บทที่ 16 ทำผิดก็ต้องได้รับโทษ

กู้ฉุนเพิ่งมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงข้าม เม้มปากบางๆ แต่ไม่ได้พูด อะไรออกมา แววตาแสดงถึงการต่อสู้และความเจ็บปวด

“เสี่ยวจ๋อ ฉันคือเวย” หลินเวยยื่นมือไปจับโซ่ที่ข้อมือของ เขา พร้อมกับน้ำตาที่มุมตา เป็นโซ่เส้นนั้นจริงๆ เธอจำได้ ใช่มัน จริงๆ!

เธอตกใจและประหลาดใจมาก เธอไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า จะได้เจอกับเพื่อนเมื่อสิบปีก่อน อีกทั้งเขายังเป็นคนที่มีความ สำคัญกับเธอเป็นอย่างมาก

“เรื่องสมัยก่อนฉันจำไม่ค่อยได้แล้ว” กู้ฉุนเฟิงพูดอย่าง

เฉยเมย แล้วรีบเก็บโซ่เส้นนั้นไป “แต่ว่าโซ่เส้นนี้อยู่กับฉันมา

หลายปีแล้ว”

หลินเวยที่ได้ยินเขาพูดแบบนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นความผิดหวัง ได้แต่พยักหน้าอย่างเศร้าสร้อย เสี่ยวซื้อคงไม่อยากเจอเธอใช่ ไหม?

จริงๆ แล้วก็ไม่ได้เจอกันมาตั้งสิบปี ตอนจากลาก็ไม่ได้ร่ำลา กัน

“ตอนนี้ใช้ชีวิตเป็นอย่างไรบ้าง?” กู้ฉุนเพิ่งดื่มกาแฟ แล้วถาม ตามมารยาท

“ทุกข์ทรมานจริงๆ ที่บ้านบังคับให้แต่งงาน” หลินเวยยกมุมปากขึ้น พร้อมกับใบหน้าที่เศร้าโศก ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้กลัวพูด ออกไปกับกู้ฉุนเฟิงแบบนั้น เหมือนกับว่าเมื่อได้รู้ว่าเขาคือเสี่ยว จื่อ เธอก็ไม่ได้ระมัดระวังตัวเลย?

คนที่ทำให้เธอเชื่อใจมีไม่มาก และเสี่ยวซื้อก็เป็นหนึ่งในนั้น

“หาคู่หมายได้หรือยัง?” เขามองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงข้างอย่าง ลึกซึ้ง แต่ก็ยังแฝงด้วยความเย็นชาที่ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้

“ไม่มี” หลินเวยมี่ แววตาของเธอเศร้าลง ถ้าเกิดว่าง่ายขนาด นั้นก็ดี เธอไม่อยากคิดในด้านลบกับตัวเอง แต่ด้านน้าหวานก็ ต้องมาจัดการเธออีก ที่เกลียดที่สุดก็คือการมีอยู่ของฉู่เฉินซี

อย่างน้อยที่สุดเธอต้องหาคู่แข่งที่แข็งแกร่งพอไม่ให้เหมือน กับคุณชายเฉิน ยังไม่ทันทำอะไรก็ถูกเฉินซีจัดการแล้ว

มองไปที่ผู้ชายที่กำลังจิบกาแฟอยู่สบายๆนั้น แววตาของเธอก็ เป็นประกายขึ้นมาทันที แล้วรีบถามเขาไปว่า “เสี่ยวจื้อ เธอช่วย อะไรฉันหน่อยได้ไหม?”

“อะไร?” กู้ฉุนเฟิงเงยหน้ามองผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามที่ใบหน้า แฝงด้วยรอยยิ้ม

“เธอแกล้งเป็นแฟนฉันหน่อยได้ไหม? ช่วยฉันข้ามอุปสรรคนี้ ไปหน่อย” หลินเวยที่ทําหน้าขอร้องเขา

กู้จุนเฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สายตาของเขายิ่งเย็นชาขึ้น พร้อม กับยิ้มเบาๆแล้วพยักหน้า “โอเค ฉันจะช่วยเธอ”

ทั้งหมดเหมือนจะเริ่มขึ้นแล้ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา ทุกคนจะต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองกระทำไว้ แม้ กระทั่งผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามเขา

ห้องรับแขก ในบ้านตระกูลหลินเงียบสงบ หลินจ่านหงทำหน้า นิ่งใส่จนเพิ่งที่อยู่ตรงข้าม บรรยากาศในขณะนั้นละเอียดมาก

หลินเวยมีเงยหน้ามองไปที่หลินจ่านหงอย่างไม่ตั้งใจ มีเรื่องที่ เธอไม่เข้าใจ จุนเฟิงไม่ว่าจะมองมุมไหน ก็ดูเป็นผู้ชายสมบูรณ์ แบบ ทำไมหลินจ่านหงดูเหมือนจะไม่ชอบเขา?

