บทที่ 5 ขอร้อง

ในโรงแรมห้าดาว เขาเหวี่ยงมือของเธอออกไป ไม่ทันที่เธอจะได้ โต้ตอบ เขาก็เข้ามาวางมือไว้ที่สองข้างของเธอ พร้อมกับมอง เธออย่างสนุกขบขัน

หลินเวย

ไม่กล้าที่แสดงความขุ่นเคืองใจออกมา ได้แต่อยู่นิ่งๆมองไปที่ เขา ในระยะใกล้ๆ เธอพบว่าเขาเป็นคนหล่อเหลาเอาการเลยที เดียว เขามีใบหน้าที่งดงามได้รูป ถ้าเกิดว่าเธอไม่รู้จักเขา ไม่รู้ว่า เขาเป็นคนอย่างไร เธอจะต้องรู้สึกประทับใจเขาแน่เลย

แต่ว่าตอนนี้ เธอเกลียดเขามากจริงๆ! เป็นผู้ชายที่ทั้งอวดดี หยิ่งยโส และชอบใช้อำนาจ

ฉู่เฉินซี

ดวงตาของเขาที่เป็นสีน้ำตาลเข้มจนมองไม่เห็นภายในนั้น ตอนนี้ราวกับว่าจะกลายร่างเป็นสัตว์ร้ายกลืนกินเธอไปทั้งตัว

เขามองเธออย่างสับสน พร้อมกับแสดงอารมณ์ขุ่นเคืองแล้ว

สักพักก็ยิ้มออกมา

หลินเวยอยู่นิ่งสักครู่หนึ่ง มองเห็นเขาอยู่ๆก็ยิ้มขึ้นมา ขนเธอ ก็ลุกขึ้นอย่างฉับพลันด้วยความหวาดกลัว

เธอไม่รู้เลยว่า ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาของเธอที่ปราศจากเครื่องสําอาง ทําให้เขารู้สึกหลงใหลมากขนาดไหน ช่างบริสุทธิ์เหลือ เกิน

“เฮ้ คุณต้องการอะไรกันแน่ถึงจะยอมลบรูปภาพนั้นให้?” ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความตระหนก มือเล็กๆของเธอวาง

บนอกของเขา ดวงตาสีดำและสีขาวของเธอแสดงออกอย่าง

ชัดเจนถึงความเกลียดชังที่มีต่อเขา

“ฉันไม่ได้เรียกเฮ้” เขาหรี่ตาลง ทำให้เธอต้องหลบแววตาที่ โกรธเคืองของเธอลงไป

“งั้นคุณต้องการอะไร? ไอ้คนเลว!” เธอตะโกนขึ้นมาด้วย ความโกรธเคือง และพยายามใช้มือน้อยๆของเธอผลักเขาออก ไป

“ด่าได้ดีจริงๆ” เขาจ้องไปที่ดวงตาทั้งคู่ของเธอที่เต็มไปด้วย ความโกรธเคือง พร้อมกับใช้มือกดไปที่หัวไหล่ เมื่อไม่ให้เธอ เคลื่อนไหวขึ้นมาอีก

มีกลิ่นหอมเข้ามาที่ใบหน้าของเธอ เธอมองไปที่ดวงตาคู่สี น้ำตาลเข้มจนมองไปไม่ถึงด้านใน แต่กลับดูเหมือนแววตาของ เสือที่วางแผนที่จะขย้ำเธอมานาน ไม่มีใครรู้ได้ว่า ในอีกหนึ่ง วินาทีเสือร้ายตัวนี้อาจจะตรงเข้ามาหาเธอเลยหรือเปล่า

ตอนนี้เธอรู้สึกผ่อนคลายที่หัวไหล่ แรงที่กดไหล่ของเธอไว้ ก่อนหน้านี้ได้หายไปหมดแล้ว แต่ในไม่กี่นาทีถัดมาดวงตาขอ เธอก็เบิกกว้างขึ้นอีกครั้ง

ไอ้ผู้ชายบ้าคนนี้ เอามือทำอะไรนะ?
หลินเวย

ตอนนี้ดวงตาของเธอหรี่ลง เอามือของเธอไปหยุดมือของ ผู้ชายที่พยายามทำอะไรสักอย่างกับเธออยู่ พร้อมกับพูดด้วย เสียงสั่นเครือ “อย่ามาแตะตัวฉัน!”

