บทที่ 4 ทำไมใส่เสื้อผ้าน้อยจัง

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ให้หานก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็มาที่ผับเมย์ ผับเมย์เป็นสถานบันเทิงที่ใหญ่ที่สุดของเมืองเอซ ทั้งห้อง

คาราโอเกะ ผับบาร์ ทุกสิ่งที่คนหนุ่มสาวชอบที่นี่ล้วนมีหมด

คนที่มาที่นี่ ล้วนแต่เป็นคนที่มีฐานะ สามแสน เรื่องเล็กน้อย

ให้หานทนแทบไม่ไหว ลมข้างนอกพัดเย็น เธอสวมแค่ กระโปรงทรงกระบอกที่สั้นมากขนาดนั้น อวดเรียวขายาว แค่ลม พัดขนเธอก็ลุกตั้ง

เธอรีบผลักประตูเข้าไป

ด้านนอกที่ดูเงียบสงบ แต่ตอนที่เปิดประตูเข้าไป ก็จะได้ยิน เสียงเพลงที่ดีเจเปิดเสียงดังจนแสบแก้วหู

เธอเอามืออุดหูแล้วก็หาที่อยู่ที่เสี่ยวหวบอกกับเธอทาง โทรศัพท์แล้วเดินเข้าไปข้างใน

ตอนที่เธอพบกับเสี่ยวหว ให้หานก็เห็นเธอกำลังสวม หน้ากากอยู่พอดี ในมือถือแก้วเหล้า ดูคล้ายกับกำลังเตรียมที่นะ ส่งต่อให้ลูกค้า เธอรีบเรียกให้เสียวหวหยุด

“เสี่ยวหรัว”

เสี่ยวหัวหมุนตัวกลับมาด้วยใบหน้าเล็กที่ดูขี้เล่นและอ่อนโยน
เมื่อเธอเห็นให้หานเธอก็ยิ้มร่าพร้อมกับวางของที่อยู่ในมือลง

“มาแล้วเหรอ”

ถางเสี่ยวหวได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดจากทางโทรศัพท์แล้ว ตอนนี้เธอเข้าใจดีว่าให้หานต้องการเงินมากถึงมากที่สุด

ทีนี่ก็เป็นสถานที่ที่หาเงินได้อย่างรวดเร็ว เพราะฉะนั้นเธอก็ เลยมาที่นี่เพื่อลองดู

“ฉันควรจะทำอะไร แค่ไปส่งเหล้าเหรอ”

ให้หานเห็นว่ากางเสียวหวถือเหล้าอยู่ก็เลยถาม

ถางเสี่ยวหวกวาดสายตามองเธอ ก็รีบหาเสื้อคลุมมาให้ “ทำไมเสื้อน้อยชิ้นจัง ฉันชวนเสื้อมาที่นี่ไม่ได้ให้เธอมาขายตัว เธอเป็นเพื่อนฉัน ฉันจะให้เธอมาทำอย่างนั้นได้อย่างไร

พอพูดถึงผับบาร์ ทุกคนก็ต้องคิดว่าวิธีที่จะหาเงินได้เร็วที่สุดก็ มีเพียงแค่วิธีนั้นเท่านั้น

หลังจากที่โห้หานใส่เสื้อคลุมแล้ว เธอยืนนิ่ง “งั้นฉันควรจะทำ อะไร ต้องทำยังไงกันแน่ถึงจะได้สามแสน ฉันมีเวลาแค่สามวันนะ ภายในสามวันฉันจะต้องรวบรวมเงินสามแสน ให้ได้

เวลาไม่เคยคอยใคร ตอนนี้เธอเองก็รีบจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ถางเสี่ยวหวดึงมือเธอเข้าไปในออฟฟิศ

“ยัยโง่เอ้ย ฉันแค่ต้องการให้เธอเข้าไปขายเหล้า ถ้าเกิดว่า เธอบังเอิญเจอลูกค้าที่มีเงิน เหล้าของพวกเขาขวดหนึ่งก็ขวดละหลายแสนอยู่ พวกเราก็คงได้ส่วนแบ่งสักหมื่นสองหมื่นอยู่ ตอนที่สองคนกำลังคุยกันอยู่ผู้จัดการก็เดินเข้ามา

“เธอคือให้หานค่ะ”

สายตาของผู้จัดการมองไปที่เธออย่างสำรวจทั้งตัวแล้วก็ ขมวดคิ้วอย่างพอใจ

“ใช่ค่ะ นี่เธอเอง เป็นยังไงคะ ไม่เลวเลยใช่ไหม” กางเสี่ยวห รัวดึงให้เธอหมุนตัวหนึ่งรอบ แล้วก็พูด “นะคะผู้จัดการ ถ้าคุณ โอเค ตอนนี้เพื่อนฉันต้องการเงินมาก ให้โอกาสเธอหน่อย คืนนี้ ฉันให้ช่วยเธอขายเหล้าฟรีๆเป็นยังไง

สายตาของผู้จัดการที่เป็นประกาย กางเสียวหวเองก็มี อิทธิพลอยู่พอตัวที่ผับเมย์

ยัยเด็กนี้รู้จักพูดแล้วก็มักจะพูดจาหว่านล้อมให้เหล่าบรรดา ลูกค้ารายใหม่ซื้อเหล้าดื่มกันอย่างเต็มอกเต็มใจได้อยู่เสมอ ถ้าวันนี้เธอช่วยขายเหล้าฟรี ค่าคอมก็ไม่เอา คืนหนึ่งอย่าง

น้อยๆก็คงเหยียบหมื่น

สายตาของผู้จัดการจ้องไปที่โห้หานทันที

อืม รูปร่างหน้าตาก็ไม่เลว พวกบรรดาเสียๆก็ชอบแบบนี้ทั้ง

นั้น

ผู้จัดการเองก็ไม่ลังเลรีบรับปาก “ได้ ให้เพื่อนเธอไปที่ห้อง เบอร์หนึ่ง กลุ่มคุณชายเหลียนมากันแล้วพอดียังขาดคนอยู่
“เอ๊ะๆๆ เดี๋ยวนะ ” กางเสียวหวร้องขึ้นมา อย่างไม่ค่อยพอใจ ที่ผู้จัดการมอบหมายงาน “ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าห้องเบอร์หนึ่งมีใคร กันบ้าง พวกคุณชายเหลียนพวกนั้นแต่ละคนนั้นเสือผู้หญิงทั้งนั้น ให้ทานเข้าไปมีหวังถูกกินเหลือแต่กระดูกแน่

ผู้จัดการไม่ค่อยพอใจ ยังจะเลือกอีก ไหนบอกว่าต้องการเงิน ในห้องนั้นแต่ละคน ถ้าจัดการได้ไม่ต้องพูดถึงแสนเลย ล้านก็ ยอมให้เธอหมดนั่นแหละ”

“ฉันจะไป” ให้หานถึงเสี่ยวหวไว้ และตอบรับค่าด้วยน้ำเสียง เด็ดเดี่ยว