บทที่ 1 หนึ่งคืน (1)

ในห้องชุดที่งดงามหรูหรา มีเพียงแต่เสียงน้ำไหลรินจากภายใน ห้องน้ำ ไร้วี่แววของเสียงอื่นภายนอก

ประตูถูกเปิดออกด้วยแรงผลัก และมีคนคนหนึ่งเดินโซซัด โซเซเข้ามา

หลินเวยมพยายามแกะคอเสื้อกี่เพ้าออก ใบหน้าของเธอเต็ม ไปด้วยสีแดง า ดวงตาของเธอก็เบลอมากขึ้น

บ้าจริง! เธอดื่มไวน์ไปเพียงแก้วเดียว ทำไมมันถึงได้กลายเป็น แบบนี้? หรือว่าไวน์แก้วนั้นมีอะไรผิดปกติ? บ้าจริง!

รู้สึกร้อนขึ้นเรื่อยๆ ไปทั่วทั้งร่างกาย ราวกับว่ามีแมลงไต่ไปมา

ทั่วทั้งตัว ยากที่จะทน

ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงพยายามเตะรองเท้าออก เรียวขาขาวที่ กึ่งปิดกึ่งเปิดด้วยชายผ้ากี่เพ้าดูงดงามมาก ตัวแดงไปทั้งตัว

เธอพยายามขยับตัวอย่างช้า พร้อมกับดวงตาทั้งคู่ที่ปิดสนิท ปากเล็กๆของเธอเปิดออกเล็กน้อยพร้อมกับลมหายใจที่ร้อน วูบวาบของเธอ

ปกติรูปร่างของเธอก็ดูดีมากอยู่แล้ว แต่ตอนนี้การที่เธอขยับ ตัวไปมาช้าๆ อย่างไม่จงใจนี้ราวกับว่าเธอกลายร่างเป็น นางพญางู ทำให้ใครก็อดคิดไม่ได้
เธอเองก็ไม่ได้สังเกตว่า มีเสียงบางอย่างภายในห้อง แววตาที่ แหลมคมจากดวงตาคู่หนึ่งกำลังมองมาที่เธออย่างหลงใหล เฉินซีจับมุมปากแล้วจับอีก พร้อมกับแสดงรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออก มา

หลินเวย

เหมือนรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เธอจึงรีบเปิดตาขึ้นมา พบกับ ดวงตาสีน้ำตาลแต่เข้มจนไม่เห็นภายในของนัยน์ตา นัยน์ตา ราวกับว่ามีพลังเวทมนตร์บางอย่างที่สามารถดึงเธอเข้าไปได้ทั้ง ตัว ราวกับถูกมนตร์สะกดไว้

ฉู่เฉินซี

ทันใดนั้นเข้าไปสัมผัสดวงตาคู่หนึ่งที่สุกไสว ทนไม่ได้ที่จะขยับ เข้าไปใกล้ขึ้น มีผู้หญิงเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ทำให้เขารู้สึกแบบนี้ ได้ แต่ความรู้สึกนี้ก็ไม่เลว

หลินเวย ขมวดคิ้ว เธอยังไม่ทันได้โต้ตอบอะไร ทั้งตัวเธอก็ เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของชายคนนั้นแล้ว

“แก…

คําถามของเธอยังไม่ทันได้ถูกถามออกมา ก็ถูกขัดขวาง ทำให้ เธอต้องเก็บคําถามที่เหลือกลับเข้าไปในท้อง

หลินเวย

ร่างกายไม่มีเรี่ยวแรง วิงเวียนศีรษะ แต่เขากลับยิ่งรุนแรงขึ้น ทำให้เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไง ไม่รู้ว่าควรจะตอบโต้ยังไงดี
ฉู่เฉินซี

รู้สึกได้ถึงความสับสนของเธอ และความรู้สึกนี้ยิ่งทำให้เค้า ร้อนรุ่มมากขึ้น จนดึงเสื้อผ้าของเธอออก เพราะก่อนหน้านี้คอเสื้อ ได้ถูกปลดออกก่อนแล้ว ดังนั้นครั้งนี้เขาจึงดึงออกให้หมด

เสียงฉีกออกของผ้า เสื้อกี่เพ้าทั้งตัวถูกฉีกออกไปจนถึงเอว

ของเธอ

ลมหายใจจากคนแปลหน้าคลุมเธอไว้ ลมหายใจอันอบอุ่นนี้ ยิ่งทำให้เธอร้อนรนมากขึ้น แต่ก็ไม่รู้ว่าจะชักนำไปที่ไหนดี

“หืม?” ฉู่เฉินซี

เหมือนว่ารับรู้ได้ถึงความผิดปกติของเธอ ก้มศีรษะลงและ ค่อยๆไล่ จูบเธอเบาๆ จากหน้าไปจนถึงกระดูกไหปลาร้า

พร้อมกับเสียงร้องไห้เบาๆดังเข้ามาที่หู เขาเอามือก็วางบนผิว ขาวนวลราวกับผิวเด็กทารกของเธอ แล้วยกเธอขึ้น

หลินเวย

กอดคอของเขาโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความ พร่ามัว พร้อมกับลมหายใจที่พ่นออกมาอย่างแรง บริเวณที่โดน เขาจบก็ราวกับว่าโดนไฟเผา

เธอก้มศีรษะลงและกัดไปที่คอของเขา และครางด้วยเสียง ครวญคราง เธอถูกบังคับให้แนบตัวบนร่างของผู้ชาย ด้วยแรง อย่างหนัก
มีความรู้สึกเสียวซ่าเข้ามาครู่หนึ่ง เธอกรีดร้อง ใช้ปลายนิ้วก ไปที่คอของเขา

เธอดิ้นรนอยู่สองสามครั้ง แต่ก็ไม่สามารถสะบัดออกจาก ผู้ชายที่แข็งแรงดุจดังเหล็กคนนี้ได้ดังเช่นเคย

ฉู่เฉินซี

รู้สึกอย่างชัดเจนว่าเขาได้ทำลายสิ่งที่กีดขวางเขาไปแล้วอย่าง หนึ่ง ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยประกาย เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ของเธอยังคงดังขึ้นข้างๆ ใบหูของเขา สักพักเธอก็หยุด เคลื่อนไหว แววตาของเขาเป็นประกายอย่างน่าเหลือเชื่อ หลัง จากนั้นเขาก็หลีกออกอย่างช้าๆ

หลังจากความเจ็บปวดหายไป ก็กลายเป็นความว่างเปล่า เธอ ก็ร้องไห้อย่างกระวนกระวาย ขยับตัวขึ้นๆลงๆ คิ้วขมวดแน่น

ไม่คลาย

ฉู่เฉินซีเจาะทะลุอย่างรุนแรง

เขามองไปบนรอยสักรูปผีเสื้อบนไหล่ของเธอ หลังจากนั้นก้ม

ศีรษะลงกัดไปทีหนึ่ง

ร่างกายของเธอดูเหมือนราวกับว่ามีเวทมนตร์ ทำให้เขารู้สึก เหมือนถูกพิษ ทำยังไงก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองและไม่สามารถ หยุดมันได้

เช้ารุ่ง ดวงอาทิตย์ส่องแสงผ่านมายังทางหน้าต่าง หญิงสาว น่ารักผิวขาวเนียนราวกับตุ๊กตากระเบื้องนอนนิ่งสงบ ทันใดนั้นขนตาของเธอขยับเล็กน้อย แล้วลืมตาขึ้นมา

เมื่อมองไปรอบๆห้องที่ไม่คุ้นตา เธอลุกขึ้นมาด้วยความ ประหลาดใจ ผ้าห่มเลื่อนลง เธอจ้องมองไปที่รอยบนร่างกาย ของเธอ ทำให้ความทรงจำของเธอเมื่อคืนถูกรื้อฟื้นขึ้นมาที่เล็กที ละน้อย

จากใบหน้าที่แสดงความตกใจค่อยๆเปลี่ยนเป็นความเป็น อาย ใบหน้าเล็กๆนี้ค่อยๆกลายเป็นสีแดง ราวกับลูกแอปเปิ้ล

แต่ว่า เหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติ ผู้ชายคนเมื่อคืนเป็นใคร?

“แซะ” เสียงไฟแช็กดังขึ้นมา หลินเวยจึงได้รู้ว่า ในห้องยังมี คนอื่นอีก

เธอหันศีรษะไปทางโซฟาที่ไม่ไกลจากเธอนัก พบกับแววตาสี

น้ำตาลเข้ม

เขามีผมสีน้ำตาลเช่นเดียวกันกับนัยน์ตาของเขา แววตาเจ้าชู้ ที่ชั่วร้าย จมูกโด่ง รอยยิ้มที่ดื้อรั้น ราวกับจ้องมองสัตว์ที่ถูกล่า

“แกเป็นใคร?” หลินเวย

ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด มือจับผ้าห่มขึ้นมาปกปิดผิวของเธอ