บทที่ 15 จําไว้ เธอเป็นผู้หญิงของฉัน (2)

“แค่กๆ” เสียงไอเบาๆดังขึ้นมา คนในห้องรับแขกต่างมองไปที่ บันได ฉู่เฉินซีในชุดสบายๆ สองมือล้วงกระเป๋า ใบหน้ายิ้มแย้ม เดินมา

“อรุณสวัสดิ์” เขาเดินมาอย่างสบายใจ มองไปที่หลินเวย “ฉันจะออกไปวิ่ง หลานสาวที่น่ารักทั้งสองคนอยากจะออกไป ด้วยกันไหม?”

หลินเวยมกำลังดื่มน้ำอยู่ เมื่อได้ยินประโยคนั้นขึ้นมาก็เกือบ สำลักน้ำ เธอแกล้งทำเป็นไม่เห็นฉู่เฉินซี แล้วรีบยืนขึ้น “พ่อ ฉัน ออกไปข้างนอกก่อน”

ยังไม่ทันที่หลินจ่านหงจะตอบ เธอก็วิ่งออกไปแล้ว

หลังจากออกจากบ้านไปแล้ว เธอถึงรู้สึกได้ว่าไม่ถูกจับจ้อง ดู แล้วเธอจะต้องรีบย้ายออก ถ้าต้องเจอเฉินซีทุกวัน เธอต้อง กลายเป็นบ้าแน่นอน

นอกจากนี้ ที่สำคัญที่สุดเธอควรจะไปหาแฟนที่ไหนพากลับไป บ้าน?

ด ต …

หลินเวย ขมวดคิ้ว หันหลังกลับไปมอง เธอเห็นรถเฟอร์รารี่สี แดงคันหนึ่งอยู่ข้างเธอ เฉินซีสวมแว่นกันแดดอันใหญ่ มองมา ที่เธออย่างเย็นชา
ถึงแม้เขาจะสวมแว่นกันแดด แต่เธอก็ยังสัมผัสได้ถึงสายตาที่

เย็นชาของเขา เธอฉีกยิ้มที่มุมปาก แสร้งทำเป็นว่าไม่เห็น แล้ว

รีบเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว “ขึ้นมา อย่าให้ฉันต้องพูดรอบที่สอง” เขาพูดขึ้นมาอย่างเย่อ หยิ่ง

หลินเวยมีแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วเดินต่อไปข้างหน้า หลัง จากนั้นก็มีเสียงเย็นชาดังขึ้นมา

“เพื่อนของเธอคนนั้นหน้าตาน่ารัก แต่ไม่รู้ว่า…

หลินเวย

เธอหยุดเดินทันที พร้อมกับหันหลังไปมองจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ มอง ด้วยความโกรธเคือง “คนเลว ถ้าแกทำอะไรเพื่อนฉัน ฉั น…ฉัน จะ…”

เธอโกรธจนหน้าแดง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะข่มขู่เขาอย่างไรดี ดู เหมือนว่าตัวแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเธอถูกเขาข่มขู่มากกว่า เธอ จะเอาอะไรไปข่มขู่เขาได้?

“ขึ้นรถ” เขาพูดอย่างไร้ความอดทน

หลินเวยมเปิดประตูรถอย่างอุ่นเคืองใจ ยังไม่ทันจะปิดประตู รถเรียบร้อยรถก็ขับออกไปแล้ว

“คุณทำอะไร?” หลินเวยถามอย่างประหลาดใจ

ฉู่เฉินซี
เขาไม่ได้พูดอะไร เอาแต่ขับรถไปอย่างเดียว จนถึงริมทะเล ถึง

ได้หยุดรถ แล้วหันไปหาเธอพร้อมกับจูบไปที่หนึ่ง “ฉู่เฉินซี!” หลินเวยรีบเอามือขึ้นมาเช็ดออก ขมวดคิ้วตะโกน เรียกชื่อเขา

“แฟนของเธอคือใคร?” เขาถามอย่างเย็นชา “คุณชายเฉิน เป็นอย่างไร เธอน่าจะรู้ดี”

หลินเวยมีเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอแสดงถึงความตกตะลึง ตั้งแต่เริ่มแรกที่เธอคาดเดาเรื่องคุณชายเฉิน เป็นเขาทำจริงๆ แต่ ว่าเมื่อเขาพูดออกมากลับดูไม่เดือดร้อนอะไรเลย

“คุณทำจริงๆด้วย” หลินเวยพูดขึ้น พร้อมกับแววตาตื่นกลัว “ดังนั้น หัดฉลาดหน่อย” เขาสัมผัสเส้นผมของเธอเบาๆ พร้อม กับสายตาเฉียบคม

