บทที่ 6 ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว

ความเจ็บปวดในใจ ทำให้เธอตื่นขึ้นมาอย่าง กระทันหัน “ลูก ลูกของฉัน”

เธอสัมผัสท้องของตัวเอง แล้วจับแขนพยาบาล

ไว้ :“ลูกฉันละ? บอกฉันมา

ลูกของฉันละ” พยาบาลรู้สึกรำคัญและปัดมือเธอ

ทิ้ง :“ทำการผ่าตัดขนาดนี้

เป็นไปไม่ได้ที่เด็กจะรอด! เด็กแท้งไปแล้ว!” เด็ก แท้งไปแล้ว ? คำพูดง่ายๆคำนี้

แต่จิตใจเธอสลายไปในพริบตา “เป็นไปไม่ได้ๆ ลูกชองฉัน

ต้องยังอยู่อย่างปลอดผัย”

เธอกรีดร้องอย่างเสียงดัง ไม่ง่ายเลย ที่เธอตัดสิน ใจจะใช้ชีวิตกับลูกตัวเองให้ดีที่สุด

เธอยังไม่ทันมีความสุขกับการตั้งท้อง ลูกในท้อง ก็แท้งไปอย่างอย่างนี้หรือ?

เป็นไปไม่ได้ มันจะเป็นไปได้ยังไง

สัญชาตญาณของความเป็นแม่เธอร้องไห้ด้วย ความเจ็บปวด“ร้องไห้พอรึยัง?”
เสียงที่เย็นชาก้องมา นัชชาเงยหน้าขึ้น

ทันใดนั้น

ความแค้นเธอแสดงออกมา:“เควิน คุณไม่ใช่คน ! เด็กคนนี้เป็นลูกแท้ๆของคุณ!

เควินเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉยและพูด ว่า:“ลูกคนนี้จะโทษก็ต้องโทษแม่อย่าง!

สิ่งที่ได้มาด้วยวิธีสกปรก มีนก็อยู่ได้ไม่นานอยู่ แล้ว เธอว่ามั้ย?”

นัชชามองหน้าที่คุ้นเคยและรู้สึกเหมือนคนไม่เคย

รู้จัก

พูดอย่างสิ้นหวัง:“คุณมันไม่ใช่คน เป็นสัตว์เดียร ฉัน!” สีหน้าที่เจ็บปวดของเธอ

เหมือนความแค้นในใจทั้งหมดถูกดูดออกไปทันที เควินขมวดคิ้ว

กลั้นความเจ็บในใจลึกๆ เค้าไม่ควรมีความสงสาร กับผู้หญิงคนนี้

ทั้งหมดนี้เธอทำตัวเธอเอง “เควิน ฉันขอให้คุณ ชาตินี้ ทั้งชาติก็อย่าตื่นขึ้นมา”
นัชชามองเค้าและพูดว่า :“สักวัน คุณจะต้อง เสียใจ ” คำว่า คุณจะต้องเสียใจ

เปลียบเสมือนคำสาป วงเวียนอยู่ในหัวเควิน มี เสี้ยววินาทีนึง ใจเค้าสั่นครอน

แต่ทันใดนั้น เค้าหัวเราะอย่างเย็นชา นัชชาต้องโก หกแน่ๆ ถ้าหากเธอไม่ได้โกหก

ทำไมตอนที่เค้าตื่นขึ้นมา คนที่เฝ้ารอดูแลอยู่ข้าง กายเค้าถึงเป็นจินดาละ?

