ตอนที่14 ลดระดับตัวเอง

“คุณจิดาภาคงไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้นหรอกใช่มั้ย

ได้ยินดังนั้น ไปรยารู้สึกไม่พอใจ กำลังจะเอ่ยปากพูด แต่จิดา ภาพูดขึ้นมาก่อน ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ฉันจะไปทำแบบนั้นทำไม ล่ะคะ”

“ใช่” ไปรยาพูดเสริม

เธอยกยิ้ม “แล้วใครจะไปรู้ล่ะ” พูดจบเธอก็หันไปมองจิดาภา

เห็นคำพูดคำจาของเธอ ทำให้ไปรยาทนดูต่อไปไม่ได้ เธอไม่ ได้นิสัยใจเย็นเหมือนจิดาภา “คุณตรีภพใช่มั้ยคะ คุณน่าจะ อาการหนักนะคะชอบคิดไปเองว่ามีแต่คนจ้องจะทำร้าย คงจะ เป็นบ้าใช่มั้ยคะ”

ไม่เคยมีใครว่าเธอแบบนี้มาก่อน พอได้ยินดังนี้ เธอขมวดคิ้ว ไม่พอใจ “เธอว่าไงนะ”

“ไม่ใช่หรอคะ เห็นคุณชอบคิดเองเออเอง ถ้าไม่สบายก็ต้องรีบ เข้าทําการรักษานะคะ”

“แก…..…….…….. ตรีภพโกรธมาก เธอหันไปมองผู้ชายที่อยู่ข้าง กาย “เดช คุณดูซิพวกเธอรังแกฉัน…

เมื่อเทียบกับอาการของเธอแล้ว เขากลับนิ่งทำตัวปกติ เขา กวาดสายตามองไปรยาแล้วมาหยุดอยู่ที่เธอ เขายกยิ้มมุมปาก“ตรี คุณจะไปใส่ใจคำพูดพวกนั้นทำไม ไม่เห็นต้องลดตัว

พอได้ยินดังนี้ เธอก็เข้าใจอะไรมากขึ้น หันไปมองเขา เชิดหน้า ขึ้น “คุณพูดถูก เราไม่ต้องลดตัวเองลงไปพัวพันกับพวกเธอ

ดูเหมือนจะตั้งใจหมายถึงจิดาภา

ไปรยาโกรธมาก แต่ใบหน้าจิตาภายังคงมีรอยยิ้มอยู่

“แล้วชุดของฉันล่ะ จะกินข้าวต่อยังไง

“เดี๋ยวฉันไปซื้อชุดใหม่ให้

“อืม ขอบคุณนะ” เธอยื่นหน้าไปหอมแก้มเขา

ตอนหอมเธอมองหน้าจิดาภาด้วยสายตาเหนือกว่า

เธอยืนอยู่ตรงนั้น ตรีภพแปลกมาก เห็นเธอแค่ครั้งเดียวทำไม ต้องรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าเธอขนาดนั้นก็ไม่รู้

เห็นสีหน้าได้ใจของเธอ ทำให้ไปรยาโมโหมากกว่าเดิม เธอ ก้มไปหยิบเงินออกมาจากกระเป๋า “คุณตรีไม่ว่ายังไงเราก็มี ความผิด นี่ถือว่าเป็นค่าส่งซักนะคะ”

พอเห็นเงินจำนวน20บาท เธอขมวดคิ้วมองด้วยสายตาดูถูก 20 เธอคิดว่าแค่นี้มันจะพอหรอ”

“เปล่า แต่คุณก็เหมาะกับเงินราคาแค่นี้แหละ….. จบ เธอหันหลังไปจับมือจิดาภา “ภาเราไปกันเถอะ”
พูดแล้วเดินออกมากับเธอ

ตรีภพโกรธจนแทบบ้า

“แก…………..” พอหันหลัง พวกเธอก็หายไปแล้ว

กล้าว่าเธอได้ยังไง

เธอจะจําไว้

มองดุแผ่นหลังของพวกเธอ เธอขมวดคิ้ว

จิดาภา จําไว้ ฉันเอาคืนแน่

เธอโทษว่ามันเป็นความผิดของเธอ เพราะเธอไม่ชอบขี้หน้า อาภา

“เดช คุณดูซิ….

” เธอเขย่าแขนเขา

“จะไปใส่ใจทำไม อย่า เธอเป็นลูกคนใหญ่คนโต จะลดตัว ลงไปสนใจพวกเธอทําไม

เห็นไปรยาทำแบบนั้น เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่ยกยิ้ม