“ลูกแมวน้อย นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอควรจะเข้ามาเล่นด้วยนะ” เขายัง คงหัวเราะ แต่รอยยิ้มของเขากับไม่เข้ากับแววตาของเขาที่ทำให้ เธอรู้สึกเย็นยะเยือกไปจนถึงกระดูก

ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเข้าไปอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง แต่เธอก็ยังคง พยายามที่จะเอามือของเขาออก แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จ

เขาไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย เขาได้ปัดมือเล็กๆ ของเธอ ออก เขายังคงชอบเห็นเวลาที่เธอตื่นตระหนก รู้สึกราวกับ กระต่ายน้อยที่ถูกเสือวิ่งไล่

เห็นได้ชัดว่าตอนแรกยังมีระยะห่างอยู่ระหว่างเธอกับเขา และ เธอก็รู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องยอมให้เขาในสักทางหนึ่ง แต่เธอก็ ยังเลือกที่จะดื้อด้านกับเขา

เขาใช้มือหนักขึ้น ตอนนี้สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บ ปวด ในไม่กี่วินาทีเธอก็ต้องยอมให้กับเขา

“เธอคิดว่าวิธีนี้จะได้ผลหรอ”

“ฉันรู้ว่ามันไร้ประโยชน์”

แววตาของเธอแสดงถึงความเจ้าเล่ห์ออกมาชั่วครู่หนึ่ง ตอนที่ เขากำลังจะโต้ตอบ ก็มีมีดสั้นแหลมคมอันนึงมาอยู่ที่เอวเขาแล้ว

“อย่าขยับ!” เธอเม้มริมฝีปากไว้แน่น หน้าผากเธอตอนนี้เต็ม ไปด้วยเหงื่อ มือที่มีดสั้นไว้ตอนนี้ก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ “ผู้หญิงที่เล่นมีดแบบนี้ไม่น่ารักเลย” เขาพูดด้วยสีหน้าที่เรียบ

เฉย ราวกับว่าไม่ได้ตระหนกกับมีดที่อยู่ที่เอวเขาเลย

“อยู่นิ่งๆ! อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าแทงลงไปนะ!” หลินเวย

ดวงตาของเธอแฝงด้วยความดุดัน แต่ในใจของเธอนั้นกลับ หวาดกลัว เธอพยายามควบคุมตัวเองอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้ตื่น ตระหนกออกมา

จริงๆแล้วสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ทำกับเธอไว้ ถึงเธอจะแทงเข้าไป จริงๆ ก็ไม่ได้มีอะไร

“เธอรับได้หรอ?” ใบหน้าของเขาแสดงถึงรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วย ความชั่วร้าย เขาดูผ่อนคลายมาก ไม่ได้ดูตื่นตระหนกอะไรเลย

“อยู่นิ่งๆ! เอาโทรศัพท์ของคุณออกมา

“เธอเข้ามาเอาเองสิ” ดวงตาของเขาแสดงถึงความสนุกสนาน ไปที่เธอ พร้อมกับยกมุมปากขึ้น “นี่ อยู่ในกระเป๋ากางเกงของ ฉัน”

หลินเวย เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งกับคำพูดของเขา ทั้งตัวเธอเต็ม ไปด้วยความตื่นตระหนก แต่ก็เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋า กางเกงของเขา
เธอพึ่งจะเอามือล้วงเข้าไป เขาก็เอามือจับแขนของเธอไว้แล้ว หลินเวย

เบิกตากว้างขึ้น พร้อมกับเขามีดแทงเข้าไปที่เขา เขารีบเอามือ มาปัดมีดออก ทำให้เจ็บข้อมือ พร้อมกับมีดที่ร่วงลงไปอยู่บนพื้น

แล้ว

ในขณะเดียวกันหลินเวย

เธอก็ถูกเขาดึงตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมอกของเขาแล้ว โดยจมูก ของเธอไปอยู่ติดกับหน้าอกของเขาที่เต็มไปด้วยเหงื่อ

“ฉันไม่ชอบผู้หญิงที่เล่นมืด” เขาพูดพร้อมกับพ่นลมหายใจไป ที่ด้านข้างของใบหน้าเธอ พร้อมกับกัดไปเบาๆที่ติ่งหูของเธอ

หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็จับเธอยกขึ้นมากอดไว้แล้วปล่อย

เธอลงไป

หลินเวยมีที่ถูกปล่อยตกลงมารู้สึกมึนงง แต่เมื่อรู้สึกตัวขึ้นได้ก็ รีบลุกขึ้นมาทันที

ฉู่เฉินซี

เขารีบกดเธอไว้ ใช้หัวเข่าวางลงไปบนขาของเธอ แล้วจ้อง มองเธอด้วยสายตาลึกเข้า พร้อมกับถามว่า “บนตัวเธอยังมี อาวุธอะไรอีก”

“คนชั่ว ไร้ยางอาย! เอามือสกปรกของแกออกไป!”

หลินเวย
ค่าเขา พร้อมกับใบหน้าที่หวาดกลัวจนสีหน้าซีดเผือด เธอ เกลียดเขามากจนอยากที่จะหยิบมีดขึ้นมาตัดมือของเขา “ช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่เข้าใจอะไรเลย” เขาดึงเสื้อคลุมของเธอ

ออกอย่างไม่เกรงใจ พร้อมกับใช้มือของเขาลูกไล้ไปทั่วบนตัว

เธอ

“คนเลว! เศษสวะ! ฉันจะตัดมือแก!” เธอพยายามดิ้นรนพร้อม กับดุด่า แต่ก็รู้สึกว่าบริเวณที่ถูกเขาสัมผัสนั้น เรากับถูกงูเลื้อย ผ่าน

