บทที่ 4 พายุ (2)

เมื่อเดินไปถึงห้อง หลังของเธอทั้งหลังก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เธอไม่มีแรงที่จะอาบน้ำ จึงได้แต่พาตัวเองลองไปนอนบนเตียง สักพักก็หลับไป

หลังจากนั้นไม่นานนักเสียงกริ่งดังขึ้นดังขึ้นในหูเธอซ้ำแล้วซ้ำ อีก ในที่สุด เธอลืมตาขึ้นแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อรับ สาย

“ใคร?” คำถามง่าย ๆ ก็ถูกถามออกมา แต่ก็แฝงด้วยความ เหน็ดเหนื่อย

“เหนื่อยหรอ? ยังคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไหม?”

เสียงเล็กดังขึ้นจากโทรศัพท์ หลินเวยมีที่ง่วงซึม ดวงตากลับ เบิกกว้างขึ้นทันทีและมองไปที่หมายเลขโทรศัพท์ของคนแปลก หน้า บนโทรศัพท์มือถือ ใจเธอหล่นวูบไปถึงตาตุ่ม และเกิดรู้สึก ละอายใจขึ้นมา

แต่หลังจากคิดได้สักพัก คนที่รู้สึกละอายไม่ควรจะเป็นเธอ

“ไร้ยางอาย! แกยังกล้าโทรมาอีก! ไม่ต้องห่วง ฉันฟ้องคุณ

แน่!”

“ฉันโทรมาหาเธอเพื่อที่จะบอกว่า รสชาติของคุณดีมาก ฉันยังคิดถึงมันอยู่เลย” น้ำเสียงแสดงถึงความหยาบคาย โดยที่ไม่ ปกปิด ” ให้เวลาเธอสองชั่วโมงมาที่ชุมชน แน่นอนว่าเธอ สามารถเลือกที่จะไม่มาก็ได้”

“อย่างไรก็ตาม ไม่รู้ว่าถ้าเธอเห็นของสิ่งนั้นแล้วจะเลือกตัดสิน ใจยังไง แต่ฉันก็คาดหวังว่าเธอจะมาปรากฏต่อหน้าฉัน”

น้ำเสียงอวดดีหยุดลงกะทันหัน หลินเวย

วางโทรศัพท์ลงอย่างอุ่นเคือง ไม่รู้เลยจริงๆว่าความหยิ่งยโส นี้ใครเป็นคนให้เขามา

ไม่ถึงนาที โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง เธอกดเปิด อย่างอุ่นเคือง มองดูภาพบนหน้าจอที่เป็นภาพคนนอนอยู่

ภาพบนหน้าจอนั้นไม่ใช่ใคร คือเธอนั่นเอง! และยังเป็นภาพ แบบนั้นของเธออีกด้วย อย่างน้อยเธอน่าจะจำผีเสื้อบนไหล่ของ เธอได้? แม้ว่าเส้นผมของเธอจะปิดหน้าไปแล้วครึ่งหนึ่ง แต่ว่าคน ใกล้ชิดมองครั้งเดียวก็ต้องจําได้ว่าคือเธอ

สิ่งที่เกลียดที่สุดบนภาพคือข้อความที่ถูกเขียนอยู่ที่ด้านล่าง ของรูป ข้อความนี้ทำให้เธอเกือบคลั่ง ไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมชั้นเรียน ของเธอเห็นภาพสวยๆของเธอจะคิดอย่างไร

เธอเกือบจะนึกออกเลยว่าเสียงที่เขาพูดข้อความนี้ออกมาจ าจะ เป็นอย่างไร เธอจับโทรศัพท์ไว้แน่น พร้อมกับควบคุมความคิดที่ อยากจะโยนมันทิ้งไป เธอค่อยๆสูดหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อ ควบคุมสติ
ผู้ชายคนนี้สามารถหาหมายเลขโทรศัพท์มือถือของเธอได้ ก็ น่าจะต้องเป็นคนมีอิทธิพล เธอสามารถเข้าใจได้ว่า ผู้ชายคนนี้ก็ สามารถหาข้อมูลของเธอ เช่นเพื่อนของเธอ หรือญาติของเธอได้ เช่นเดียวกัน

ผู้ชายสมควรตาย เอาเปรียบกันแล้ว ยังคิดที่จะทำครั้งที่สอง

อีก เขาคิดง่ายเกินไปไหม?

ขณะที่เธอกำลังโมโหอย่างบ้าคลั่ง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น มาอีกครั้ง ฉันอยากเห็นคุณในชุดกระโปรงว่าจะเป็นอย่างไร

หลินเวย

กัดฟันแล้วมองดูข้อความบนรูป แล้วโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง เด้งอยู่สองสามที่จากนั้นก็ร่วงลงที่พื้น

โทรศัพท์มือถือที่ควรจะเงียบเสียงไปแล้วก็กลับขึ้นมาดังขึ้นอีก

หลินเวยรู้สึกว่าเธอบ้าไปแล้ว ถ้าไม่เช่นนั้นจะหยิบโทรศัพท์ที่ ตกลงไปบนพื้นแล้วขึ้นมาใหม่ทำไมกัน

เตือนด้วยความหวังดี เหลือเวลาอีก หนึ่งชั่วโมงห้าสิบนาที

หลินเวย

โกรธจนกัดฟันไว้แน่น แต่เมื่อคิดถึงรูปของตัวเองที่ยังอยู่ใน มือคนอื่น เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมประนีประนอม ให้ ดูเหมือนจําเป็นต้องไปคุยกับชายคนนั้นจริงๆ

ชุมชนลี่เจียงเป็นเขตที่ร่ำรวยของเมือง A ผู้อาศัยในเขตนี้จะเป็นผู้มีฐานันดรศักดิ์หรือเป็นคนมีชื่อเสียง แม้ว่าที่ที่เธออาศัยอยู่ จะไม่แย่ แต่เมื่อเทียบกับที่นี่แล้ว เหมือนกับแม่มดตัวน้อยต้อง เผชิญหน้ากับผู้มีพลังวิเศษมหาศาล

ไม่แปลกใจเลยที่เธอถูกห้ามให้อยู่ในเขตเล็กๆด้านนอก ผู้ชายคนนี้สามารถหาได้แม้กระทั่งเบอร์โทรศัพท์ของเธอ ถ้า อย่างนั้นก็ต้องหาเพื่อนของเธอได้อย่างแน่นอน

ไม่แน่ว่าเขาอาจจะส่งรูปของเธอออกไปแล้วด้วยก็ได้ แล้วต่อ จากนี้เธอจะใช้ชีวิตอย่างไร?

ขณะที่เธอกำลังยืนสับสนอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ ก็มีรถเฟอร์รา รีสีแดงมาหยุดจอดตรงหน้าเธอ

“หืม ใช้เวลาเกินไปตั้งห้านาที แล้วก็ไม่เห็นใส่ชุดกระโปรง

ตามที่บอกเลย ลูกแมวน้อย ท้าทายอารมณ์ของฉันรู้สึก

อย่างไร?”

ตรงที่นั่งคนขับ มีผู้ชายไว้ผมซอยสลวย ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าราวกับยิ้มแย้ม พร้อมกับโครงหน้าที่สมบูรณ์แบบ

ผู้ชายคนนั้นนี่! เธอระงับความคิดที่จะตะโกนด่าใส่ผู้ชายคน นั้น เธอกำมือแน่นเพื่อนที่จะอดกลั้นความรู้สึกโกรธเคืองของเธอ จากนั้นเดินก้าวยาวๆ เข้าไปหา

“ฉันรู้สึกดีทีเดียว”

ฉู่เฉินซีหรี่ตามองไปที่เธอ เพราะยืนตากแดดนานไปหน่อย ทำให้แก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย บนจมูกก็มีหยดเหงื่ออยู่ เธอสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงขายาวที่เรียบง่าย แล้วใส่ มาแค่รองเท้าแตะ

เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งใหญ่ มองดูแล้วเรียบง่ายแต่ก็ดูดี ชุดนี้ทำให้ เขาล้มเลิกแผนที่วางไว้ที่จะทำกับเธอไปเลย

ดูเหมือนว่าเธอจะเตรียมตัวมาอย่างดี แต่คิดว่าแบบนี้แล้ว เขา จะยอมปล่อยเธอไปหรอ?

จริง ๆ แล้วฉันไม่ชอบผู้หญิงที่ฉลาดมาก

“ดูเหมือนว่าคุณไม่มีความจริงใจเลย”

“คนชั่ว! ลบรูปของฉันนะ!” หลินเวย

เธอตะโกนขึ้นมาอย่างดุดัน แต่ก็ไม่พอที่จะทำให้เขารู้สึกเป็น เดือดเป็นร้อนขึ้นมา

“เธอยังไม่เข้าใจจุดประสงค์ว่าทำไมเธอถึงมาปรากฏตัวอยู่ที่ นี่” ฉู่เฉินซี

เขาเปิดประตูรถออก แล้วเดินเข้าหาเธอ แล้วใช้มือจับข้อมือ ของเธอขึ้นมา

มุมปากของเขาโค้งขึ้น ข้อมือของเธอตอนนี้เย็นเฉียบ เป็น เพราะเธอถูกเขาทําให้ตกใจกลัวใช่ไหม? จากนั้นเขาใช้แรงดึง เธอเข้าไปในรถ โดยมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองดูด้วย ความประหลาดใจ

“บ้าจริง! นี่คุณจะพาฉันไปที่ไหน” หลินเวย
พยายามดิ้นรนเพื่อลุกออกจากที่นั่ง พร้อมกับจ้องมองเขาด้วย

ความโมโห

ฉู่เฉินซี

ที่ดูสงบนิ่งราวกับก้อนเมฆภายใต้สายลมอ่อนๆ ขยับปาก เล็กๆเบาตอบกลับไป “ฉันคิดว่าตอนที่คุณตัดสินใจมาได้เตรียม ตัวเตรียมใจไว้แล้ว แต่ยังไงก็ตามฉันก็ไม่สนใจอยู่ดี”

ตอนนี้หลินเวย หน้าแดงไปจนถึงคอ แล้วตะคอกกลับไป อย่างโกรธเคืองว่า “คนชั่ว!”