นแล้วเบือนหน้าหนี

เธอไม่อยากจะต้องแวะกับคนพรรค์นี้

เมื่อเห็นว่าให้หานไม่สนใจเขาเหลียนซึ่งก็ขมวดคิ้ว ดวงตารี เหมือนเม็อัลมอลล์ก็อ่อนลง
เขาค่อยๆตะลอมเหยื่อช้าๆอย่างไม่ยอมแพ้ ค่อยๆเข้าไปใกล้

“ถ้าเกิดว่าฉันถูกใจเธอ ฉันก็จะพาเธอกลับบ้าน อยากจะได้ อะไรก็จะซื้อให้ หรือว่าอยากจะเป็นสาวเชียร์เบียร์อยู่ที่นี่ต่อ อย่า ทำไม่สนใจฉัน ฉันแค่ทำเป็นเหมือนเธอสนใจฉันแต่แกล้งไม่สน เท่านั้น

ให้หานสะบัดหน อยากจะถีบเขาสักที

เธอถูกลวนลามจากหมูสกปรก แถมยังเสนอข้อเสนออย่างน่า ไม่อาย เธอขายเหล้าไม่ได้ขายตัว

“ไม่ คุณชายเหลียน เห็นแก่ตัวเองบ้าง

เธอชักสีหน้าตอนนี้ยิ่งรังเกียจเหลียนชิงชูมากขึ้น ดูแล้วเขาเองไม่ได้มีความอดทนนัก เขาสอดมือเข้าไปที่เส้น ฉันของเธอแล้วพูด “แม่งเอ้ย ฉันให้เธอแสนหนึ่ง เอาไหม

ให้หานตกใจมาก

หนึ่งแสน

แค่เธอถอดหน้ากากก็จะได้หนึ่งแสน

แต่เรื่องมันไม่ได้ง่ายเหมือนอย่างที่เธอคิด มันข้อเสนอเพื่อ หยั่งเชิงต้องมีอะไรอีก

เขาชี้ไปที่เหล้าบนโต๊ะแล้วพูดต่อไปอีกว่า “และก็เหล้าพวกนี้

เธอต้องดื่มให้หมด กล้าไหม” ให้หานสนใจตั้งแต่ตอนแรกแล้ว แต่พอเห็นเหล้าบนโต๊ะ ใจก็
อยๆ บลง

มีแต่เหล้าแรงๆทั้งนั้น ทั้งวอดก้า บรั่นดี ดีกรีสูงๆทั้งนั้น ถ้าเธอ ดื่มมันหมด กระเพราะของเธอคงไม่เหลือ

เธอเม้มริมฝีปากคิดอยู่สักพัก “เอาอย่างนั้นแล้วกันคุณชาย เหลียน สองแสน ฉันจะถอดหน้ากากพร้อมกับดื่มเหล้า แสน

เดียวเองน้า คุณไม่น่าจะขี้เหนียวขนาดนั้น

เธอจงใจพูดประโยคสุดท้ายอย่างอ่อนโยนและส่งสายตาให้ กับเขา

แต่ว่าเพลย์บอยอย่างเขานั้นไม่ธรรมดา เล่นกับผู้หญิงมาตั้ง เท่าไหร่ เพราะฉะนั้นเรื่อง ใช้เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว

“สามแสน คืนนี้ฉันให้เธอสามแสน กินเหล้าให้หมด แล้วถอด

เสื้อผ้า”

ใจของให้หานคิดว่าช่างบังเอิญจริงตัวเลขนี้

เมื่อก่อนเธอเองก็เป็นคนร่ำรวยมีชาติตระกูลดี เงินสามแสน กวักมือเบาๆก็มาแล้ว

วันนี้เพราะว่าเงินสามแสนถึงกับต้องเป็นของเล่นของเขา แต่ถ้าสามารถช่วยพ่อไว้ได้ เกียรติยศจะไปสำคัญอะไร

ร่างกายของเธอเองเธอก็รู้ดีอยู่แล้ว

ที่ยังหลงเหลืออยู่ ก็เป็นแค่วิญญาณที่แหลกสบาย ความ บริสุทธิ์นั้นถูกคนเอาไปเสียแล้ว
“ได้ สามแสนก็สามแสน”

เมื่อพูดออกไปแล้ว ให้หานก็มองไปที่เหลียนชิงชู หน้ากากออกอย่างว่าง่าย เธอถอด