ความรู้สึกเย็นชาออกมาจากกระดูก พร้อมกับความรู้สึก รังเกียจจากก้นบึ้งของหัวใจ

“ผู้หญิงคนนี้! ฉันเตือนเลยนะ! ฉันไม่ชอบให้ใครมาด่าฉัน

เขากดคางของเธอลงอย่างรุนแรง มือของเขามีพลังมากเหลือ เกิน รู้สึกราวกับว่าคางจะถูกบดขยี้ให้แตกออกด้วยมือของเขา ตอนนี้ดวงตาของเธอปริ่มไปด้วยน้ำตา

แต่เธอก็ยังคงมองเห็นสีหน้าที่แสดงถึงความแข็งแกร่งของเขา อย่างชัดเจน พร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ ราวกับ กษัตริย์ที่ไม่ชอบให้ถูกใครซักถาม แรงกดของเขามากจนเธอไม่ สามารถอ้าปากออกได้

ความแข็งแกร่งของเธอแล้วเขาแตกต่างกันมา หลินเวย

ยังไงเธอก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา และเขายังมีของที่สามารถ ควบคุมเธอได้ ในตอนนี้ถึงเธอจะสู้จนตัวตายก็ยังไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย

หลินเวยมี

เธอมองเขาอย่างเคียดแค้น พร้อมกับสูดหายใจลึกๆ เพื่อ ระงับความเจ็บปวดในใจของเธอเอาไว้ แล้วก็พูดด้วยเสียงอ่อน โยนกับเขา “คุณผู้ชาย ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะไม่ฟ้องคุณแล้ว และคุณก็ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรด้วย”

“หม? รับผิดชอบ? เธอคิดว่าฉันต้องรับผิดชอบคุณอย่างไร?” เขาถามเธอด้วยความสนใจ พร้อมกับปล่อยมือที่กดคางของเธอ

ไว้

หลินเวย

เธอส่ายหัวอย่างรวดเร็ว หัวของเธอส่ายไปมาราวกับกลอง ของเล่น พร้อมกับแววตาที่ตื่นตระหนก “ฉันไม่ต้องการให้คุณรับ ผิดชอบอะไร ขอแค่คุณลบรูปภาพนั้นทิ้งไป เราสองคนก็หายกัน หลังจากนี้เจอกันก็ทำเหมือนเจอคนแปลกหน้า

“หายกัน? คนแปลกหน้า?” ฉู่เฉินซี

เขาค่อยๆคิดถึงประโยคที่เธอพูดมาอย่างละเอียด พร้อมกับ สายตาที่ไม่พอใจ เกมนี้ยังไม่ถึงตอนจบเลย นางเอกจะลงจาก เวทีก่อนได้อย่างไร?

“หายกัน? เป็นไปไม่ได้ ฉันยังเล่นกับเธอไม่พอใจเลย”

“แก…” หลินเวยมีโกรธจนต้องกัดฟันตัวเองเอาไว้ แต่เมื่อ นึกถึงสถานะของตัวเอง ก็คิดได้ว่าเธอไม่มีอะไรไปสู้กับเขาได้เลย

“แล้วคุณต้องการอะไร?”

“ขอร้องฉันสิ ไม่แน่ว่าถ้าฉันอารมณ์ดี อาจจะลบภาพให้” เขา พูดจบก็ลงไปนอนข้างๆ เธอพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความ สนใจอย่างสนุกสนาน

หลินเวย

เธอกัดฟันแน่นขึ้น เธอเกลียดเขามากจนอยากจะเตะเขา หลัง จากพยายามหายใจเข้าออกลึกๆหลายรอบ เธอก็หันไปหาเขา ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย พร้อมกับเอนกายไปอย่างช้าๆ

ในสายตาของเธอแฝงไปด้วยความอัปยศอดสู พร้อมกับก้ม ลงไปจูบเขา แต่ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นควรจะทำอะไรดี ทำให้แววตา ของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

ฉู่เฉินซี

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา เขาไม่ได้มีความตั้งใจ ที่จะช่วยเธอเลย จึงได้แต่มองเธออย่างเฉยเมย และไม่ได้ แสดงออกให้เธอเห็นว่าเขาจะทำอะไรต่อ

หลินเวย

เมื่อเธอเห็นเขาไม่ได้ตอบสนองอะไร จึงรู้สึกโกรธเล็กน้อย ดวงตาคาของเธออัดแน่นด้วยความสงสัย และกัดเขาอย่างไม่ ตั้งใจ แต่ก็ไม่กล้าใช้แรง เธอทำเพียงแค่เพราะเธอไม่รู้ว่าจะต้อง ทําอะไร
“เฮ้ คุณยังทำได้หรือทำไม่ได้” หลินเวยเปล่งเสียงดังขึ้น

เธอพูดออกมาได้ไม่นาน เขาก็ดึงเธอเข้าไปพร้อมกับจ้องมอง เธอไปลึกๆ ในตา พร้อมกับพูดว่า “ผู้ชาย กลัวที่สุดคือผู้หญิงบอก ปฏิเสธ!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