บทที่ 17 จิ้งจอกเฒ่า เข้ามาได้ยังไง (1)

ภายในห้องสมุดอันเก่าแก่ หลินจ่านหงใช้มือคีบบุหรี่ นั่งอยู่บน เก้าอี้หน้าตาแสดงถึงการผ่านโลกมาอย่างโชกโชน เขาใช้นิ้วลูบ ภาพถ่าย ใบนั้นค่อยๆ นัยน์ตาขุ่นมัวไปด้วยความรู้สึกผิด

เขา ยังคงหามาแล้ว หรือบางทีเขาก็สามารถชดใช้เรื่องราว ทั้งหมดอย่างเร็วภายในปีนั้น

เด็กคนนั้น ช่างเหมือนกับเขาในวัยฉกรรจ์เสียจริง เพียงแต่ ความเคียดแค้นภายในตาอาจจะลึกมากกว่าเขาสักหน่อย ลึกจน ทำให้เขาหวาดหวั่นไปด้วย หลายปีแห่งความรู้สึกผิดนี้ ถ้า หากว่ามันจะสามารถเป็นการชดใช้ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องแล้วกัน ไป

“พี่ใหญ่ ผมขอโทษ……

เสียงที่รู้สึกผิดนำพาเสียงทอดถอนใจดังก้องขึ้นในห้องสมุด เพียงชั่วครู่เดียวหลังจากนั้นก็กลับเข้าสู่ความสงบเงียบเสมือน ราวกับว่าไม่เคยมีใครส่งเสียงใดมาก่อน

ภายในอีกห้องหนึ่ง หลินเวยพอใจที่จะเฝ้ารอคอยโบกมืออยู่ บนระเบียง ครั้นพอมองเห็นฉู่เฉินซีเดินเข้ามา เขาเดินเข้ามา ทำไม จะลงโทษเธอหรอ? แล้วเธอจะยังรอเพื่อให้เขามาลงโทษ เธอหรือ?

“ตาจิ้งจอกเฒ่า! เข้ามาทำไมไม่ทราบ!” เธอหันไปอย่างจงเกลียดจงชัง ขณะที่หันกลับไปใบหน้าที่ไร้การตอบสนองก็สั่นจน ไม่สามารถพูดอะไรออกมาอีกได้

“จิ้งจอกเฒ่า? เธอพูดแบบนี้กับฉันหรอ?” ฉู่เฉินซียนจึงขอบ ประตูด้วยท่าทางเบื่อหน่าย นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่นั้นส่งประกายแห่ง

ความอันตรายฉายชัด

“คุณเข้ามาตอนไหน?” หลินเวยจ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา ถามด้วยเสียงอันดัง

ใบหน้าของเฉินซีแค่นยิ้ม พลางเดินตามใจชอบเข้ามาที่ เตียงใหญ่ เอนกายลงเตียง หรี่ตามองหลินเวย “ก็ตอนที่เธอกำ ลังยุ่งๆย้ายโซฟานั่นไปที่ระเบียงไ

หลินเวยมีกำหมัดแน่น ผู้ชายคนนี้กำลังมองเธอเป็นเรื่องตลก! ทำไมเธอโง่แบบนี้นะ ไม่เห็นได้อย่างไรว่าในห้องมีคน แล้วตอน นี้ยังยอมให้เขามายิ้มเยาะเธออีก

ไอ้ผู้ชายเฮงซวย! ตอนนี้เธอคิดอยากจะฟันเขาให้ตายไปเลย แต่ข้อแรกคือเธอต้องมีแรงเยอะกว่าเขาซะก่อน

“ออกไป ห้องของฉันไม่ต้อนรับคุณ” หลินเวยออกคำสั่งไล่ แขกด้วยหน้าเย็นชา

“เธอตัดใจให้ฉันเดินไปจากเธอได้หรือ?” เขายกคิ้วขึ้นเล็ก น้อย สีหน้ามีเลศนัย พลางเอามือแปะๆตรงที่นั่งข้างๆ “มานี่”

“ทำไมฉันต้องฟังคุณด้วย คุณรีบไสหัวไปให้พ้นเลยนะ ที่ของ ฉันไม่ต้อนรับคุณ” หลินเวยเชิดคางขึ้น สายตามองไปทางอื่น
“เธออย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง!” เสียงของเขาเจือไป ด้วยความโมโห คิดไปถึงว่าผู้หญิงคนนี้ที่เพิ่งจะจูบกันอยู่กับจุน เฟิง เขายิ่งอยากจะบีบผู้หญิงหัวรั้นไม่ฟังคนนี้ให้ตายคามือ

หลินเลยมีขมวดคิ้ว กวาดหน้าไร้อารมณ์มองไปที่เขา “ในเมื่อ คุณชอบเตียงของฉันมากนัก ก็เชิญหลับให้สบายไปเลย คุณไม่

ไป ฉันไปเอง!”

