ตอนที่ 2 ตัวตนที่แท้จริง

หลังจากเซ๊นเสร็จ เธอถอดแว่นออก ปล่อยผมลงกลางหลัง

ตอนนี้เวลานี้ ผมดำยาวถูกปล่อยออก ใบหน้าเรียวเล็กทำให้ ความสวยของเธอเปล่งประกาย

ในที่สุด

ก็ได้ออกไปจากที่นี่สักที

พอคิดได้ดังนี้ จิดาภาไม่อยู่ต่อให้เสียเวลา เธอลุกขึ้นไป เปลี่ยนชุด ชุดเก่าถูกโยนลงบนเตียงอย่างไม่ใยดี ตอนนี้จิดาภา สวมชุดกระโปรงสีเหลืองอ่อน ใส่ส้นสูง ดูสวยสง่างาม

เธอหยิบเสื้อผ้าบางตัวที่ชอบ เก็บข้าวของ ลากกระเป๋าเดิน ทางลงไปข้างล่าง

และทันใดนั้น ป้าแม่มที่กำลังเก็บทำความสะอาดเห็นเธอเดิน ลงมา เหมือนเห็นคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก เธอคือ……..คุณผู้หญิง ของเขาจริงๆหรอ

ตอนนี้มันช่างแตกต่างจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง เธอเดินมายืนอยู่ตรงหน้าป้าแม่ม ฉีกยิ้มให้เธอ “ป้าแม่ม

“คุณ…..คุณผู้หญิง” เธอตกใจอึ้ง แล้วพูดตะกุกตะกัก ถ้าเธอ ไม่เอ่ยปากพูด เธอนึกว่ายังมีคนอื่นอยู่ในบ้านนอกจากเธอกับจิ ดาภาเสียอีก
เธอพูดยิ้มๆ “ฉันกับเขาหย่ากันแล้ว จะย้ายออกตั้งแต่คืนนี้

เลย ขอบคุณที่ป้าคอยดูแลฉันมาโดยตลอด” พร้อมก้มหัวให้เธอ เล็กหน่อย “ไม่เป็นไรค่ะๆ มันเป็นหน้าที่ของป่าอยู่แล้ว คุณจะไปจริงหรอ

คะ”

เธอพยักหน้า ใบหน้าขาวสวยที่ตอนนี้ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่อง สําอางเล็กน้อย “อืม”

“ถ้าเกิดว่าคุณพันเดชเห็นคุณในตอนนี้ เขาคงจะไม่อยากหย่า กับคุณแล้ว” เธอเอ่ยพูดขึ้น

ได้ยินดังนี้ เธอยกยิ้มเล็กน้อย “ป้าแม่ม ช่วยเก็บเป็นความลับ

ด้วยนะ”

เพราะเธอไม่อยากให้เขารู้ เธอเลยทำแบบนี้

ป้าแม่มทำได้แค่พยักหน้ารับ “ค่ะ งั้นหลังจากนี้คุณดูแลตัวเอง ดีๆนะคะ”

“โอเค ฉันรู้แล้ว” พอพูดจบเธอก็กางแขนออกเข้าไปโอบกอด เธอ อยู่ที่นี่เธอคอยดูแลเธอเหมือนเป็นลูก เธอรู้สึกซาบซึ้งเป็น อย่างมาก

“ป้าแม่ม ฉันปก่อนนะ”

“เดี๋ยวป้าไปส่ง……………

“ไม่เป็นไร ฉันเรียกรถแล้ว

นี่มันก็ดึกมากแล้ว ป้าไปพักเถอะ” จิดาภาเอ่ยบอก

สุดท้าย เธอก็พยักหน้ายอมทำตาม ป้าแม่มเดินไปส่งเธอที่ หน้าประตู เธอก้มมองถุงเสื้อผ้าเก่าในมือ ก่อนจะโยนมันทิ้งลง ไปในถังขยะ

ในที่สุดเธอก็ต้องบอกลา

เธอก้าวขึ้นไปนั่ง รถขับออกไป ป้าแม่มถอนหายใจ แล้วพูดใน ใจ ถ้าพนเดชเห็นคุณเธอในลุคนี้ เขาต้องเสียใจมาก

ภายในสนามบิน เธอลากกระเป๋าเดินทาง หันหลังกลับไปมอง แล้วเอ่ยาเมืองนี้ที่เธอเคยอยู่

ลาก่อนชีวิตแบบเก่า

แล้วเดินจากไปโดยที่ไม่หันหลังกลับมามองอีกเลย