บทที่ 2 ไร้ยางอาย

ใต้ตึกเตียมถุงลมกู้ชีพไว้แล้ว สุดท้าย เธอก็ยังไม่ ตาย ตอนเธอตื่นขึ้นมา

เธออยู่ในห้องที่ว่างเปล่า เควินยืนอยู่ข้างเตียงเธอ มองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา

“ต่อไปนี้ คุณอยู่แต่ในห้องนี้ดีๆเลยนะ ‘ จะทำอะไร ?” นัชชาโกรธ

เควินจ้องเธอไว้: “คุณก็รู้ ว่าไตของจินดาไม่ดี ยัง จะโดดตึกต่อหน้าเธอ !

จนทำให้เธอเป็นลม คุณเป็นพี่น้องกับเธอ

ไขกระดูกของคุณ น่าจะเข้ากับเธอได้

นัชชา ก่อนที่ผลตรวจออกมา คุณอยู่เฉยๆเลยนะ”

“แล้วถ้าหากฉันไม่บริจากละ ?” นัชชากัดฟัน

“เกรงว่าคุณจะไม่มีสิทปฏิเสท” เควินหัวเราะ

เยาะ “ นัชชา

นี่เป็นสิ่งที่เธอติดค้างจินดา คุณก็สมควรดนอย่างนี้ แล้ว” พูดจบ เควิน

สั่งคนให้เฝ้าดูนัชชาไว้ให้ดีๆ อย่าให้เธอเกาะเรื่อง อีก” พูดจบ เค้าก็เดินจากไป!
นัชชามองไม่เห็นความเหลวแลจากเค้าเลยแม้แต่ น้อยใจเธอยิ่งรู้สึกสิ้นหวัง

เควิน กักขังเธอไว้ ไม่ว่าเธอจะไปไหน ก็มีคน หลายคนตามเธออย่างติดๆ

เธอหาวิธีหนีจากไปไม่ได้เลย วันนี้ นัชชานั่งอยู่ที่ สนามหญ้าตรงสวนบ้าน

เสียงที่อ่อนยนดังมา “พี่คะ ไม่เจอตั้งนาน ฉันพา พ่อและแม่มาเยี่ยมพี่แล้วนะ ”

จินดายืนอยู่ที่ประตูสวนหญ้า มองเธอด้วยรอยยิ้ม หลังจินดามีป้าลุงคู่นึง

นัชชามองเค้าสามคนแล้วในตาก็ยังมีแต่ความ

เรียบเฉย

จินดายิ้มและก็ไม่ได้ถือสาอะไร เธอพูดกับคนข้าง

“พวกคุณ ไปก่อน ฉันกับพี่สาว มีเรื่องต้องคุยกัน”

คนพวกนั้นไม่กล้าขัดคำสั่งของเธอ เลยจากไป หมดเลย นัชชาก้มหน้าอยู่

เหมือนเรื่องรอบข้างเกิดเรื่องอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเธอ“นัชชา เธอนี่มันอะไรกัน

เห็นพ่อแม่มาแล้ว ก็ไม่รู้จักทักทัยเลยเหรอ? เสรี มองหน้าเธอแล้วมีสีหน้าโกรธ

นัชชาเงยหน้าขึ้นมาแล้วหัวเราะเยาะ พ่อ แม่? หึๆ พ่อเป็นพ่อ แต่แม่เป็นแม่เลี้ยง

แต่พอมีแม่เลี้ยงแล้ว ก็มีพ่อเลี้ยงอีกคน แต่ก่อน พวกเค้าเคยทำอะไรกับเธอไว้

เคยคิดบ้างมั้ย ว่าเธอเป็นลูกสาวตัวเอง!

“นี่แกทำสีหน้าอะไรของแก!”

เสรีโกรธและตบหน้านัชชาอย่างแรง เธอหันหน้า ไป ใจเธอชาไปหมดแล้ว

หลายวันมานี้ เธอดนตบจนไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ใจเธอ ไม่มีความรู้สึออะไรแล้ว

“สามีคะ อย่าตีเด็กเลยคะ ” แม่เลี้ยงแกร้งทำเป็น มาห้ามเสรีไว้

“ฮี้ เห็นแก่หน้าแม่แก ฉันปล่อยแกไปก่อน!”

เสรีพดอย่างเย็นชา “ฉันถามแกนะ เควิน ซ่อนแกไว้ที่นี่ เค้าอยากทำอะไร?”

นชชา ยิ้มออกมา พูดอย่างประชด” คุณมาที่นี่ก็ เพื่อเรื่องนี้เองเหรอ ?”

เสรีขมวดคิ้ว:“นัชชา แกรู้ยางอายบ้าง! เควินเป็นคู่ หมั้นของจินดา

แกมาแย่งสามีของน้องสาวแกได้ยังไง ไร้ยางไอ

จริงๆ ”

นัชชาอยากจะหัวเราะมาก :“ ฉันเป็นคนไร้ ยางอาย? คุณบอกฉันซิ

ตอนที่เควินสลบอยู่ที่โรงพยาบาล ใครเป็นคนไล่ ฉันออกจากโรงพยาบาล

ใครเป็นคนเสนอหน้าไปให้คุณเควิน! หลังเควินตื่น ขึ้นมา ใครเป็นคนล้างสมองเค้า

โขมความรักที่ไม่ใช่ของตัวเอง! คุณบอกฉันมา เดี๋ยวนี้ ใครเป็นคนที่ไร้ยางอาย ?”

“พี่คะ พี่ยังเกลียดหนูอยู่เหรอคะ ?? ” จินดา

ทำหน้าน่าสงสาร :“หนูก็ไม่ได้ตั้งใจนะคะ”