บทที่ 8 บังคับกินยา

นัชชาถูกขังอยู่ในโรงพยาบาลอย่างนี้

เพราะเธอจะต้องเตรียมตัวที่จะถูกบังคับให้บริจาก ไตตัวเองให้จินดาทุกเมื่อ

ฉะนั้น พยาบาลจะเอาอาหารเสริมหลายๆอย่างให้ เธอกิน “คุณนัชชาคะ

ยานี้เราตื่นมาสามชั่วโมงแล้วคะ ดีต่อไตมากๆ คุณรีบกินเข้าไปเลยคะ”

พยาบาลมองที่เธอ แต่เธอหันหน้าไปอีกทางนึง ไม่มองมาที่พยาบาลเลยแม้แต่น้อย

พยาบาลนึกถึงคำสั่งของเรวินแล้ว กัดฟันพูดว่า:คุณนัชชาคะ

อย่าทำให้เราลำบากใจเลยคะ” พยาบาลยื่นยา มาให้เธอ

“ฉันบอกแล้ว ฉันไม่กิน” และเธอก็ปัดยาทิ้ง ถ้วย ยาหล่นลงที่พื้น

เสียงที่ดังก้อง และยาสีดำๆกระจายอยู่บนพื้น ใน ตอนที่พยาบาลไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เสียงของเควินก็ ก้องมา “ นัชชา เธอคิดว่า เธอทำตัวดื้อรั้นอย่างนี้แล้ว
จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้หรือ?”

เควินมองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย นัชชาเงยหน้า มองเค้าเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณ

เควินขมวดคิ้วแล้วเดินเข้ามาถามพยาบาลว่า:“ยัง มียาอีกมั้ย?”

พยาบาล: “ยังมีคะ” เควิน: “ไปเอามาอีกถ้วนึ

ไม่นานพยาบาลก็เอาถ้วยใหม่เข้ามาที่ห้องผู้ป่วย

เควินถือถ้วยยาและถามว่า: “จะกินไม่กิน?” นัช

ชาไม่พูดไม่ตอบอะไรเลย

“ทำไม เธอคิดว่า ไม่พูดไม่จาอะไรแล้วก็สามารถ

หนีรอดไปได้รึไง?”

เควินพูดอย่างหัวเราะและจับคางเธอไว้ หลังจาก นั้นก็ยิบถ้วยยาแล้วเทเข้าไปที่ปากเธอ

ความขมของยาไหลเข้าไปในคอเธอ เธอขัดขืน อย่างสุดชีวิต แต่เควินไม่คิดที่จะรามือ

เค้ามองสีหน้าที่ทรมารและสิ้นหวังของเธอ แต่ก็ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
และเทยาเข้าไปจนหมดถ้วย เสี้ยววินาทาที่เค้า ปล่อยมือ

เธอไออย่างรุนแรง “นัชชา ”

เควินจ้องมองที่เธอ :“ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะ

ไตของเธอเป็นสิ่งที่เธอติดค้างจินดา เธอต้อง ชดใช้ให้เค้า

และก็ต้องร่วมมืออย่างดีๆซะ อย่างน้อยก็จะ ทรมานน้อยลงหน่อย

ถ้าหากเธอยังไม่ให้ความร่วมมือ ฉันก็ไม่รู้ว่าฉัน จะทำเรื่องอะไรออกมาอีก ”

นัชชาปิดปากตัวเองไว้ จนหยุดไอแล้ว เธอจ้องมอง

เควิน

และพูดด้วยเสียงแหบ :“คุณมันปีศาจชัดๆ”

“ใช่ ฉันเป็นปีศาจ เพราะฉะนั้น เธออย่ามาท้าทาย ฉัย” เควินพูดอย่างเย็นชา :

“ฉันหวังว่าจะได้เห็นเธอกินยาดีๆ

ถ้าหากฉันได้ยินพยาบาลบอกว่าเธอไม่ให้ร่วมมือละก็ ฉันก็ต้องมาลงมือเอง ”

แคะๆ~แคะๆ~ นัชชาไม่พูดอะไร เธอหัวเราะด้วย

เสียงแหบ

หน้าตาเธอในตอนนี้ดูแล้วน่าสงสาร เควินมีสีหน้า เครียด และพูดว่า ”

‘ จำคำพูดฉันให้ดี !เควินจากไปแล้ว แต่นัชชายัง หัวเราะอยู่ จุๆ

น้ำตาเธอก็ไหลพลากออกมา หลังจากนั้น ไม่ว่า พยาบาลจะเอายาอะไรมาให้เธอกิน

เธอก็ไม่ขัดขืนอีกต่อไป เธอเปลียบเสมือนหุ่นเชิด ที่ไร้ความรู้สึก ทุกทนต่อสิ่งต่างๆ

ค่ำคืนนึง นัชชาตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ สัญชาติตายานของเธอทำให้เธอมองไปที่หน้าต่าง เห็น ร่างเงาคนนึงยืนอยู่ตรงหน้าต่าง

“พี่คะ พี่ตื่นแล้วหรือ ?” จินดายิ้มและมองมาที่นัช

“เธอมาที่นี่ทำไม?” จินดามีสีหน้าที่ไม่หวังดี เธอ ยิ้มและเดินมาข้างเตียงนัชชา
เสียงเธออ่อนยน แต่อยู่ในค่ำคืนที่มืดมน จนทำมี

ความรู้สึกหวิวๆ

“พี่สาวสุดที่รักของฉัน ฉันก็ต้องมาเยี่ยมพี่นาสิ”