ถ้าหากเธอไม่ได้โกหก ทำไมแม้แต่พ่อแม่เค้ายัง นําหนิเธอ? อีกอย่าง

จินดาจิตใจดีงามนิสัยอ่อนยนขนาดนั้น จะพูด โกหกได้ยังไง จินดาไม่ได้โกหก ฉะนั้น

คนที่โกหก ก็คือ นัชชา เค้าจะไม่ยอมหลงกลผู้ หญิงคนนี้เด็ดขาด“นัชชา จนป่านี้แล้ว

เธอยังจะหัวแข็งอีกหรือ ” เควินจับคางเธอไว้

: “เธอคิดว่า คำโกหกของเธอ

จะสามารถหลอกฉันได้หรือ?” ความเจ็บปวดที่ยิ่ง กว่าตาย นัชชามองดูผู้ชายคนนี้
ในตามีแต่ความว่างเปล่า เธอไม่อยากจะพูดอะไร แล้ว เพื่อผู้ชายคนนี้

เธอละทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเอง ละทิ้งความหยิ่งของ ตัวเอง เธอลําไปทั้งหมดนี้

ก็เพราะจะทำตามคำสัญญาที่เธอพูดไว้ แต่มาวันนี้ ทําเพื่อเค้า

แม้แต่ลูกในท้องของตัวเองก็เสียไปแล้วพอแล้ว พอแล้วจริงๆ “เควิน”

นัชชาพูดอย่างหนักแน่น : “ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันยอมปล่อยมือจากคุณแล้ว”

ปล่อยมือ? พอได้ยินคำนี้ เควินรู้สึกไม่สบายใจยังไงไม่รู้

แล้วพูดว่า :“เธอคงจะไม่มีสิทธิ์เลือก แม้ ไขสันหลังที่เธอบริจากทำให้จินดาดีขึ้นเยอะเลย

แต่เสียใด อาการไตไวของจินดายังไม่กลับมาเหปืนปรกติ”

“คุณยังจะต้องการอะไรอีก?” นัชชารู้สึกตัวเอง จะเป็นบ้าแล้ว
“บำรุงไตของเธอให้ดีๆก็แล้วกัน”

เควินยิ้มอย่างได้ใจแล้วพูดว่า:“ ถ้าหากอาการ ของจินดามีอะไรเปลื่นแปลงขึ้นมา

ก็ตองใช้ไตของเธอทุกเมื่อ ”“เควิน!”

เธอทนไม่ได้จนกรีดร้องเสียงดังออกมา :“ฉันก็ เป็นคนนะ คนคนนึง!

คุณมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินชีวิตของฉัน? ฉันบอกคุณเลยนะ

ฉันไม่มีวันเอาไตของฉันให้ผู้หญิงคนนั้นแดแขาด!”

“ผู้หญิงคนนั้น เธอเป็นน้องสาวเธอนะ!”

เควินมองเธอด้วยสายตารังเกียจแล้วพูด ว่า:“จินดาช่วยพูดดีให้เธอตั้งมากมาย

แต่เธอกลับอีกแค่ไตยังไม่ยอมให้เค้า”

“ฉันไม่ต้องการความเสแสร้งแกร่งดีจากเค้า! เค้า เป็นคนที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้

เค้าตั้งใจฆ่าลูกฉัน ฉัน……”นัชชาพูดอย่างโมโห
“หุบปาก!” เปี๊ย! ~ เควินตบหน้าเธออย่างแรง จนนัชชาพูดไม่ออก

แล้วจ้องมองที่เค้า เควินมองเธอด้วยสายตาที่ แหลมคมและพูดว่า: “นางเพศยา

จนป่านี้แล้ว เธอยังจะใส่ร้ายจินดาอีกเหรอ! เธอนี่ มันหัวแข็งจริงๆเลย

นัชชาเอามือปิดหน้าตัวเองไว้ ใช่ เธอเป็นนาง แพศยา เธอใส่ร้ายคนอื่น

เธอหัวแข็งในใจเหมือนมีอะไรปั่นป่วนและเจ็บ

ปวด เธออยากร้องไห้

แต่เธอไม่มีน้ำตาให้ไหลแล้ว

เควิน คุณจะทำลายความสำพานของเราให้สิ้น

ซากเลยใช่มั้ย?

เธอไม่มีญาติ ไม่มีคนรัก ไม่มีลูก เธอจะมีชีวิตอยู่ ต่อไปทำไม?

นัชชามีสีหน้าที่สิ้นหวัง

เธอยิบกรรไกรที่ซ่อนไว้ใต้เตียงออกมาและทิ่ม

แทงที่คอของตัวเอง