ตอนที่8อย่ามางี่เง่าใส่

ลู่หยาวเห็นว่าเป็นข่าวหยู่เชิงรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อยเมื่อก่อน เดือนหนึ่งได้เจอไม่กี่ครั้งช่วงนี้ใบหน้าที่เธอเห็นบ่อยที่สุดก็คือ เขาและยังเป็นเขาที่ส่งมาโรงพยาบาลอีกรู้สึกเหมือนกำลังฝันไป

เห็นเขาถามมาอย่างนี้ลู่หยาวก็ไม่ได้ตอบหันหน้าหลบไป

ชาวหมู่เชิงถอนหายใจดึงเก้าอี้มานั่งแกะโจ๊กนั้นออกพูดด้วย น้ำเสียงที่ทนไม่ไหว : “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเลิกบุหรี่ซะได้ยิน ไหม?

ลู่หยาวหัวเราะแห้งพูดด้วยความไม่พอใจอย่างมาก “เหอะ! คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?

“หยาวคุณไม่ใช่เด็กนะอย่ามางี่เง่าใส่ชาวหมู่เชิงพูดอย่าง เฉยเป่าโจ๊กแล้วป้อนไปที่ปากเธอ : “ผมให้แม่ค้าใส่น้ำตาลให้ อะคุณชอบกินกินคำหนึ่งนะ

เอาออกไปไม่กิน! “หยาวยิ่งเล่นตัวกว่าเดิมน้ำเสียงก็ไม่

ไพเราะ

เขาดูเทคแคร์ดีนะจำได้ว่าเธอชอบกินอะไรกับไม่ชอบกินอะไร แต่ทำไมความรักของทั้งสองมันดูจืดจางเฉยชา

อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เด็กและก็ไม่ได้เง่า

เห็นผู้หญิงดื้อแบบนี้ซ่าวหยู่เชิงขมวดคิ้วก้มหน้าทานโจ๊กยื่นมือไปจับปากของเธอไว้จูบไปอย่างรุนแรงบังคับเธออ้าปากน้ำ โจ๊กที่อยู่ในปากป้อนเข้าไปให้เธอ “เห้ย! “หยาวขัดขืนอย่างแรงทุบที่หน้าอกของเขาซ่าวห

เชิงก็เลยลุกขึ้นไปสองขาล็อคขาของเธอไว้แน่นจูบที่ลึกเข้าทำให้

เธอหายใจไม่ออก

หลังจากที่ป้อนเธอแบบนี้ไปหลายรอบโจ๊กก็เริ่มน้อยลงแล้ว คนที่อยู่ในอ้อมกอดก็สงบลงจ้องมองเขาด้วยสายตาพิฆาต เหมือนเขาทำอะไรผิด

ชาวหมู่เชิง ใช้นิ้วมือนวดจับที่ริมฝีปากของเธอ

สีชมพูอ่อนนุ่มนิ่มแค่จูบก็รู้สึกได้แต่ว่าที่นี้เป็นโรงบาลจะมี อารมณ์แค่ไหนก็ต้องทนไว้อีกอย่างเธอไม่สบายด้วย

ข่าวหยู่เชิง ใช้ฝ่ามือจับไปที่หัวของเธอเหมือนโอบกอดเธอที่ อ่อนโยนพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชา “หยาวถ้าครั้งหน้าผมจับได้ ว่าคุณดูดบุหรี่ผมมีวิธีจัดการคุณเยอะแยะ”

“ยุ่งยังทำไม! “เห็นเขาทำหน้าตึงใส่ลู่หยาวก็รู้สึกกลัวแล้วยิ่ง สายตาของเขานะยิ่งไม่อยากจะจ้องเลยพยายามหันหลังไปถึง ผ้าห่มมาห่มทั้งหน้าในใจรู้สึกๆหลอนๆ

ตนไม่สบายเขาคงจะอยู่ดูแลอยู่มั้ง?

ขอแค่เขาอยู่ดูแลเธอต่อดีกับเธอหน่อยเธอไม่ขัดขืนอะไรเขา แน่นอนรับประกันได้……..

แต่แค่ลู่หยาวคิดให้มันดีเกินไปหนึ่งนาที่ยังไม่ถึงเลยก็ได้ยินเสียงเก็บถุงพลาสติกเธอได้ยินข่าวหยู่เชิงพูดว่า “ผมมีงานที่ ต้องไปจัดการคุณพักผ่อนไปก่อนนะพรุ่งนี้เช้าถ้าผมว่างเดี๋ยวผม มารับ”

ลู่หยาวรู้สึกผิดหวังมากหยิกผ้าห่มแน่นขึ้นกว่าเดิม ในใจของเขาเธอยังสู้งานของเขาไม่ได้เลยหรอ!

เห็นลู่หยาวไม่ได้ตอบอะไรซาวหยู่เชิงได้แต่ยืนข้างประตู ถาม : “คุณมีอะไรให้ผมช่วยไหม? ”

“ไม่มี! ไม่มี! “หยาวรู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องของพ่อตนแค่ ได้ยินคำว่าช่วยใจก็รู้สึกปวดๆเครียดสุดๆไปเลย” “มีเรื่องอะไร ฉันแก้ปัญหาเองได้คุณไปเถอะ!

นิสัยเด็กจริงๆ….. าวหยู่เชิงถอนหายใจเบาๆ เขาไม่พอใจกับงานแต่งนี้แต่อย่างน้อยเธอก็ขึ้นชื่อว่าภรรยา ของเขาแต่งงานกันตั้งนานเธอเชื่อฟังมาตลอดไม่ได้วุ่นวานอะไร กับเขาเขาก็คงไม่ใจร้ายถึงกับไม่สนใจเธอสักเรื่อง

หลังจากที่ออกไปจากห้องผู้ป่วยชาวหมู่เชิงคิดแล้วคิดหยิบมือ ถืออกมาจากกระเป๋าแล้วกดเบอร์โทรไป: “คุณช่วยติดต่อคุณ ให้ผมหน่อยถามเขาว่าว่างเมื่อไหร่ผมอยากไปเยี่ยมเขา

ตื่นขึ้นมาตอนเช้าลู่หยาวรอจนถึงสิบเอ็ดโมงแต่ข่าวหยู่เชิง

ไม่มาสักที

เขาโกหกเธอ!!