ตอนที่4ผู้ช่วย

ข่าวหยู่เชิงพับแขนเสื้อเชิ้ตของตนขึ้นแสดงแขนที่ผอมขาว ออก “คืนนี้เดี๋ยวผมทำเอง” “ผ้ากันเปื้อน ลู่หยาวเขย่งขาเพื่อไป หยิบผ้ากันเปื้อนที่อยู่บนลงมาแกะออกจะมัดให้เขาเสื้อเชิ้ต ของคุณมันเป็นสีขาวถ้าโดนน้ำมันจะซักยาก

ชาวหมู่เชิงมองเธอไปแวบเดียวหันหลังกลับไปสู่หยาวรีบมัด ผ้ากันเปื้อนให้เขา

เพราะทั้งสองก็ต้องทำงานบ้านครั้งนั้นเธอจึงซื้อผ้ากันเปื้อนที่ ใหญ่กว่าหนึ่งเบอร์แม้ว่าเขาจะตัวสูงพอใส่ผ้านี้ก็แลดูตลกดี

ลู่หยาวก็ไม่ได้ออกไปยืนพิงอยู่ริมประตูห้องครัวมองเขาผู้ชาย ดูดีดูหรูแค่ไหนทำอะไรแบบนี้มันก็เป็นบุญตามากเลย เอิ่มมมม ทำไมอยู่ๆวันนี้คุณถึงกลับมาละ

แม้ว่าตอนแต่งงานทั้งสองจะสัญญากันไว้นอกซะจากว่าชาวห เชิงจะไปต่างจังหวัดทุกๆวันอาทิตย์เขาต้องกลับบ้านแต่ลู่หยาว คิดว่าเมื่อวานเขากลับมาแล้ววันนี้เลยไม่น่าจะกลับมา

ชาวหมู่เชิงหน้าก็ไม่หันมาเอาแต่ล้างผัก “วันนี้วันอาทิตย์”

“ออ”แววตาลู่หยาวจืดลงไป

เป็นไปอย่างที่คิดถ้าไม่ใช่เพราะใบสัญญาที่เห็นกันไว้แม้แต่ เป็นบ้านของเขาเขาก็คงไม่กลับมาหรอก
“ตอนเช้าที่คุณโทรมามีอะไรหรือเปล่า? “ชาวหมู่เชิงถามแล้ว พูต่อว่า: “ผู้ช่วยผมเป็นคนรับโทรศัทพ์บอกว่ามีคนโทรหาผมไป เปิดดูถึงจะรู้ว่าคุณโทรมา

ผู้ช่วย?

มีผู้ช่วยคนไหนกันหรือที่เรียกเจ้านายตัวเองว่า “พี่หมู่เชิง” เรียกซะสนิทสนมกันขนาดนี้?

“ก็แค่อยากถามคุณว่าจะกลับมาหรือเปล่า”คำที่บอกว่า “ทำไม คุณไม่บันทึกชื่อฉันไว้”หยาวก็ยังคงไม่กล้าถามออกปากแค่ ได้ยินประโยคก่อนหน้านี้ที่เขาพูดเธอก็ไม่สบายใจแล้วหันหลัง เดินไปที่ห้องโถง

ลู่หยาวเลื่อนเฟสบุ๊คไปมาด้วยความเบื่อหน่ายดูไปดูมาก็รู้สึก หงุดหงิดขึ้นมาอยู่ดีๆก็ไปเปิดกูลเกิ้ล

พอเธอรู้ตัวอีกทีพบว่าสิ่งที่ค้นหาในกูลเกิ้ลมีแต่คำว่า “ทำไม สามีไม่บันทึกเบอร์ฉันไว้”หรือ“ผู้ช่วยของสามีเรียกสามีอย่าง สนิทสนม บลาๆ

เธอห้ามใจไม่ไหวที่จะเปิดดูคำตอบมากมายนั้นอะไรสามีแก จะนอกใจแล้วรีบไปเช็คมือถือของสามีหาหลักฐานเร็วๆแล้วหย่า เลยอย่างน้อยก็ได้มรดกมากกว่า……..เธอหัวเราะแต่ในใจก็ปวด หน่อยๆ

ณเวลานี้ชาวหมู่เชิงยกอาหารออกมาจากห้องครัวแล้วเรียก เธอ “มาทานข้าวได้แล้ว”
“โอเคร “ลู่หยาวปิดมือถืออย่างว่องไว

ทั้งสองรับประทานอาหารด้วยความเงียบลู่หยาวแอบมองซ่า วหยู่เชิงอยู่บ่อยๆแววตาที่สับสนวุ่นวายแต่ไม่ได้พูดอะไร

หลังจากที่ทานข้าวเสร็จซ่าวหยู่เชิงเป็นคนล้างจานแล้วกลับไป

ในห้องนอน

ช่วงนี้เขาน่าจะงานยุ่งมากอาบน้ำเสร็จก็ขึ้นเตียงแล้วพอ หยาวมาร์กหน้าเสร็จอีกทีชาวหมู่เชิงก็หลับซะแล้วหันหลังให้เธอ ลู่หยาวรู้สึกเหมือนห่างกันภูเขาลูกหนึ่ง

ลู่หยาวมองไปที่มือถือที่วางอยู่บนหัวเตียงของเขายืนนิ่งอยู่ ตรงนั้นสักพักสุดท้ายก็ทนไม่ไหวแอบหยิบมา

ก่อนหน้านั้นเธอเคยใช้มือถือของชาวหมู่เชิงถ่ายรูปจึงรู้รหัส

ใส่รหัสเสร็จลู่หยาวค้นหาไปมั่วก็ไม่ได้มีอะไรอีเมลส่วนมากก็ เกี่ยวกับเรื่องงานเธอก็ดูไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่คันไปถึงแชทเธอ ตะลึง

นั้นเป็นข้อความที่เขาอ่านแล้วข้อความไม่ยาวมาก (พี่ชาย ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะคราวหน้ามีโอกาสเดี๋ยวเราไปทานข้าว กันนะคะ]

ฟูหลิ่วจือ?

เป็นชื่อของผู้ช่วยคนนั้นหรอ? หรือเป็นผู้หญิงคนอื่น? ลู่หยาวก็ไม่รู้ว่าตอนที่เห็นข้อความนี้ในใจรู้สึกยังไงถ้าเป็นข้อความที่ไม่สำคัญเขาคงลบไปนานแล้วแหละเธอปิดมือถือลง

แล้ววางกลับไปที่เดิม ลู่หยาวมองหลังที่กว้างของเขาทนไม่ไหวที่จะเอามือไปโอบ

กอดเขา

วินาทีต่อไปแขนเธอกลับโดนเอาออกผู้ชายคนนี้กระทั่งขยับ ตัวไปทางนั้นเหมือนตั้งใจออกห่างจากเธอ

ลู่หยาวรู้สึกปวดใจกับการกระทำเขามาก

เมื่อคืนเขายังมีอะไรกับเธออย่างรุนแรงเลยเอาแบบไม่พักวันนี้ เธอแค่อยากกอดก็ไม่ได้งั้นหรอ?

ระหว่างเขาสองคนนอกจากกระดาษใบนั้นแล้วกับความ

ต้องการทางเพศไม่มีอย่างอื่นแล้วหรอ?

ลู่หยาวคิดถ้าจัดการเรื่องของพ่อเสร็จเธอจะขอหย่าเอ

สี่ปีมันนานไปเธอเหนื่อยมากรอไม่ไหวแล้ว