บทที่ 7 ฆ่าตัวตาย

แอนนี่ก็ถูกฟุจุนโม่รับกลับไปจากโรงพยาบาล

พอถึงที่พักฟุจุโม่ก็เหวี่ยงเธออกไป เหมือนโยนเศษ ขยะอะไรอย่างนั้น

“ท้องงั้นเหรอ?” ดวงตาของฟุจุนโม่มองไปที่หน้า ท้องน้อยของแอนนี่

แอนนี่ครานขึ้นมา แล้วไปกอดเข่าไว้ที่มุมห้อง เธอ ไม่กล้าจ้องหน้าเขาเลย สองเดือนแล้ว ฟุจุนโม่สั่งลูก น้องขังเธอไว้สองเดือนเต็ม ๆ แล้ว

วันนี้ที่ได้ออกไปโรงพยายามบาลก็เพราะว่า คนใช้ ที่บ้านเห็นเธอคลื่นไส้อาเจียน กลัวมีอันตรายต่อชีวิตถึง พาเธอไปหาหมอ

“ฉันจะไปโรงพยาบาล” แอนนี่ก้มหัว แล้วพูดซ้ำ ๆ “ฉันจะไปโรงพยาบาล……

“ไม่อยากท้อง?” ฟุจฺโม่ตัดคำพูดเธอ “แอนนี่ สิ่งที่ ผมเคยพูดยังจำได้ใช่ไหม คุณไม่มีสิทธิออกเสียง และ เรื่องของเด็กคนนี้ คุณต้องคลอดมันออกมา

แอนนี่เงยหน้ามองเขาอย่างน่าสงสาร เสียงที่ไร้ เรี่ยวแรง “ฟุจุนโม่ คุณทำได้ไง คุณทำแบบ……!” ช่าง ใจร้ายใจดำอะไรขนาดนี้ ?!
สายตาของฟุจุนโม่ช่างเย็นชาเหลือเกิน เขาเรียก คนใช้มา “ดูแลเธอให้ดี ๆ โดยเฉพาะลูกในท้องนาง ถ้า ลูกในท้องนางเป็นอะไรไป พวกนายก็เป็นไปตามนั้น

เขาพูดจบก็เดินจากไป

เธอรีบวิ่งเข้าไปหาเขา “ไม่ได้ ฟุจฺโม่ คุณทำแบบ นี้ไม่ได้…..! โอ้ย ๆ !! ปล่อยฉันนะ! พวกนายปล่อยฉัน เดี๋ยวนี้นะ!!!”

พวกคนใช้ก็จับตัวเธอไว้ แล้วลากเธอเข้าไปขังต่อ

ในห้อง

กลัวเธอจะทำร้ายตัวเอง พวกเขาก็เอาของมีคม ออกห่างจากเธอ และปิดตายหน้าต่างห้องที่เธอถูกขัง ไว้

แอนนั่งลงในห้องนั่น มองดูหน้าต่างที่ถูกปิดตาย นั้น แล้วหัวเราะขึ้นมา มันเป็นเพียงเสียงหัวเราะเท่านั้น แต่ที่ตามมาคือน้ำตาที่เจ็บปวด

เธอ……ครั้งนี้ถูกขังแน่นเลย

ทุกทีที่เธอนึกถึงสีหน้าอันเย็นชาของฟุจุนโม่ ร่างกายก็เจ็บปวดจนตัวสั่น ในห้องนั่นมีแต่เสียงของ ความปวดร้าวและสิ้นหวัง
“ฟุจุนโม่ ฟุจุนโ…….

สามเดือนผ่านไป

แอนนี่ยังคงถูกขังไว้ในห้องที่ว่างเปล่าเหมือนเดิม เหงื่อท่วมตัวและนอนบนพื้นที่เย็นชื้น

ในสามเดือนนี้ เธอพยายามขยับตัวแรง ๆ เด็กใน ท้องกลับไม่เป็นอะไรและโตขึ้นทุกวัน……

มองดูท้องที่โตขึ้นทุกวัน ในใจเต็มไปด้วยความ

ทุกข์

เจ้า……ทำไมไม่ยอมจากไปสักที? เจ้ารู้ไหม ถ้า เจ้าได้เกิดมามองดูโลกนี้ เจ้าไม่ได้มีชีวิตที่ดีหรอก

และเธอก็ไม่มีวันเอาลูกคนนี้ ไม่ว่าจะยังไง เธอก็ ไม่……ไม่น่ามีเด็กคนนี้เลย ยิ่งไม่สมควรที่จะเกิดมารับ ความล่ามาก

จู่ ๆ เสียงประตูห้องดังขึ้นอีก แอนนี่เงยหน้าขึ้น อย่างตกใจ

“คุณผู้หญิง ถึงเวลาตรวจครรภ์แล้ว” หมอและ พยาบาลเดินเข้ามากับแม่บ้าน
ฮ่า ฮ่า ๆ ๆ .. ฟุจิโม่ ช่างสมกับเป็นฟุจฺโม่จริง ๆ เธอเงยหน้าขึ้น จ้องไปที่กล้องวงจรปิด เธอจองไม่กระ พริบตา

เธอค่อยลูบท้องตัวเอง สายตาที่ไม่แยแส และเจ็บ จ็ดจากส่วนลึกของจิตใจ

ขอโทษ ฉันขอโทษ……

ฉันก็ไม่อยาก……ฉันก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่ แต่ เจ้าไม่ควรมาโลกใบนี้ เจ้าไม่ควรมาเลย……

แม่บ้านก็รู้สึกว่าแอนนี่แปลก ๆ เธอจึงถามหมอ แอ นนี่ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน และช่วงขณะที่พวกเขาไม่ทันระวัง เธอก็ฉวยโอกาสวิ่งหนีออกจากห้องไป

เรื่องมันเกิดขึ้นเร็วมาก จนพวกเขาไม่ทันตั้งตัว

“คุณหญิง!” แม่บ้านวิ่งตามไป แม่บ้านให้เธอเป็น อะไรไปไม่ได้ ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับแอนนี่ แม่บ้าน

แอนนี่รีบร้อนมาก เธอกลัวถูกจับตัวกลับไป ขณะ ที่วิ่งลงบันไดไม่ทันระวังก็ลื่นล้มกลิ้งตกจากบันใดชั้น สองถึงชั้นหนึ่ง …!!
ปวดมาก ปวดไปทั่งตัว แต่หยุดวิ่งไม่ได้……

แม่บ้านตกใจจนหัวใจแถบวาย มองดูแอนนี่ลื่นตก บันได หัวใจแทบล้มเหลวฉับพลัน

ค่อยยังชั่ว ค่อยยังชั่ว……

“เธอจะเรื่องอะไรอีก?” ห้องรับแขกที่กว้าง เสียง ของฟุจุนโม่ตะโกนดังขึ้นมา

แอนนี่เงยหน้าขึ้นมองเขา

ฟุจุนโม่อยู่ข้างโต๊ะอาหาร เขาขมวดคิ้วไว้ด้วย สายตาที่เย็นชา

เธอลุกขึ้นเดินเข้าไปหาฟุจุนโม่อย่างโซเซ

แม่บ้านก็ตามมาถึงตัวเธอแต่เห็นสายตาของฟุจุน

โม่ก็หยุดชะงักไว้

แอนนี่เดินกล้าใหญ่ ในแต่ละก้าวก็เกิดความรู้สึก

เจ็บปวดจากใจลึก ๆ

อดทนหน่อย ทนอีกหน่อยได้ไหม

ชาติหน้า ชาติดหน้าถ้ามีจริงขอให้เจ้ามาเกิดเป็น ลกแม่อีกครั้งได้ไหม ขอโทษ ขอโทษจริง ๆ
ฟุจุนโม่ยังควบคุมอารมณ์ร้อนของตัวเองได้ แต่ ใจเขาก็อยากจะจับคอผู้หญิงตรงหน้าเขาไว้ ให้เธอนั้น หยุดเต้น

“อาโป ฉัน……” เธออ้าปากค้าง ริมฝีปากซีดมาก น้ำตาหลั่งไหลไปทั่วหน้า เสียงพูดแทบเบาจนแทบไม่ ได้ยิน

เธอเข้าใกล้ฟุจุนโม่

ขณะที่ฟุจุนโม่ยังไม่ทันตั้งตัว ไม่รู้ว่าเอาแรงมาจาก ไหน เธอผลักฟุจุนโม่ออกไปด้วยความแรง แล้วแย่งมีด ปอกผลไม้บนโต๊ะเขามาได้ !!

สองตาฟุจุนโม่เพ่งมองแอนนี่ที่ถือมีดไว้ “แอนนี่ เธอกล้าเหรอ !! ”

อารมณ์ตอนนั้นของเธอไม่ได้คิดสิ่งอื่นแล้ว

สองมือก๋ามีดไว้ แล้วก็…….

เอามีดทิ่มแทงเข้าไปที่ท้องของเธอเอง