บทที่ 3 ตอนที่ชักศึกเข้าบ้าน

“ฮัลโหล คุณหมอหลิน” ให้หานที่เสียงพยายามกลั้นน้ำตาตอนที่ รับโทรศัพท์

ชื่อที่โทรศัพท์เธอพูดถึงในโทรศัพท์ เป็นคุณหมอที่ดูรักษา อากาศป่วยพ่อของเธอ

“เสี่ยวหาน รวบรวมเงินค่ารักษาพ่อครบแล้วหรือยัง เรื่องนี้ คอขาดบาดตายนะ อย่าชักช้า หาหากว่ายังรวบรวมไม่ได้ ทาง โรงพยาบาลก็คงต้องให้พ่อเธอออกจากโรงพยาบาลไป เพราะที่ นี่ไม่ใช่องค์กรการกุศล

เสียงของคุณหมอหลินที่เร่งเธอและมีความเป็นกังวลส่งผ่าน มาทางโทรศัพท์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แค่ได้ยินใจเธอก็บีบแน่น รีบเช็ดน้ำตา “อย่านะคะ คุณหมอ ฉันขอร้อง อย่าให้พ่อฉันต้องออกจากโรงพยาบาลเลย ฉันจะรีบ รวบรวมเงินค่ารักษา อีกแค่สามแสน สามแสนเท่านั้นก็จะครบ แล้ว”

“อะไรนะ ยังเหลืออีกตั้งมากขนาดนั้น ค่าผ่าตัดปาไปตั้งสี่ แสน เพิ่งจะหาได้แค่แสนเดียว ให้หานถ้าหากว่าฉันกับพ่อของ เธอไม่ใช้เพื่อนกัน เธอเชื่อไหมว่าฉันคงไม่ให้เขาอยู่โรงพยาบาล นานขนาดนี้”

คุณหมอหลินพูดด้วยน้ำเสียงอันไร้ซึ่งความปรานี ผิดกันลิบลับกับท่าทางปกติที่ดูเป็นคนใจดีมีเมตตา

ให้หานคิดนี่คงเป็นเพราะเงินตัวเดียว น่าเสียดายจริงๆ เธอ แพ้ให้เงินเสียแล้ว

“ฉันขอร้องคุณ ให้โอกาสฉันครั้งสุดท้าย ได้ไหม ขอเวลาสาม วัน แค่สามวันเท่านั้นได้ไหมคะ ภายในสามวันฉันจะหาเงินสี่แสน มาให้ครบ

ให้หานรีบมาที่โรงพยาบาล คุณหมอหลินยังยืนอยู่ตรงหน้า ประตูห้องพักคนไข้คุยเรื่องอะไรสักอย่างอยู่กับพยาบาล เมื่อ เห็นเธอเข้าแววตาของทั้งสองคนก็เปลี่ยนไป

“เธอออกไปก่อน” คุณหมอหลินโบกมือให้พยาบาลแล้วเอาหู ฟังออก

พยาบาลมองไปที่ให้หานอย่างรำคาญ ก่อนที่จะเดินออกไปก็ เดินเข้ามาพูดกับเธอว่า “รบกวนคุณให้ให้รีบหาเงินมาจ่ายค่า รักษาพยาบาลด้วย โรงพยาบาลเราจะจนตายเพราะคุณอยู่แล้ว

คุณหมอหลินพูดเร่งเธออยู่สองสามครั้ง พยาบาลคนนั้นถึงได้ ยอมเดินออกไปอย่างขัดใจ

“คุณหมอหลิน ขอโทษนะคะ” เธอก้มหัวและโค้งตัวคำนับให้ คุณหมอหลิน

เมื่อเห็นแบบนี้เข้าคุณหมอหลินที่หน้าตาสดชื่นก็ถอนหายใจ ซ้ำไปมา แล้วก็ถอดแว่นพร้อมพูด “เสี่ยวหานไม่ใช่ว่าฉันจึงก เหนียวอะไรนะ แต่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลของฉัน ตัวฉันเองก็ช่วยเธออย่างเต็มที่แล้ว ทางผู้ใหญ่ข้างบนก็กดดันฉันอยู่ ฉันปล่อย ไปไม่ได้จริง ๆ ไม่งั้นแม้แต่ตำแหน่งของฉันก็อาจจะต้องหลุดไป ด้วย”

ให้หานเข้าใจถึงความลำบากของคุณหมอ เงิน ตอนนี้เธอ ต้องการเงินเป็นอย่างมาก

“สามวัน สามวันเท่านั้น สามวันหลังจากนี้ฉันจะต้องหาเงินค่า ผ่าตัดมาเพิ่มให้ได้ไม่ขาดแม้แต่สลึงเดียว แต่ทว่าตอนนี้ ฉัน ขอร้องพวกคุณ อย่าเพิ่งหยุดยาของพ่อฉัน ไม่งั้นก็คงเป็นเรื่อง ใหญ่แน่”

ให้หานคว้าข้อมือของคุณหมอหลินอย่างนอบน้อม มองดูพ่อ ของเธอที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้อย่างเหมือนโดนมีดกรีดที่ใจ เธอคุกเข่าลงที่พื้นข้างเตียงพ่อของเธอ

ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอเอง ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเป็นคนชัก ศึกเข้าบ้าน วันนี้ตระกูลให้ก็คงไม่ตกต่ำเหมือนเช่นวันนี้

แค่เงินสี่แสนค่ารักษาพยาบาลเธอยังหามาจ่ายไม่ได้

คืนนั้นไม่ได้เป็นคืนที่มืดมิดที่สุดในชีวิตของเธอ แต่ถือได้ว่า เป็นฝันร้ายของทั้งตระกูลให้เลยทีเดียว

คนที่ไว้ใจที่สุดข้างตัวกับกลายเป็นคนร้าย เป็นคนที่เอา ทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลไป

ให้หานในวันนี้อยากจะบีบคอตัวเองให้ตาย เธอไม่ควร ใจอ่อน ควรปล่อยให้เขาถูกทุบตีจนตายอย่างไม่ใยดี
ความเมตตา ในวันนั้นกลับทำให้ครอบครัวที่สมบูรณ์พูนสุข ต้องแตกสลายลง

เธอเดินออกจากโรงพยาบาลมาก็เป็นเวลาสามสี่ทุ่มแล้ว

มองดูแสงไฟระยิบระยับที่ส่องสว่างอยู่ด้านนอกประตู ในใจ ของเธอก็รู้สึกเจ็บปวด ไม่มีแสงไฟเพียงสักดวงที่ส่องแสง ประกายให้กับเธอ

ในเวลาค่ำคืนแสงไฟนีออนบนถนนก็ส่องสว่าง แสงสีเขียว แดงจากไฟสัญญาณจราจรก็ส่องเข้าตาเธอ

สามแสน เธอจะหาเงินสามแสนได้ที่ไหน

“ฮัลโหล เสียวหวว ช่วยฉันสักเรื่องได้ไหม”