บทที่ 2 ความจริง

“ฟุจุนโม่…… ” แอนนี่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา ด้วยแววตาความหวังครั้งสุดท้ายของเธอ “คุณมั่นใจ แล้วใช่ไหม ว่าทุกอย่างมันเป็นความผิดของฉัน คุณ ตัดสินใจแล้วใช่ไหม”

สายตาของฟุจุนโม่ช่างเย็นชาเหลือเกิน เขาเดิน ถอยหลังกลับไปหนึ่งก้าว แล้วพูดกับคนข้างหลังของ เขาด้วยวาจาไร้ซึ่งความรู้สึก “ถ้าพวกนายไม่อยาก สนุกละก็ ข้าจะหาคนอื่นมาสนุกแทนพวกนาย

ด้วยคำพูดคำเดียวทำให้แอนนี่หมดซึ่งความหวัง อันน้อยนิด เธอเช็ดน้ำตาของเธอ มองไปที่ฟุจุนโม่ แล้ว พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่แหบห้าว “ฟุจุนโม่ เราจบกัน แล้ว”

ในเวลานั้น ฟุจุนโม่อยู่ๆก็รู้สึกใจไม่ดีขึ้นมา เรื่อง มันละเอียดอ่อนมาก แต่มันเป็นเพียงความรู้สึกชั่ววูบ ความรู้สึกนี้มันทำให้ฟุจุนโม่รู้สึกไม่สบายใจ และรู้สึก หงุดหงิดในใจ

โดยเฉพาะตอนเขามองหน้าแอนนี่ และเห็นแวว ตาอันว่างเปล่าของเธอ เขาก็รู้สึกว่าตนเองกำลังจะทำ อะไรที่ผิดพลาดครั้งใหญ่

มันช่างตลกสิ้นดี……

เขาฟูจุนโม่ซึ่งไม่เคยทำผิดอะไรเลย และเธอ แอนนี่ ทำไมเรื่องมันถึงบานปลายได้ถึงขนาดนี้ ทุกสิ่งทุก อย่างล้วนมีเหตุผล

แอนนี่มองฟุจุนโม่ด้วยสายตาที่น่าสงสาร และมอง ดูเขาค่อยๆเดินหายจากสายตาของเธอไป จนกระทั่ง เธอได้ยินเสียงประตูปิดและเสียงล็อคประตู

ฟุจุนโม่ล็อคประตูห้อง…… เขาถึงขั้นต้องล็อค ประตูห้องด้วยเหรอ…….. แอนนี่ได้ยินเสียงหัวใจที่แตก สลายของตัวเอง

เป็นครั้งแรกที่เธอสงสัยตัวเองว่าทำผิดไปใช่ไหม ผิดที่เธอหลงรักชายที่ใจร้ายใจดำกับเขา ผิดที่เธอหลง รักชายที่ไม่มีเหตุผลคนนี้

พวกผู้ชายในห้องนั้นก็ต่างคนต่างมองกัน และ ดวงตาทุกคนก็มองไปยังแอนนี่คนที่เหมือนไม่มี วิญญาณในร่างเขาแล้ว จนกระทั่งชายคนแรกได้เข้าไป จับตัวเธอไว้

“หยุดนะ” แอนนี่ใช้แรงทั้งหมดที่เธอมีผลักผู้ชาย คนนั้นออกจากตัวเขาไป แล้วเธอหนีหลบไปกอดเข่าตัว เองไว้ที่มุมห้อง

เธอไม่ได้ตะโกนส่งเสียงดังแต่อย่างใด เพราะตัว เธอรู้ดีว่าเวลานั้นไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้แล้ว แม้ กระทั่งชายผู้ที่เคยสัญญากับเธอว่าจะปกป้องดูแลรักษาเธอไปตลอดชีวิตยังทิ้งเธอไป

“เชื่อผมสิ อย่าขัดขืนเลยน่ะ ยอมซะโดยดี จะได้ ไม่ต้องใช้กำลังกัน” เสียงที่พูดจากกลุ่มชายเหล่านั้น ทําให้แอนนี่กลัวจนสั่นไปทั้งตัว สองมือของเธอกอดตัว เองไว้อย่างแน่นชิด ด้วยลมหายใจที่กระวนกระวายและ น้ำตาที่ไม่หยุดไหลของเธอ “ชั้นขอร้อง ขอร้องแล้ว จริงๆ อย่าทำชั้นเลย”

“เหอะๆๆ ไม่มีทางหรอก ข้าไม่ได้เห็นผู้หญิงสวยๆ แบบนี้มานานแล้ว ไหน เข้ามาใกล้ๆสิ ข้าขอสัมผัสตัว เจ้าหน่อย”

“พวกแกมัวยืนเซ่ออะไรอยู่ว่ะ ไม่ได้ยินคำสั่งของ นายท่านเหรอ ขอแค่ไม่ทำให้มันตาย ที่เหลือแล้วแต่เรา จะสนุกกัน ไม่เห็นกันเรอะ ผู้หญิงคนนี้ขาวสวยกว่าคน ก่อนๆที่พวกเราเล่นกันอีก”

เสียงดังแกร๊กๆที่ประตู มีคนปลดล็อคประตูจาก ข้างนอก หญิงที่กำลังจะถูกรุมโทรมได้ยินเสียงเปิด ประตูนั้นก็มองไปอย่างมีความหวังขึ้นมา

ประตูได้ถูกเปิดออก แล้วเธอมองไปที่ประตูนั้น แสงจ้าจากประตูค่อยๆดับลง ความหวังที่มีนั้นก็ได้ดับ ลงอีกครั้งเมื่อเธอได้เห็นคนที่เปิดประตูเข้ามา

เขาไม่รักเธอหรอกแอนนี่ เขาน่ะ……เกลียดเธอมากแค่ไหน คิดเรอะเขาเปลี่ยนใจกลับมาหาเธอ “ทำไม เธอเห็นชั้นแล้วรู้สึกผิดหวังงั้นเรอะ” คุเวนย่า แต่งตัวหรูหราใส่ส้นสูงสีแดง เดินเข้าไปในห้องที่วุ่นวาย นั้น

ชายคนที่จับตัวแอนนี่ไว้ก็หยุดลง มองไปที่ประตู นั้นแล้วทักทายคุเวนย่า “คุณเวนย่าครับ นี่คุณจะเข้า มาแจมกับพวกเราด้วยเหรอ”

คุเวนย่าก็ตอบกลับด้วยท่าทีที่สนิทสนม “เชอะ จะ ให้แจมอะไรอีก เรื่องเมื่อวานซืนชั้นยังไม่ได้คิดบัญชีกับ พวกนายเลยนะ เล่นซะชั้นลุกจากเตียงไม่ไหวเลยนะ”

ทันใดนั้น แอนนี่ก็มองไปที่คุเวนย่าที่กำลังยิ้มแบบ ได้ใจ “นี่ เธอ……

“ตกใจงั้นเหรอ ชั้นจะบอกความลับกับแกอีกเรื่อง นะ” คุเวนย่าพูดด้วยทีท่าที่ได้ใจมาก “เธอรู้มั้ย ชั้นเก่ง ตรงไหน เพราะชั้นมีคนพวกนี้คอยช่วยชั้น คนพวกนี้ น่ะ……คือคนของชั้นทั้งหมด”