ตอนที่ 9 เหมือนเคยรู้จักกันมาก่อน

ไม่กล้าหรอ

เขายกยิ้มมุมปาก เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่มีความเกรงกลัว ไม่เห็น ว่าเธอจะไม่กล้าตรงไหน

แต่ก็ดี มันกลับทำให้เขาสนใจเธอมากขึ้น

พอเธอเห็นรอยยิ้มของเขา เธอก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ

หรือเธอจะแสดงอารมณ์มากเกินไปหน่อย

เธอเอ่ยพูดขึ้น “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ดิฉันขอตัวกลับไปทำงานต่อ นะคะ” เธอหาข้ออ้างในการจากไป

“เดี๋ยวก่อน”

เขาเอ่ยห้าม แล้วยืนขึ้น

เธอหยุดชะงักเท้าอยู่กับที่

พอเธอหยุดตามที่เขาบอก เธอก็โมโหตัวเองว่าจะหยุดทำไม

ทําไมไม่เดินต่อ

แต่ไม่รู้ทำไมขาเธอก้าวไม่ออก

ตอนนี้เธอเห็นเขาลุกเดินมาทางเธอ

เธอยืนอยู่กับที่ด้วยใบหน้านิ่งเฉย แต่ข้างในใจกลับเต้นแรง
เธอเคยนึกภาพตอนที่เธอและเขากลับมาเจอกันอีกครั้ง แต่ไม่

เคยนึกว่าจะมาเจอกันด้วยวิธีแบบนี้ เหมือนไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน และการแสดงออกของเขา

เธอกำลังคิดเองไปต่างๆนานา เขาเดินเข้ามาใกล้ยืนอยู่ตรง หน้าเธอแล้ว ร่างใหญ่สูง180กว่าบังเธอมิด ทำให้หายใจไม่ถนัด เขามองใบหน้าเรียวเล็กของเธอ ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เธอ เธอตกใจถอยหลังหนี จนหลังชนเข้ากับกำแพง แล้วเขาก็เอา มือไปท้าวกับผนังไว้ ทำให้เขาตกอยู่ในอ้อมแขนขอเธอ

ท่าทางไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่

“คุณ คุณจะทำอะไร” เธอเอ่ยถามเขา คิดว่าตัวเอกจะนิ่งไม่รู้ สึกอะไรแต่ก็ทําไม่ได้

เขายังเป็นเหมือนเดิม

เจ้าเล่ห์ เจ้าชู้ไม่เคยเปลี่ยน

เห็นเธอตกใจกลัว เขายกยิ้มมุมปาก “แล้วเธอคิดว่าฉันจะทำ อะไรล่ะ”

เธอไม่ได้ตอบกลับ เพราะเธอรู้ว่าเขาเป็นคนฉลาดแค่ไหน ไม่ ว่าจะพูดอะไรออกไปก็แพ้เขาอยู่ดี

เธอพยายามทำตัวปกติแล้วเงยหน้ามองเขา “คุณอยู่ใกล้ฉัน ขนาดนี้ อาจจะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดก็ได้นะคะ”

เป็นผู้หญิงที่ฉลาดดีหนิ
รู้จักหาทางออกให้ตัวเอง

เขาไม่สนใจคำพูดของเธอ เขาเพียงแต่จ้องมองใบหน้าสวย หวานของเธอ รู้สึกคุ้นเคยมาก

“จิตาภา…………..” เขาขมวดคิ้ว เรียกชื่อเธอ ใบหน้าสงสัย ของเขา เหมือนจะอะไรขึ้นมาได้

เธอมองดูใบหน้าของเขา เธอตื่นเต้นหายใจไม่ออก กลัวว่า เขาจะจําเธอขึ้นมาได้

แล้วคำที่เขาจะพูดหลังจากนี้ มันทำเธอทำตัวไม่ถูก “ทำไมฉันรู้สึกเหมือนเราเคยรู้จักกันมาก่อน” เธออึ้งไปสักพัก ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี