ตอนที่6 ประธานเอาแต่ใจ

แก้วแนะนำทุกอย่างให้เธอเป็นอย่างดี รวมถึงเมนูไหนอร่อย อัน ไหนไม่อร่อย เธอรู้สึกว่าแก้วเป็นคนน่ารัก

อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้เป็นคนคิดร้ายกับใคร

ตอนกินข้าว แก้วเอ่ยถามเธอ ได้ยินมาว่าตอนอยู่ลอนดอน เธอได้รางวัลมาด้วยหนี เก่งใช่ย่อยนะเธอเนี่ย” แก้วเอ่ยชมเธอ

เธอยิ้ม “ถ้าเป็นเธอ เธอก็ทำได้เหมือนกัน”

คําพูด ทําให้แก้วรู้สึกดีขึ้น

“เรื่องนั้นฉันก็ไม่รู้ แต่การที่ไปเรียนถึงเมืองนอกมันเป็นความ ฝันของฉันเลยนะ” เธอก็เลยทำงานหนักเพื่อให้ฝันเป็นจริง

“ได้ทำงานที่นี่มันก็หมายความว่าเธอก็เก่งเหมือนกัน เพราะมี คนมากมายอยากเข้ามาทำงานที่นี่” จิดาภาพูดขึ้น

เธอพยักหน้ายิ้ม “มันก็จริง

“ถึงแม้บริษัทจะเปิดตัวมาได้แค่สองปี แต่พัฒนาการมาถึงขั้น นี้มันไม่ใช่เรื่องง่าย อีกไม่นานก็จะกลายเป็นบริษัทอันดับต้นๆ แน่นอน”

จิดาภาพยักหน้า “ฉันเชื่อ ตอนฉันอยู่ลอนดอนเคยได้ยินชื่อ เสียงของที่นี่ ก็เลยเลือกมาทำงานที่นี่

แก้วยกยิ้ม “แล้วเธอรู้มั้ย ประธานของเราหนุ่มแล้วหล่อมากขนาดไหนมั้ย”

ได้ยินดังนี้ เธอส่ายหน้า เพราะเรื่องนี้เธอไม่เคยคิดถึงมันมา

ก่อน

“หล่อกว่าพระเอกในหนังอีก อายุแค่26 แต่กลับเก่งมาก บริษัทนี้เขาเป็นคนสร้างและบริหารมันด้วยตัวเอง เขาเป็นถึง ผู้ชายในฝันของพนักงานผู้หญิงทุกคนเลยนะ” แก้วเล่าไปด้วยยิ้ม ไปด้วย

จิดาภายกยิ้มแล้วพูดขึ้น “งั้นก็ลงมือเลยอย่ารอช้า “พวกเธอกำลังพยายามอยู่ แต่ฉันแค่ปลื้มเขาเฉยๆ แก้วพูดต่อ “เดี๋ยวถ้าเธอเห็น เดี๋ยวเธอก็รู้เอง” เธอพยักหน้า

“แต่ว่า ได้ข่าวมาว่าประธานของเราเคยแต่งงานแล้ว แต่หย่า

ได้ยินดังนี้ เธออึ้งเงียบไปสักพัก มันคงไม่บังเอิญอะไรขนาด นั้นหรอก

เธอไม่ได้คิดอะไรมาก ทั้งสองกินข้าวแล้วกลับไปทำงานต่อ พอตกเย็นเธอได้รับสาย ให้ไปรายงานตัวที่ห้องประธาน เธอ เลยหยิบเอกสารเดินตรงไปที่ห้องประธาน

พอขึ้นไปถึงข้างบน เธอยืนอยู่หน้าห้อง ได้ยินเสียงอะไรบาง อย่าง
“เดช งานเลี้ยงวันมะรืนนี้ ฉันขอไปด้วยได้มั้ย” เธอได้ยินเสียง ออดอ้อนของผู้หญิงดังมาจากข้างใน

เธอชะงักฝีเท้า ข้างในมีคนอื่นอยู่หรอ

“ถ้ามือเธอยังไม่หยุด ฉันจะทนไม่ไหว

ผู้ชายพูดขึ้น

แล้วมีเสียง

เธอตกใจกับเสียงที่ได้ยิน เธอยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้อง มัน หมายความว่ายังไง

เธอไม่ได้ไม่เข้าใจ แต่เธอไม่ได้หาดไปใช่มั้ย

นี่มันห้องทำงานของประธานนะ

“ทําไม ก็ไม่ต้องทน

.” เสียงเธออ่อนหวานน่าฟัง

จิดาภามองไม่เห็นภาพ แต่ก็สามารถนึกภาพดังกล่าวออก แต่ไม่นึกว่าประธานจะทำแบบนี้ อย่างน้อยก็ไปทำที่อื่นนี่มัน ห้องทํางานนะ

หรือเป็นเพราะว่าเขาไม่รู้สึกอะไร

“อั้ม” เขาพยายามกดเสียง ให้ต่ำลง

เธอเพิ่งได้สติ ถ้าฟังต่อไปเธอต้องหน้าแดงแน่ๆ ช่างมันเถอะ เดี๋ยวค่อยมาใหม่แล้วกัน

“ตรี นี่มันห้องทำงาน” เขาพูดขึ้น ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะ ฝันแต่ก็ดูเหมือนยังมีสำนึก
“อย่าดื้อ ไว้วันหลังนะ” พูดจบ จู่ๆประตูก็ถูกเปิดออก

จิดาภายังยืนอยู่ที่หน้าประตู กำลังจะหันหลังกลับ