กู้จุนเฟิงมีรอยยิ้มเบาๆอยู่บนใบหน้าตลอด ไม่ได้ถูกใบหน้าที่ ไม่ต้อนรับของหลินจ่านหงทำให้รอยยิ้มจางหายไปเลย

“คุณลุง ผมจริงใจกับเวยจริงๆ อยากให้คุณยอมรับ” เขาพูด จบ ยังไม่ทันที่หลินจ่านหงจะตอบ ก็มีเสียงดังเพลงดังขึ้นมาถึง ความสนใจของทุกคนไป ทุกคนต่างหันไปมองที่บันได

หลินซินหยานที่ยืนอย่างละอายตรงเชิงบันได ที่ปลายเท้าของ เธอคือถ้วยน้ำชาที่แตกกระจาย กู้ฉุนเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้ว เดินตรงเข้าไปหา ดูว่าเท้าของหลินซินหยานถูกน้ำร้อนลวกหรือ เปล่า

“คุณหนู เท้าของคุณถูกน้ำร้อนลวกแล้ว รีบไปแช่น้ำเย็นดี กว่า” เสียงที่นุ่มนวล รอยยิ้มที่อ่อนโยน เขาพูดขึ้นมาเบาๆ อย่าง ใส่ใจ

สีหน้าของหลินซินหยานอึ้งเล็กน้อย ก็จะพยักหน้า “ขอโทษ
พูดจบเธอก็รีบวิ่งเข้าไปในห้อง ในขณะที่หลินจ่านหงยังคงมี สีหน้าไม่พอใจ

“ไม่ใช่ว่าฉันไม่เห็นด้วย! คุณชายกู้ เชิญกลับไป!” หลินจ่านหง ปฏิเสธกลับไป พร้อมสีหน้าที่ไม่ดี

“พ่อ เมื่อวานยังบอกให้ฉันเรียกเขามา ทำไมตอนนี้ถึง

“โอ้ เวยมหาคู่อีกหรอ?” เสียงเยาะเย้ยดังขึ้น ฉู่เฉินขัดจัง หวะหลินเวยมิได้สำเร็จ ก็ไปนั่งบนโซฟา

“ฉันเป็นแฟนของเวย” ไม่ทันที่หลินเวยจะตอบ กู้ฉุนเฟิงก็ หันไปตอบอย่างดุดัน พร้อมกับรอยยิ้มอย่างมั่นใจ ตอนนี้ราวกับ ว่ามีไฟลุกขึ้นมาระหว่างสายตาของพวกเขา

“โอ้? เวยใช่ไหม?” เขามองไปที่หลินเวยอย่างอุ่นเคือง

ตอนแรกเขาควรจะคิดได้! หลินเวยที่ต้องไปหาจนเฟิง เธอไม่

ทําให้เขาผิดหวังจริงๆ

ผู้หญิงคนนี้ ขาดการอบรมสั่งสอนจริงๆ! เขากำหมัดไว้แน่น ความโกรธแทบจะพุ่งออกมา แต่ว่าภายนอกยังคงดูสงบนิ่ง

หงินเวย มองอย่างเย็นชาใส่เฉินซี พร้อมกับตอบอย่าง ท้าทาย “แน่นอน เขาคือแฟนของฉัน”

เขาไม่ยอมร่วมมือด้วยเอง เธอก็ต้องหาคนอื่น เป็นเพราะเขา ไม่เห็นด้วยเอง ตอนนี้มีสิทธิ์ อะไรมาสั่งการเธอ?

“ฉันไม่เห็นด้วย! พวกเธอหลังจากนี้ห้ามพบเจอกันอีก!” หลิน จ่านหงพูดอย่างเย็นชาแล้วเดินขึ้นตกไปอย่างอุ่นเคือง
หลินเวยมีกระตุกมุมปาก พร้อมกับความรู้สึกที่ไม่มีทางสู้ ตอน แรกเป็นเขาที่อยากจะให้เธอหมั้นหมาย ตอนนี้เธอหาผู้ชายมา แล้ว เขากลับไม่เห็นด้วย เขาคิดอะไรอยู่?

