ตอนที่12 บังเอิญพบเจอกันอีกครั้ง

พอพิมพ์จดหมายเสร็จ ก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว เธอจึงต้องเอามา ยื่นใหม่พรุ่งนี้

เธอเก็บของเตรียมตัวเลิกงาน

เธอกับไปรยานัดกันว่าจะเดินเล่นที่ห้าง ซื้อของใช้ส่วนตัว

เธอไปตามที่อยู่ที่เขาส่งให้เธอ

พอเจอกัน ไปรยาก็ถามขึ้นด้วยความอยากรู้ เธอเลยเล่าทุก อย่างให้เธอฟัง

หลังจากเธอฟังจบ ก็เอ่ยพูดขึ้น “เธอสองคนนี้อะไรมันซวยซ้ำ

ซวยซ้อนขนาดนี้”

“ฉันก็ไม่ได้อยาก แต่ให้ทำไงได้” เธอตอบกลับ พอนึกถึงเรื่อง เมื่อกลางวันเธอก็ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้

ไปรยาถามต่อ “เขาจําเธอไม่ได้จริงๆหรอ”

“น่าจะนะ ไม่งั้นเขาก็คงไม่ทำหน้าแบบนั้นหรอกถ้าจำได้” ตามหลักแล้ว ถ้าเขาจําเธอได้ เขาคงฉีกเธอเป็นชิ้นๆแน่ อยู่ๆไปรยาก็ทำหน้าตื่นเต้น ยื่นซ้อนมาทางเธอ “ที่รัก ขอ สัมภาษณ์หน่อยได้มั้ยคะ”

เธอตามน้ำไปกับเธอ “ได้ค่ะ”
“ขอถามหน่อยนะคะ การที่อดีตสามีของคุณจําไม่ได้ คุณรู้สึก ยังไงบ้างคะ”

“รู้สึกดีใจมากเลยค่ะ

….ไม่รู้สึกผิดหวังหรือน้อยใจเลยหรอคะ” ไปรยา “.………….

เธอส่ายหน้า “ไม่ค่ะ”

“ดูเหมือนคุณจะไม่ปกตินะคะ

“พอเลยแก”

ไปรยายกยิ้ม “ไม่ว่ายังไงแกเป็นเมียเขามาตั้งนาน การที่เขา จําแกไม่ได้ ก็ต้องมีความรู้สึกไม่พอใจ หรือน้อยใจบ้างแหละฉัน ว่า”

“ตอนนั้นฉันคิดแต่อยากจะหนีออกมา ไม่มีเวลาได้คิดเรื่อง

อะไรแบบนั้น”

“แล้วแกจะเอายังไงต่อ ลาออกหรอ”

“อืม ฉันพิมพ์จดหมายเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่ไปยื่นพรุ่งนี้เช้า

“จะหางานใหม่หรอ

เธอพยักหน้า “อืม ความสามารถของฉันก็คงจะหาไม่อยาก

ไปรยาเชื่อเธอ “ไม่ว่าแกจะตัดสินใจยังไง ฉันก็อยู่ข้างแก เสมอ”

เธอฉีกยิ้ม ยกแก้วขึ้น “ชนแก้ว”
“ซนแก้ว”

ดื่มไปสักพัก ไปรยา “ฉันขอไปห้องน้ำแปป

“อืม”

ไปรยาลุกเดินไปทางโน้นแล้ว

ทันใดนั้น พนักงานอาหารที่อยู่ตรงถาด ไม่รู้ทำท่าไหนเผลอไป สาดโดนใครบางคน

เสียงร้องด้วยความตกใจ

ได้ยินดังนั้น เธอกับไปรยาหันไปมองพร้อมกัน

ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งถูกกาแฟหกใส่เต็มตัว เสื้อผ้าที่ใส่ดูก็รู้ว่า ราคาแพง

ผู้หญิงตรงหน้าเงยหน้าขึ้น มองดูไปรยา ต่อว่าเธอ “ไม่มีตา หรอ ทำไมเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ

เธอเงยหน้ามอง ทำให้จิดาภาเห็นหน้าเธอชัดๆเป็นเธอตรีภพ

พอได้ยินดังนั้น ไปรยาขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยขอโทษ “ขอโทษนะ คะ ฉันไม่ทันได้มอง ฉันผิดเองค่ะ”

“ขอโทษเรื่องทุกอย่างก็จบหรอ เธอทำให้ฉันเสียเรื่องเธอรู้ตัวมั้ย แล้วเธอรู้มั้ยชุดชั้นราคาเท่าไหร่” เธอพูดด้วยน้ำเสียงโมโห

ก้มดูชุดของตัวเอง