หลินเวยยังคงตกตะลึง ได้แต่อยู่นิ่งๆมองไปที่เขา รู้สึกได้ว่า ตัวเย็นไปทั้งตัว ไอ้ผู้ชายบ้าอำนาจคนนี้

“คุณคิดว่าฉันอยาก? คุณอา พี่สาวของคุณ แม่เลี้ยงของฉัน ที่ แนะนำผู้ชาย ให้ฉัน คุณคิดว่าฉันอยากหรอ? หลินเวยยิ้มเบาๆ พร้อมกับจับที่คอของเขา

“ถ้าอย่างนั้น คุณไปบอกแม่เลี้ยงฉันสิ ว่าคุณชอบฉัน อยากจะ อยู่ด้วยกันกับฉัน แบบนี้ฉันก็ไม่ต้องไปหาแฟนอะไรแล้ว”

ฉู่เฉินซียักคิ้วขึ้นเล็กน้อย ยิ้มให้กับผู้หญิงในอ้อมกอดเธอ ฉลาดจริงๆ รู้ว่าเขาไม่มีทางแต่งกับเธอ ทำให้เขารู้สึกลำบากใจ
“เธอสมควรไหม?” เขาถามขึ้นอย่างเย้ยหยัน พร้อมกับแววตา เสียดสี เธอเป็นคนของจุนเฟิง เขาจะเอาเธอไว้ข้างกายได้ อย่างไร?

หลินเวย

เธอไม่ได้ใส่ใจ ยิ้มเยอะขึ้นมาพร้อมกับปล่อยแขนเขา แล้ว เปิดหน้าต่างรถให้ลมทะเลพัดเข้ามา “ในเมื่อคุณไม่ยอมช่วย งั้น ก็อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน

“ผู้หญิง ฉันไม่ชอบให้ใครมาท้าทายข้อจำกัดของฉัน” เขาใช้ มือกดคางของเธอลง แล้วหมุนหน้าของเธอมาพร้อมพูดกับเธอ อย่างเย็นชา

หลินเวย มองไปที่เขาอย่างไปเต็มใจ แล้วยิ้มเยอะเย้ยใส่เขา “โอ้? งั้นข้อจํากัดของคุณคือไร? อย่าพูดเลยว่าฉันเป็นผู้หญิง ของคุณ! ฉันจะไปหาแฟนแล้ว เชิญคุณตามสบาย!”

พูดจบเธอก็เปิดประตูรถแล้วเดินออกไป หลังจากหนีออกมา จากผู้ชายคนนี้ได้ เธอก็รู้สึกดีขึ้น บอกว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขา แต่ก็ไม่เห็นทำอะไรขึ้นมา ก็เป็นเรื่องดีแล้วใช่ไหม?

ในร้านกาแฟ หลินเวยนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่างอย่างหดหู่ใจ ทำไมจิตใจของเธอถึงไม่สงบ วุ่นวายใจเหลือเกิน

“คุณหนู บังเอิญจัง” เสียงไพเราะราวกับเปียโนดังขึ้นมา

หลินเวยมีเงยหน้าขึ้น มองไปที่ผู้ชายสวมชุดสูทจากอิตาลี ใน มือถือกระเป๋าเอกสาร สีหน้าเธอตกใจเล็กน้อย เขาคือจุนเฟิงนั่นเอง

“บังเอิญจริงๆ” หลินเวยที่ไม่รู้ว่าทำไม เห็นจนเฟิงทีไรก็รู้สึก ทุกครั้งเลย

กู้ฉุนเฟิงนั่งอยู่ตรงข้ามเธอ พร้อมกับสั่งกาแฟมาแก้วหนึ่ง

ใบหน้าของเขาดูอบอุ่นและอ่อนโยน “เธอดูอารมณ์ไม่ดีเลย

“ยังไม่แย่เท่าไหร่” หลินเวยมองไปที่จุนเฟิง เธอยิ่งรู้สึกคุ้น เคยกับเขามากยิ่งขึ้น เขาที่อยู่ตรงหน้าราวทำให้เธอนึกถึงผู้ชาย ที่อยู่ในความทรงจำของเธอ

“เธอมองฉันแบบนี้มีอะไร?” กู้ฉุนเพิ่งถอดเสื้อคลุมออกมาด บนเก้าอี้ ก็เผยให้เห็นกำไลข้อมือทำจากโซ่เส้นเล็กๆ สีเงินดูแล้ว เรียบง่าย

ถึงจะเป็นโซ่ที่ดูเรียบง่ายก็ทำให้หลินเลยมีเปลี่ยนสีหน้าทันที เธอมองไปที่จุนเฟิงอย่างตกตะลึง แล้วถามขึ้นมาเบาๆว่า “เธอ คือ…เสี่ยวจื่อ?”