บทที่ 8 พายุเข้า (1)

เช้าตรู่ หลินเวยเดินกางแขนกางขาเข้าไปในบ้านตระกูลหลิน จนมาถึงห้องนั่งเล่น เธอรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างแปลกประหลาดไป

เงยหน้าขึ้นเธอก็พบกับ หลินจ่านหงที่หน้าดำคร่ำเครียดอยู่บน โซฟา พร้อมกับน้าหรานที่ทำหน้ารังเกียจมาที่เธอ และหลินซินห ยานที่แสดงออกเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา ราวกับ ว่าต้องการจะบอกอะไรเธอ

เธอมองไปที่พวกเขาชั่วครู่หนึ่ง ก็ทำเป็นไม่สนใจ หมุนตัวเดิน

ขึ้นตึก

“หยุดเดี๋ยวนี้!” หลินจ่านหง

เสียงโกรธของเขาดังขึ้น แววตาของเขาแฝงไปด้วยความ โกรธที่เขาเองก็ควบคุมไม่ได้ กับใบหน้าที่แฝงไปด้วยความเศร้า เขาไม่คาดคิดเลยว่าหลินเวยจะเปลี่ยนไปแบบนี้! ทำไมถึง เปลี่ยนไปแบบนี้ได้!

เป็นเพราะเขาไม่สั่งสอนหรอ? หรือจะเป็นอย่างที่หรานพูด จริงๆ ข้างในลึกๆเธอก็เป็นผู้หญิงแบบนั้นจริงๆ?

“มีเรื่องอะไร?” หลินเวยถามด้วยความเฉยเมย แววตาเต็ม ไปด้วยความรําคาญ

“ไอ้โหยว คุณดูสิๆ ขนาดพ่อก็ไม่รู้จักเรียกแล้ว คุณผู้ชาย คิด ดูคุณเลี้ยงดูเธอมาจนโต ที่แท้เลี้ยงสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่ง!” น้าหรานพูดพร้อมกับสีหน้าเยาะเย้ยไปที่เธอ แววตาเต็มไปด้วยความ ดีใจ “เธอพูดให้น้อยหน่อย! หลินเวย! ลงมาเดี๋ยวนี้!” หลินจ่านหง

พูดด้วยสีหน้าเย็นชา พร้อมกับบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความ

สงสัย

หลินเวยมีหรี่ตาลง ในใจก็คาดเดาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ เธอลงมายืนอยู่ด้านหน้าทุกคน พร้อมกับทำหน้าเย็นชาใส่น้า หราน ที่ทําหน้าดูถูกเธอพร้อมกับรอคอยให้หลินจ่านหงพูดต่อ

“ไม่รู้เลยจริงๆว่าเธอภูมิใจอะไรนัก ไม่รู้จักละอายบ้างเลย” น้า หรานพูดจาเยอะเย้ย

“แม่ ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะมีคนตั้งใจ ฉันเชื่อว่าพี่สาว

ต้องไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น” หลินซินหยานดึงเสื้อของน้าหวานเพื่อ

ให้เธอหยุดพูด พร้อมกับพูดโน้มน้าว

“เมื่อวานเธอไปไหนมา?” หลินจ่านหงถาม พร้อมกับทำหน้า นิ่งๆ ใส่น้าหวานเพื่อเป็นการเตือน

น้าหวานไม่พอใจทำเสียงเชอะใส่ แล้วก็ไปนั่งหลบที่โซฟา “เย่หนิง ไม่ได้โทรมาหรอ?” หลินเวยมีถามแบบคาดเดา

ที่นี่ไม่เรียกว่าบ้าน เธอไม่เคยคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอ ไม่มี ญาติพี่น้อง มีแต่ความอ้างว้าง สำหรับเธอแล้วเป็นแค่ที่ซุก หัวนอนเท่านั้น
“เย่หนิง? ทีม คุณผู้ชายเมื่อคืนไปเยี่ยมตระกูลเย่ด้วยตัวเอง แต่กลับไม่เจอเธอ” น้าหวานพูดขึ้นมาอย่างเย้ยหยัน พร้อมกับ แสยะยิ้มที่มุมปาก

หลินเวย ใจสั่น สีหน้าตกใจ เธอไม่คาดคิดเลยว่าหลินจ่านหง จะไปที่บ้านของเย่หนึ่ง ถ้าอย่างนั้นความแตกหมดแล้วหรอ?

เธอควรจะตอบอะไรดี? หรือว่าเปิดเผยไปเลยว่าไปนอนที่บ้าน ผู้ชายมาดี? ทำให้หลินจ่านหงโกรธจนช็อคไปเลยดีไหม?