พูดจบเธอก็เดินอ้าวไปทางประตูห้อง เธอไม่มีทางอยู่ร่วม ห้องเดียวกับฉู่เฉินซีได้ ไอ้ผู้ชายไม่มีเหตุผล บ้าอำนาจ

ท่อนแขนถูกกด เธอจึงหันกลับไปปะทะเข้ากับกลิ่นหอมสดชื่น เย็นสบาย แต่เธอได้กลิ่นแล้วกลับไม่ได้รู้สึกเบิกบานใจ กลับรู้สึก เหมือนมีแรงดันที่มองไม่เห็นเข้าจู่โจมเธออยู่

จิตใต้สำนึกสั่งให้เธอใช้ข้อศอกจู่โจมกลับไปที่เขา แต่ทว่าเขา

กลับหลบได้อย่างรวดเร็ว หนำซ้ำยังตึงเธอมาชิดแนบอก

“แต่ ฉันอยากนอนกับเธอด้วยมากกว่า” เขาพูดด้วยน้ำเสียง เจ้าเล่ห์ ริมฝีปากเม้มแน่น ดวงตาสีน้ำตาลจ้องไปที่หน้าอกของ หญิงสาว หน้าของเธอแดงฉาน ยิ่งทำให้เขาหัวเราะชอบใจยิ่งขึ้น

“หน้าด้าน! คุณทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงเต็มทน!” หลินเวย พยายามดิ้นรนเอามือออก แต่ท่อนแขนของเขาแข็งราวกับท่อน เหล็กก็มิปาน ผลักยังไงก็ไม่ขยับ

ในชั่วพริบตาเดียวฉู่เฉินซีเปลี่ยนอารมณ์เสมือนดั่งหมอกครึ้ม นัยน์ตาเหยี่ยวจับจ้องไปที่ใบหน้านวล เมื่อสักครู่เขาไม่ได้ฟังผิด ใช่ไหม? เธอขยะแขยงเขา? เขา เฉินซีถูกกระทำด้วยคำพูดแบบนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?

ริมฝีปากเม้มแน่นเป็นเส้นตรง โอบอุ้มเอวหญิงสาวที่พยายาม ดิ้นรนออกจากตัวเขาขึ้นมา แล้วโยนไปที่เตียงอย่างรุนแรง

หลินเวยถูกโยนลงไปเช่นนั้นก็เวียนหัวมาก หัวว่างไปพัก หนึ่ง แล้วจึงพยายามดิ้นรนคลานขึ้นมา แต่ก็ถูกเขากดทับลงไป อีก

ดวงตาของเธอปะทะเข้ากับดวงตาหมอกครึ้มคู่นั้น สูดอากาศ เย็นเข้าไปได้เชือกหนึ่ง ความรู้สึกเหมือนกำลังเลื้อยอยู่บนตัว เธอ

ฉู่เฉินซีมองสายตาหวาดกลัวของเธอแวบหนึ่ง ส่งเสียงเย็นขึ้น มา เธอรู้จักความหวาดกลัวแล้วสินะ?

เขาจับคางเธออย่างรุนแรง บีบให้เธอหันมาปะทะหน้าเขา พลางพูดอย่างเนือยๆว่า “เธอบอกว่าฉันน่าขยะแขยง ใช่ไหม?”

หลินเวยมกัดฟันแน่น สู้สายตาเบิกโพลงต้องกลับไปที่เขา “ เฉินซี คนไร้ยางอาย ฉันรู้สึกขยะแขยงคุณเต็มทน น่า สะอิดสะเอียน!”

ฉู่เฉินซีหัวเราะเสียงเย็น สายตาเร่าร้อนของเหยี่ยวเดือดดาล ปะทุ “ดี!”

หลินเวย เมื่อเห็นเขาแสดงอารมณ์เช่นนั้นจึงกำหมัดแน่น ราวกับถูกปีศาจร้ายจ้องเขม็ง แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เขาไม่ ทําร้ายผู้หญิงหรอกน่า