“ดูเหมือนว่าคุณลุงจะไม่ชอบฉัน” หุ้นเพิ่งพูดขึ้นอย่างไม่ หวาดหวั่น

หลินเวยมีพยักหน้า “สบายใจได้ ฉันจะพยายามโน้มน้าวคุณ พ่อเอง เสี่ยวจื่อ วันนี้ขอบคุณมากที่มา

“ถ้าอย่างนั้นฉันกลับก่อน” กู้จุนเฟิงลุกขึ้นยืน พร้อมกับมองไป ที่ฉู่เฉินซีอย่างเย้ยหยัน แล้วเดินออกไป

“ฉันไปส่งคุณ”

ฉู่เฉินซีมองทั้งคู่ที่หายไปจากประตู ก็ยิ้มออกมาอย่างเยือก เย็น

หลังจากนั้นไม่นาน หลินเวยมกลับมาที่บ้าน มองไปที่ผู้ชายที่ นั่งอยู่บนโซฟาครู่หนึ่ง ก็เดินเบะปากขึ้นตึกไป

“ไม่คิดเลยว่า เธอสามารถล่อลวงผู้ชายได้ ยังไม่ทันจะถึงครึ่ง วัน ก็ได้กู้จุนเฟิงมา” เสียงเยาะเย้ยของฉู่เฉินซีดังขึ้นมา

หลินเวย หันกลับมา พร้อมกลับทำหน้าไร้อารมณ์มองไปที่ เขา “คุณอา พูดแบบนี้ได้อย่างไร? ฉันแค่รู้จักกันแบบเพื่อน

เฉินซีทำหน้าเย็นชาพร้อมกับเดินเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้มที่ กระหายเลือด “ใช่หรอ? แค่เพื่อนกัน ปกติแค่ไหน? ทำความรู้จัก ไปถึงบนเตียงหรือยัง?”
“คนต่ำช้า! คุณคิดว่าทุกคนเป็นเหมือนคุณที่ไร้ยางอายนั้น หรอ?” หลินเวย สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป ปฏิเสธอย่างไม่ใยดี ขณะที่เท้าของเธอเริ่มอ่อนแรงเพราะฉู่เฉินซีที่เข้ามาใกล้

“กับเธอถือว่าไร้ยางอาย ถ้าอย่างนั้นอะไรถึงจะเรียกว่ามี ยางอาย? ผู้หญิง เธอกับปกป้องเขางั้นหรอ? อืม?” ฉู่เฉินซีเอามือ พิงกำแพง แล้วโอบตัวเธอเข้ามากอด เธอสัมผัสได้ถึงความเย็น ยะเยือกจากตัวเขา

หลินเวย

เธอหรี่ตาลง ไม่ยอมแสดงให้เขาเห็นถึงความอ่อนแอ มองไป ที่ดวงตาสีน้ำตาลที่ดูเย็นชาของเขา “ปกป้องแฟนผิดตรงไหน?”

“ผู้หญิงบ้า!” สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปจนดูไม่ได้ เขาจับคาง

ของเธอไว้อย่างโหดร้าย แล้วยกคางของเธอขึ้น สบไปที่ตาเธอ “จำไว้ เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ผู้ชายคนอื่นอย่าคิดจะมาสัมผัส” “น่าหัวเราะสิ้นดี! ฉันชอบใครฉันยอมให้คุณควบคุมได้ หรอ?” หลินเวย คาดไม่ถึงเลยว่า ฉู่เฉินซีจะแข็งแรงขนาดนี้

“เธอลองดูสิ!” แรงที่มือของเขาหนักขึ้นเรื่อยๆ สีหน้ายิ่งดูไม่ดี ขึ้น ราวกับว่าจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ

หลินเวย

ตอนนี้หน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง เจ็บจนตาของเธอพร่ามัว ราวกับมีน้ำค้างแข็งและหมอกมาบดบัง แต่เธอก็พยายามยืน หยัดมองไปที่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความเกลียดชัง

“เฉิน พวกเธอทําอะไร?” เสียงคำถามดังขึ้น น้าหวานขึ้นอยู่ที่ หน้าประตู เพราะว่าจากมุมของเธอแล้วสามารถมองเห็นได้แค่ว่า มีคนอยู่ที่ใต้บันได แต่มองไม่เห็นว่าทำอะไรอยู่

“ไม่มีอะไร บนผมของหลานสาวมีใบไม้ติดอยู่ ฉันก็เลยจะช่วย จัดการให้” ขณะนั้นเองเฉินซีกลับมานิ่งสงบอีกครั้ง พร้อมกับ หัวเราะอย่างสนุกสนาน ราวกับว่าความเย็นชาเมื่อครู่เป็นแค่ ความฝัน

หลินเวยมีเงยหน้าขึ้น มองไปที่ดวงตาของเฉินซี เห็นชัดเลย ว่าสักครู่เขาที่แววตาเจ้าเล่ห์ ราวกับจิ้งจอก

“ผู้หญิง จำไว้ ทำผิดก็ต้องได้รับโทษ รอการลงโทษของฉันได้เลย”

เขา โน้มตัวเข้าหาเธอ หายใจเข้าออกเบาๆ ที่หูของเธอและส่ง ผ่านข้อความเย็นชาเหล่านั้นเพื่อคุกคามเธอทีละคำๆ ไปที่หูของเธอ