ในช่วงหนึ่ง เธอไม่รู้ว่าควรจะตอบไปอย่างไรดี จึงได้แต่มอง หลินจ่านหงด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย รอปฏิกิริยาของเขาก่อน

“หลินเวย เธอคิดอะไรของเธออยู่? ใครทำให้เธอเปลี่ยนไป กลายเป็นคนแบบนี้?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เธอทำตระกูล หลินของเราขายหน้าไปหมดแล้ว”

หลินเวยได้ยินก็หัวเราะออกมาดังๆ ที่แท้เขาก็ให้ความ สําคัญกับตระกูลหลินเพียงอย่างเดียว

เพียงแค่หน้าตาของตระกูล โดยไม่สนใจว่าเธอจะเป็นอย่างไร

“คุณจะโยนฉันออกไปเพื่อไหร่ก็ได้ ให้ฉันไปตามทางของฉัน แบบนี้จะได้ไม่ทำให้ตระกูลหลินต้องอับอาย!” หลินเวยตอบ กลับไป ตอนนี้ภายนอกของเธอนิ่งสงบ สายตาเฉยเมยราวกับว่า ไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้เลย

ความสัมพันธ์ในครอบครัว ก็แค่ของภายนอก เธอไม่เคย สนใจมันอยู่แล้ว พวกเขาไม่เคยให้สิ่งเหล่านี้กับเธออยู่แล้ว แล้วทําไมเธอต้องร้องขอมันด้วย?”

“ไร้สาระ!” หลินจ่านหงได้ยินก็ลุกขึ้นมาด้วยความโมโห พร้อมกับจะยื่นมือไปตบหลินเวย หลินซินหยานที่อยู่ด้านข้างจึง ต้องรีบดึงห้ามไว้

“พี่สาว พ่อกำลังโกรธอยู่ อย่าพูดเยอะเลย”

“เธอมายุ่งอะไรกับฉัน?” หลินเวยตอบกลับด้วยความเย็นชา อย่างตั้งใจ

“เธอเห็นไหม? เธอทำดีกับเขา เขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไร” น้าหราน เหลือบตามองไปที่หลินเวย เธอเห็นสถานการณ์กลายเป็นแบบ

นี้ก็ยิ่งมีความสุข

“เธอดูเรื่องที่ก่อไว้สิ! ขายหน้าไหมล่ะ!” หลินจ่านหงหยิบ

หนังสือพิมพ์ขึ้นมาจากโต๊ะน้ำชา ที่เข้าไปที่หน้าของหลินเวย

หลินเวย

แววตาของเธอไม่มีความกลัวใดๆ ได้แต่ยืนนิ่งให้เขาตี จน หนังสือพิมพ์ร่วงลงไปที่พื้น เธอถึงจะก้มลงไปค่อยๆเก็บทีละแผ่น ขึ้นมา

พาดหัวข่าวของหนังสือพิมพ์ มีรูปของเธออยู่ ถึงแม้ว่าเส้นผม จะบดบังส่วนสำคัญไว้ แต่ก็พอดูออกได้ว่าเธอไปทำอะไรมา

ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่ามีน้ำเย็นไหลลงจากศีรษะของเธอไป จรดปลายเท้า ทำให้เธอรู้สึกหนาวสั่น มีที่หยิบหนังสือพิมพ์สั่น เล็กน้อย ผู้ชายคนนั้น เอารูปนั้นมาลงหนังสือพิมพ์อย่างนั้นหรอ
เธอคิดถึงคำพูดสุดท้ายที่เขาพูดทิ้งไว้ เขาพูดไว้ว่าเธอจะต้อง

กลับไปขอร้องเขา! ไอ้ผู้ชายสมควรตายคนนี้ ทำไมถึงกลับคำ แบบนี้? ความตกใจทั้งหมดของเธอตอนนี้เปลี่ยนเป็นความโกรธเธอ

ถือหนังสือพิมพ์แล้ววิ่งออกไปข้างนอก ไอ้คนสมควรตาย คุยกัน

ว่าจะจบเรื่องนี้แล้วแท้ๆ ทำไมถึงกลับคำแบบนี้

ที่โรงแรมห้าดาว ฉู่เฉิน

มือหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ทรงผมที่ดูมีสไตล์ ใบหน้าที่หล่อเหลา สายตาที่แหลมคม และใบหน้าที่แสดง เหมือนกับยิ้มแย้ม กำลังลงลิฟต์ลงมา

เพีย…

ที่โถงกลางทุกคนต่างจ้องมาที่ผู้หญิงและผู้ชายที่อยู่หน้าลิฟต์ ทั้งสองคนช่างดึงดูดความสนใจจากผู้คนเหลือเกิน ผู้ชายก็ดูนิ่ง ขรึม ผู้หญิงก็ดูเหมือนจะไม่พอใจอะไรบางอย่าง แขนที่ยกขึ้น มายังไม่ทันจะได้วางลง

หลินเวย ตอนนี้เธอสั่นเทิ้ม ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่เพราะโมโห ตอนนี้เธอเกลียดเขามากจนอยากจะฆ่าเขาให้ตายเลยทีเดียว!

“คนชั่ว!”

ฉู่เฉินซีแววตาของเขาแสดงถึงความโกรธออกมา ในขณะที่ สีหน้าของเขาเย็นยะเยือกราวกับมีน้ำค้างแข็งเกาะอยู่ เขาโกรธ ราวกับเสือที่พร้อมจะขย้ำผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของเขา