2/2

“ก็…น้ำผึ้งไม่มีประสบการณ์พอจะทำให้เราฟพอใจนี่คะ” “เด็กโง่ แล้วคิดว่าพี่พาเธอมาฟลอเรนซ์ด้วยทำไม

มธุรสมองสบตาคมที่มองจ้องมาอย่างดุๆ หญิงสาวที่คอย่อ พลางคิดในใจว่า คนอะไรตาดูชะมัด” หญิงสาวนั่งลงกับพื้นกอด เข่าและแนบใบหน้าลง เล่นเอาราฟาเอลต้องอึ้ง เขาวางแก้วน้อง ก้าลง และเดินตรงมาหาร่างบาง ชายหนุ่มนั่งยองๆ อยู่ในระดับ เดียวกับร่างบาง

“น้ำผึ้งเป็นอะไรไป พี่ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจจะดุเลยนะ”

ราฟาเอล โอบร่างบางที่นั่งกอดเข่าจนตัวกลมเหมือนเด็ก หลงทางเข้าหาอ้อมอกกว้างของตน มือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังบาง อย่างปลอบใจและขอโทษที่ทำให้ตกใจ

“น้ำผึ้งไม่ได้โกรธพีราฟหรอกค่ะ แต่น้ำผึ้ง…ฮึก…ฮึก…น้ำผึ้ง กลัว” หญิงสาวสะอื้นจนตัวโยน ยิ่งทำให้มาเฟียหนุ่มตกใจมาก ขึ้นอีก แต่ราฟาเอลยังไม่ทันเอ่ยอะไรต่อ ร่างของมินเตก็เดินเข้า มาในบ้าน และหยุดชะงักเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มที่นั่งยองๆ โอบ กอดสาวน้อยคนไทยที่นั่งกอดเข่ากับพื้นบ้าน

ราฟาเอลตวัดตาคมด ใส่มินเตที่ดันเข้ามาผิดเวลา และมิน เตก็ต้องหันหลังขวับทำเป็นมองไม่เห็นอะไรไปซะ

“มีอะไรมินเต เพิ่งกลับมาถึงเหนื่อยๆ อย่าเอาเรื่องปวดหัวมาให้ฉันเด็ดขาด ไม่งั้นพ่อยิ่งไส้แตกแน่

“อะ…เอ่อ… มินเตอึ้งเพราะไม่รู้ว่าเรื่องที่จะต้องรายงาน นั้น จะทำให้เจ้านายหนุ่มปวดหัวรึเปล่า เพราะเขาเองก็ยังไม่ อยากตายด้วยสิ

“ว่าไงล่ะ ๆ อึ้งๆ อยู่นั่น จะพูดอะไรก็รีบๆ พูดมาส หรือว่า แกอยากกินลูกปืนแทนข้าวมื้อนี้” มาเฟียหนุ่มดุลูกน้องเสียง กร้าวจนทรวงอกสะท้อนขึ้นลง ทำให้ร่างบางในอ้อมกอดตัวสั่น แต่เมื่อราฟาเอลรู้สึกตัวก็ลูบหลังบางปลอบใจเธอ

“ไนต์คลับของเรามีปัญหาครับ พวกตำรวจมันเข้าไปตรวจ คันครับ” มินเตรายงาน

“แล้วมันมีหมายค้นรึเปล่า”

“มีครับ”

“ก็คงเป็นพวกแวนิโต้ ที่คาบข่าวไปบอกตำรวจให้เล่นงาน

“เจ้านายจะให้ทำยังไงครับ

“ปล่อยให้มันค้นไป ช่วงนี้ไม่มีของนี่นา หรือว่า…ใครแอบ เอาของมาขาย”

“ไม่มีนะครับเจ้านาย” มินเตบอก

“ดีแล้ว ถ้าเราไม่มีของเราก็ไม่ต้องกลัว เรื่องแค่นี้แกคง จัดการเองได้มั้งมินเต
“คะ…ครับเจ้านาย แต่ว่า…เจ้านายจะไม่ไปดูหน่อยเหรอ ครับ” มินเตเหลียวหน้ามาชำเลืองมองเจ้านายหนุ่ม แต่เมื่อสบ กับดวงตาพิฆาตของราฟาเอล เขาก็ต้องรีบสะบัดหน้าหันกลับคอ แทบหลุด

“ฉันบอกว่าเหนื่อย แกไม่เข้าใจรึไงมินเต หรือว่าพูดกับปาก

ไม่รู้เรื่องต้องพูดกับลูกปืนแทน” “มะ…ไม่นะครับเจ้านาย งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” โดยไม่รอ

ค่าอนุญาตมินเตก็ใส่ตีนหมาวิ่งแบบ ออกไปทันที

ราฟาเอลถอนหายใจแรงๆ อย่างเบื่อหน่าย และก้มลงมอง ร่าง ในอ้อมแขน ก่อนช้อนลอยขึ้นและอุ้มเดินลิ่วๆ ขึ้นข้างบนไป

ร่างของมธุรสถูกผ่อนลงบนเตียงกว้างที่นุ่มแสนนุ่ม และร่าง สูงก็ล้มตัวลงนอนเคียงข้าง หลับตาลงไม่สนใจจะถอดชุดสูทที่ สวมออก เธอมองใบหน้าคมเข้มที่มีริ้วรอยของความกังวลออก มาจนเห็นได้ชัด เมื่อครู่เธอได้ยินผู้ชายคนนั้นพูดถึงตำรวจเพราะ ผู้ชายคนนั้นพูดคำว่าโปลิสออกมา และหวังว่าราฟาเอลคงไม่ได้ ทํางานผิดกฎหมายหรอกนะ

“พี่ราฟคะ” มธุรสเรียกเขาเสียงแผ่ว ก้ำกึ่งระหว่างความกล้า และความกลัว

“ว่าไง” ราฟาเอลตอบรับทั้งที่ไม่ลืมตา

“พี่ราฟทำงานอะไรคะ” เมื่อถามไปแล้ว มธุรสก็แทบกัดลิ้น ตัวเอง เมื่อดวงตาคมดุลืมตาขึ้นและตวัดมามองอย่างไม่พอใจ
“อยากรู้ไปทําไมกัน” เสียงห้วนห้าวกระด้างนั้นทำให้มธุรส แทบควา

“ก็…น้ำผึ้งได้ยินว่าพูดถึงตำรวจ ก็เลยสงสัยว่าพี่ราฟทำงาน อะไรค่ะ”

“ถ้ารู้แล้วจะได้อะไร สู้ไม่รู้ซะเลยไม่ดีกว่าเหรอ”

มธุรสไม่ตอบแต่พลิกตัวหันหลังให้เธอลืมไปว่าเธอเป็นแค่ นางบำเรอของเขา ไม่มีสิทธิ์จะรู้เรื่องของเขาเลยด้วยซ้ำ หน้าที่ ของเธอมีแค่ทำให้เขาพอใจเท่านั้น

ราฟาเอลมองมธุรสอย่างหนักใจ จะให้เขาบอกเธอว่ายังไง ถ้าบอกว่าเขาทํางานผิดกฎหมายเธอจะรับได้เหรอ หรือจะบอก ว่าเขามีธุรกิจหลายอย่างทั้งในด้านสว่างและในด้านมืดดีล่ะ แต่ พูดไปก็จะทำให้เธอหวาดกลัวเปล่าๆ ไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอจะ ต้องรับรู้

“น้ำผึ้ง” ราฟาเอลเรียกหญิงสาวและพลิกร่างบางให้นอน หงาย แก้มนวลมีคราบน้ำตาเป็นทางยาว สีหน้าของมธุรสใน ตอนนี้ผิดกับตอนที่เธออยู่บนเครื่องบินลิบลับ ทำให้ใจแกร่งของ ราฟาเอลอ่อนยวบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน หญิงสาวคงหวาด กลัวกับคนแปลกหน้าอย่างเขา และยิ่งต้องมาอยู่ต่างถิ่นแบบนี้ ด้วยแล้วยิ่งต้องกลัว ชายหนุ่มเข้าใจเธอดี

มาเฟียหนุ่มประทับริมฝีปากเข้ากับแก้มนวล สูดกลิ่นกาย สาวหอมกรุ่นเข้าปอด พรางคิดว่าสงสัยจะต้องทำให้สาวน้อยใน อ้อมแขนคลายความเศร้าลงด้วยความสุขทางกาย จากที่คิดว่าเธอพักผ่อนสักจีบ คงต้องยืดระยะออกไปอีก เพราะจะมธุรส

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูห้องแรงทำให้ราฟาเอล ต้องตัดใจจังหวะ เสียงฝีเท้าหนักๆ เดินมาด้วยแรงอารมณ์กำลังหงุดหงิด และที่ทำให้เจ้านายเป็นแบบก็หนีไม่ พันเขาเอง

ว่า ตำรวจ…เชิญตัวเจ้านายไปพบครับ” ฟอลเลโป้ รีบบอก เมื่อปลายกระบอกปืนหัวทันทีที่ประตูถูกกระชากออก เต็มแรง

“อะไรนะราฟาเอลในมือลง เมื่อได้ยินรายงาน จากไปทำไม ไอ้มินเตทำงานยังไงกัน แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นไนต์คลับของเราคำถามมาเป็นชุดทำให้ฟอลเลโก้ปาด เหงื่อออกจากใบหน้า แม้ว่าปลายกระบอกปืนจะหัวเขา อีกแล้ว มันอยู่มือเจ้านายหนุ่มดี

ตำรวจเจอของ ในไนต์คลับของเราครับเจ้านาย มะ…รู้มัน

ราฟาเอลกัดฟันกรอด ใครบังอาจทำนอกเหนือสั่งกันนะหรือว่า
“เออ…ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” ราฟาเอลบอกและกระแทกประตูใส่ หน้าฟอลเลโป้ดัง “ปัง” ลูกน้องหนุ่มถอนใจอย่างโล่งอก แต่ เพียงชั่วครู่ทั้งที่ลมหายใจยังไม่ปกติฟอลเลโก้ก็ต้องสะดุ้งขึ้นอีก ครั้ง เมื่อร่างสูงของเจ้านายหนุ่มเดินออกมาจากห้อง

“แกเป็นอะไรไปฟอลเลโป้ ทำท่าราวกับว่าเห็นอย่างนั้น เดี๋ยวพ่อเป่าขมองกระจุยอยู่ตรงนี้ซะเลย” ราฟาเอลกระชากเสียง ใส่ ก่อนเดินนำหน้าลิ่วๆ ไป โดยไม่รอฟอลเลโป้

“เห็นเจ้านายน่ะ ยิ่งกว่าเห็นผีอีกนะครับ” ฟอลเลโป้พิมพ์ อยู่คนเดียว