บทที่ 7 : หลบหลีก [NC25++]

“เรื่องงานสำหรับฉันไว้ค่อยว่ากันทีหลังนะคะ ส่วน น้องสาวเห็นจะไม่ได้ค่ะ เธอยังเรียนไม่จบฉันขอไม่ อนุญาตนะคะ” อาลิสารีบโผลงขึ้นมาทันทีเพราะเธอ เห็นท่าทีของลูกชายเจ้าของตระกูลหวังแล้วดูจะเข้าหา น้องสาวเธอเป็นพิเศษ เธอไม่วางใจปล่อยให้น้องสาว ต้องไปทำงานกับคนคนนี้แน่นอน

“ดูเหมือนถูกปฏิเสธยังไงไม่ทราบนะครับ กลับไป คิดก่อนได้นะ นี่นามบัตรผมครับ หากคุณสนใจหรือมี อะไรให้ช่วยเหลือติดต่อผมมาได้ตลอด” หวังตำหัวรีบ รวบรัดตัดบทก่อน เพื่อไม่ให้หญิงสาวได้ปฏิเสธในทันที

“ขอบคุณนะคะ

เขารู้ว่านั่นคือการปฏิเสธ แต่เขาจะต้องทำให้เธอ มาทำงานกับเขาให้ได้ ส่วนเธอก็คิดแค่ว่าไม่อยากข้อง เกี่ยวเรื่องพวกนี้อีกทั้งตระกูลหวังหรือตระกูลธนะวรกิจ หากเธอรับงานสักวันหนึ่งยังไงก็คงต้องวนเวียนกลับ มาทำงานร่วมกันอีก แต่อาลิสาก็รับนามบัตรไว้เพื่อไม่ เป็นการเสียมารยาท

“วันนี้ที่โต๊ะจะมีคนอื่นมาร่วมด้วยเหรอคะ”

“หื้ม?!?”

“คุณสองคนแพ้กุ้ง แต่มีอาหารที่มีกุ้งอยู่บนโต๊ะ อาหารด้วย” อาริญาเปรยขึ้นมาอย่างสงสัย ก่อนที่เขาจะหันมามองและยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

“เธอนี่ทำให้ฉันทิ้งได้ตลอดนะ”

“วันนี้จะมีแขกคนสำคัญ พูดถึงก็มาพอดี”

หญิงสาวหันไปตามทางที่ชายคนนี้มอง แต่เขาโน้ม ตัวลงมาจูบปากบางนี้ของเธอทันที หญิงสาวดวงตาเบิก กว้างพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการนี้ แต่เขากลับ กระชับร่างบางให้ประชิดเขามากขึ้น

ชายสองคนร่างสูงเดินล้วงกระเป๋าตรงเข้ามาที่โต๊ะ โซฟาวีไอพีของที่นี่อย่างสง่างาม มายืนหยุดอยู่ด้าน หน้าโต๊ะของพวกเขามองการกระทำนั้นอย่างเฉยชา ก่อนที่เธอจะผละปากบางออกมาจากเขาได้ หญิง สาวทั้งสองเงยหน้าขึ้นไปมองชายทั้งสองคนผู้มาใหม่ ปรากฏใบหน้าชัดเจน ชายหญิงทั้งสี่มีสีหน้าที่ตกใจ ไม่ต่างกัน เพราะชายสองคนที่อยู่ตรงหน้านั้นคือธนา ธนะวรกิจและธีร์ ธนะวรกิจ

หลังจากการมาของชายทั้งสองของตระกูลธนะว รกิจ ชายวัยกลางคนตระกูลหวังที่นั่งอยู่ข้างอาลิสา กระชับร่างของหญิงสาวให้เข้าใกล้เขามากขึ้น เธอ สะดุ้งเล็กน้อยพร้อมกับปรายตามองที่เขา ก่อนตัดสิน ใจคว้าแก้วไวน์ที่อยู่ตรงหน้ากระดกทีเดียวหมด

“พวกเราขอตัวก่อน” อาลิสารีบลุกขึ้นมาพร้อมกับลากอาริญาน้องสาวของเธอที่ยังคงนั่งตัวแข็งทื่อนั้น ออกมาจากตรงนั้น

“ริญาพวกเรากลับกันเถอะ”

“เออ อ่า..พี่ไปเก็บของเดี๋ยวฉันไปบอกคุณเชน เอง”

“อั้ม”

หญิงสาวเดินตรงไปที่ห้องผู้จัดการของร้านแห่งนี้ เข้าไปคุยกับคุณเชนพักหนึ่งก็เดินกลับออกมาเพื่อจะ กลับไปที่ห้องแต่งตัวของพนักงานกลับไปหาพี่สาว แต่ ไม่ทันจะถึงก็ถูกแรงกระชากจากใครบางคนเสียก่อน

“เธอเป็นผู้หญิงประเภทไหนทำได้ทุกอย่างเพื่อ เงินงั้นเหรอ ตระกูลหวังจ้างเท่าไหร่ถึงยอมเอาตัวเข้า แลก เพื่อให้พวกมันมาขโมยข้อมูลบริษัทธนะวรกิจ”

“ในเมื่อคุณปักใจเชื่อไปแบบนั้น ต่อให้ฉันอธิบาย ให้ตายคุณก็ไม่เปลี่ยนความคิด วๆนั้นอยู่ดี”

“ถ้าความคิดฉันต่ำ แล้วเธอล่ะเรียกอะไร

“คุณจะคิดยังไงมันก็เรื่องของคุณ ฉันทำหน้าที่ ของฉันดีที่สุดแล้ว ”
“หน้าที่…?!? ดีที่สุดแล้วงั้นเหรอ วันนั้นพวกเราไม่ ใช่รึไงที่จ้างเธอมาดูแล แต่กลับร่วมมือกับตระกูลหมา ลอบกัดนั่น”

ทำไมเธอต้องร่วมมือกับพวกมัน ผู้หญิงคนนี้ ต้องการเงินมากขนาดที่ต้องยอมเอาตัวเข้าแลกเลย งั้นเหรอ ผู้หญิงคนอื่นเขาไม่เคยสนใจ แต่ทำไมต้อง เป็นเธอ…แล้วทำไมต้องทำงานให้กับไอ้ตระกูลหมา ลอบกัดแบบนั้นด้วย

“ฉันไม่ได้…”

“ก่อนจะปฏิเสธอะไรดูนี่ซะก่อน” เขาไม่ว่าเปล่า ยื่นเช็คเงินสดจำนวน 1,000,000 บาทของตระกูลหวัง ที่เตรียมจะให้เธอสองคน

“นี่มันอะไรกัน เอามานี่” หญิงสาวยื่นมือออกไป เพื่อไปรับใบเช็คนั้นมาแต่เขากลับชักมือกลับไปทันที

“อยากได้มากใช่มั้ย หนึ่งล้านสามารถซื้อพวกเธอ สองคนได้แล้วงั้นเหรอ งั้นวันนี้ฉันให้เธอสองเท่าทำให้ ฉันพอใจ” ไม่พูดเปล่าเขาแบกร่างของหญิงสาวออกไป จากร้านตรงไปที่รถของเขาทันที

“ฉันไม่ต้องการ ปล่อย!!”

ภายในรถ
ร่างบางถูกจับโยนเข้าไปภายในรถของเขา ที่มอง จากภายนอกมืดสนิทแต่หากมองจากภายในแล้วเห็น ทุกอย่างได้อย่างชัดเจนเสียงปิดประตูรถดังจนเธอ สะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณเมามากแล้ว ปล่อยฉัน!! ”

“ถอด!!”

“ไม่!!”

ชายคนนี้ไม่สนใจเสียงร้องห้ามแต่อย่างใด กระชากชุดขาดหลุดลุ่ย ก่อนมันจะไปกองลงที่พื้นรถ เหลือเพียงบลาเซีย ส่วนแพนตี้ตัวน้อยที่ติดกายอยู่ตอน นี้ก็ถูกเขาล่นลงมาที่ขาของเธอ ก่อนจะจับแขนเธอทั้ง สองข้างที่พยายามปัดป้องไว้ด้วยมือข้างเดียวของเขา

“ปล่อย!!”

“ดิ้นพลาดๆขนาดนี้ ของขาดเรียกร้องหามันมาก

ใช่มั้ย”

ครั้งนี้ไม่มีการเป่าประโลม หลังจากที่เขาถอด กางเกงได้ ลูบแก่นกายของตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะจับ มันแท่งทะลุเข้ากึ่งกลางลำตัวของหญิงสาวทันที เสียง ร้องด้วยความเจ็บปวดของเธอนั้นดังก้องภายในรถ เพราะยังไม่ทันมีน้ำหล่อเลี้ยงกลีบกุหลาบ เขาก็แทงกายแก่งเข้ามาอย่างไม่ปรานี ความรู้สึกแรกที่รับรู้คือ เจ็บปวด ปวดร้าวโดยเฉพาะที่เจ้าหล่อน ร้าวมาจนถึงหัว หน่าวและท้องน้อย หญิงสาวหน้านิ่ว เอามือจิกเข้ากับ เบาะรถ ทนกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดซิบ ทําเอาน้ำตา ของเธอคลออยู่ที่ดวงตากลมโตคู่นี้ของเธอ

อย่า!!..อย่าร้องออกมาเด็ดขาดนะริญา เธอไม่ ต้องการความสงสารสมเพทเวทนาจากชายคนนี้ เธอ กลั้นเก็บมันเข้าไปไม่ให้เขาตรงหน้าที่มีแต่ความบ้าคลั่ง ป่าเถื่อนนั้นได้รับรู้ เธอบอกกับตัวเองแล้วว่าไม่ว่าจะ เจ็บปวดมากขนาดไหนเขาคนนี้จะไม่ได้เห็นน้ำตาหรือ ได้ยินเสียงร้องสะอื้นจากเธอ

“อย่าส่งเสียงร้องออกมานะ”

ชายที่กำลังทาบทับร่างบางอยู่นั้นไม่พูดเปล่าส่ง มือหนามาปิดปากของเธอไว้ แค่นี้มันก็เจ็บปวดทรมาน มากพอแล้ว เขายังไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ระบายออก มา ชายคนนี้โหดร้ายเกินไปแล้ว และความป่าเถื่อนของ คนๆนี้ก็ไม่ได้ลดน้อยลง ยังไม่ทันที่น้ำหล่อเลี้ยงจะย่าง กายออกมา เขาก็เคลื่อนแก่นกายอย่างแรงไปจนสุด ทาง ฝ่าเยื่อพรหมจรรย์เข้าไป ท้าทายกับความคับแคบ ของโพรงถ้ำ ทำเอาหญิงสาวกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

เธอจะได้รู้ว่า…ไม่ควรไม่เล่นกับคนอย่างเขา เธอ ไม่ควรอยู่ฝ่ายตรงข้ามเขาตั้งแต่แรก การที่เธอทำงาน ให้กับตระกูลหวัง ก็เท่ากับเป็นศัตรูของเขา เธอกล้ามากที่มาหลอกล่อเขา ให้เวลากับพวกตระกูลหวังขโมย ข้อมูลของบริษัทตระกูลธนะวรกิจ เขาจะทำให้ผู้หญิง คนนี้ได้รับรู้ว่าการเป็นศัตรูกับเขาจะต้องเจออะไรบ้าง

คนอย่างเขาไม่ยอมฟังอะไรจากเธอแน่นอน เธอ พยายามขัดขืนแต่ไม่สามารถต้านทานแรงผู้ชายของ เขาได้ และการขยับเข้าออกของแก่นกายแต่ละครั้ง ของเขานั้นทั้งหนักหน่วง รุนแรง ของเธอเลยสักครั้ง ไม่เคยถนอมร่างบาง

แม้แต่เขาเองยังสามารถร้องเสียงหลงเพราะโพรง ถ้ำที่ตอดรัดของเธอได้ แต่กับเธอเขากลับใช้มือปิดปาก ไว้สนิท หญิงสาวพยายามดิ้นสุดชีวิตเพื่อต้องการปลด ปล่อยเสียงออกมา เพื่อลดความเจ็บปวดนั้นแต่เมื่อไม่มี ทางให้เสียงออกก็อันตธานหายลงคอไป

หญิงสาวเหลือบไปเห็นขวดไวน์ตั้งอยู่ตรงเบาะรถ ได้โอกาสจึงใช้จังหวะนั้นเอื้อมไปหยิบมันและทุบเข้า กลางศีรษะของเขาเต็มแรงเท่าที่ยังพอมีเหลือ เขาทรุด ลงไปทั้งที่กายแกร่งยังคากับช่องทางเบื้องล่างของเธอ หญิงสาวรีบพลิกร่างกลับมาและถอดถอนออกจากกาย แกร่งของเขา หญิงสาวรีบสวมเสื้อผ้าที่ขาดหลุดลุ่ยนั้น ลวกๆแต่มันก็ขาดเกินกว่าที่เธอจะออกไปในสภาพนี้ เธอจึงคว้าชุดคลุมของเขามาซึ่งมันก็ใหญ่พอที่จะคลุม ร่างบางของเธอไว้ไม่ให้เห็นชุดภายในได้

หญิงสาวรีบเดินออกมาจากตรงนั้นให้ไกลที่สุดก่อนกดสายโทรหาพี่สาวของเธอ แต่กลับไม่มีคนรับ สาย เธอโทรไปเช็คกับคุณเชนแต่ปรากฏว่าพี่สาวของ เธอก็ไม่ได้อยู่ในร้านแล้ว ส่วนเธอเองที่รีบออกมาและ พึ่งสังเกตว่าตัวเองนั้นเดินเท้าเปล่าออกจากสถานที่แห่ง นั้น เท้ามีรอยถลอกเล็กน้อยจากการที่เธอเดินโซซัด โซเซออกมาแบบนี้ เธอกดโทรอยู่นานพอสมควร แต่ก็ ไม่มีวี่แววว่าคนปลายสายจะรับโทรศัพท์จึงได้แต่ทำใจ โบกรถแท็กซี่กลับคอนโด