บทที่ 1 : หมายศาล

‘หมายศาล

หมายศาลในมือของชายวัยกลางคนที่ยังคงอยู่ใน มือคู่นั้น ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหัวหน้าครอบครัวยังคงจับ ไว้แน่น แววตาแสดงถึงความวิตกกังวลเป็นอย่างมาก หากเพียงแต่เขาคนเดียวคงไม่ต้องคิดมากถึงเพียงนี้ แต่ เขายังมีภรรยา และลูกสาวอีกสองคน เขาทำให้ตระกูล ศิริธาราต้องล้มละลาย เขามันไม่ได้เรื่อง

“อีกสามวันแล้วรดา ผมคงต้องทำจริงๆ” รวิน ศิริธารา ชายผู้หมดสิ้นหนทาง ทรุดตัวลงกับพื้นห้อง ทำงาน ณ บ้านศิริธาราแห่งนี้

“ฉันเตรียมตามที่คุณบอกทุกอย่างไว้แล้วนะคะ

“เราไม่มีทางเลือกแล้วรดา ลูกๆของเราไม่ควร ต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้”

“ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณ

“คุณจะไม่เปลี่ยนใจจริงๆใช่มั้ยคะ”

“ฉันยังยืนยันคำตอบเดิมค่ะ”

“ไอ้รวิน ออกมา ไปหมุดหัวอยู่ไหน” เสียงที่แทรก ดังเข้ามาภายในบ้าน ทำให้ชายหญิงวัยกลางคนต้อง รีบออกมาจากห้องเห็นชายรูปร่างหนากำยำเดินเข้ามาประมาณหกเจ็ดคน

“บอกกี่ทีแล้วว่าห้ามมาที่บ้าน” ชายหญิงสองคนมี ท่าทีเลิกลั่ก มองไปรอบๆตัวบ้านหลังใหญ่นี้ เพราะเกรง ว่าลูกสาวของพวกเขาจะออกมาเจอและรับรู้เรื่องราวที่ เขาสองคนพยายามปิดบังมาโดยตลอด

“ก็แกไม่ทำตามสัญญา เจ้านายฉันเค้าให้มาตาม ไหนล่ะเงินที่จะหามาใช้หนี้”

“ก็บอกว่าอีกสามวันไง”

“เจ้านายฉันเค้าให้เวลามึงถึงแค่วันจันทร์ที่จะถึง นี้ 7 โมงเช้า เงิน 50ล้านต้องโอนเข้าบัญชี ไม่งั้นเมียแก ลูกแก ได้ถูกเอาไปขัดดอกแน่ “ชายร่างสูงใหญ่ไม่ว่า เปล่าเดินเข้าไปจับใบหน้าของหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ ข้างๆเขาอย่างถือวิสาสะ

“เอามือสกปรกของพวกแกออกไป อย่ามายุ่งกับ เมียกับลูกฉัน บอกเจ้านายแกได้เลยว่าพรุ่งนี้ตระกูลศิริ ธารามีเงินมาให้พวกแกแน่” ชายวัยกลางคนปัดมือชาย ที่อยู่ตรงหน้าออกจากใบหน้าของผู้หญิงที่เขารักทันที ก่อนเขาจะดึงเธอมาหลบอยู่ด้านหลัง

“หึหึ!!…พวกเรา กลับ!!” ชายร่างใหญ่รูปร่าง กำยำที่ทำหน้าที่เป็นคนมาเรียกเก็บเงินกู้นั้นหันไปสั่ง ลูกน้องที่ตามมานั้น ก่อนยกยิ้มร้ายออกมา แล้วเดินออกจากบ้านไป

“พ่อคะ แม่คะ มาถึงขนาดนี้แล้ว ให้หนูกับพี่ลิสารู้ สถานการณ์บ้านเราเถอะค่ะ”

อาริญาหรือริญา หญิงสาววัย 20ปี เดินออกมาจาก มุมบ้าน เดินตรงเข้ามาหาชายหญิงวัยกลางคนผู้เป็นพ่อ และแม่อย่างต้องการคำอธิบาย

“ใช่ค่ะ หนูกับน้องรู้นะคะว่าบ้านเรากำลังจะถูก

ยึด”

อาลิสาหรือลิสา หญิงสาววัย 21ปีผู้เป็นพี่ค่อยๆเดิน ออกมาจากอีกมุมหนึ่งของบ้านเช่นเดียวกัน ก่อนที่ชาย หญิงวัยกลางคนจะมีท่าทีที่ตื่นตระหนก

“พ่อกับแม่ บอกมาเถอะค่ะริญากับพี่ลิสาเข้มแข็ง กว่าที่พ่อแม่คิดไว้นะคะ บอกมาเถอะค่ะว่าเมื่อไหร่ เรา จะได้เตรียมตัว ”

“…” ชายวัยกลางคนไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ยื่น เอกสารหมายศาลในมือให้กับลูกสาวทั้งสองได้ดู

หญิงสาวทั้งสองใจจดใจจ่อกับหมายศาลฉบับนั้น ก่อนจะสรุปใจความแล้วว่าบ้านหลังนี้จะถูกยึดในอีก สามวัน บ้านหลังนี้หลังที่เธอทั้งสองอาศัยมาตั้งแต่เกิด ตั้งแต่จำความได้ก็อยู่บ้านหลังนี้มาตลอด
“วันจันทร์ที่จะถึงนี้แล้วเหรอ”

ความจริงแล้วหญิงสาวสองคนก็ระแคะระคายเรื่อง นี้มาสักระยะหนึ่งแล้ว ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาระดับ หนึ่ง แต่ก็ไม่คิดว่าจะรวดเร็วขนาดนี้ เพราะพ่อกับแม่ ของเธอพยายามปกป้องเราสองคนมาตลอด

“แล้วเรื่องหนี้ห้าสิบล้านล่ะค่ะพ่อ” ริญาถามขึ้นมา เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ชายร่างใหญ่หกชีวิตบุก เข้ามาในบ้านแล้วข่มขู่พ่อกับแม่ของเธอ

“เรื่องนี้เดี๋ยวให้พ่อกับแม่จัดการนะ”

“ไม่ได้ค่ะ ยังไงพ่อกับแม่ต้องให้หนูกับพี่ช่วย

“พ่อกับแม่จัดการได้จริงๆนะ” หญิงวัยกลางคน พูดด้วยเสียงสั่นเทา มือไม้สั่น หญิงสาวแอบเห็นน้ำตา ที่คลออยู่ที่ดวงตาใสนั้นของเธอ จนทำให้ชายวัยกลาง คนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อนั้นกุมมือเธอไว้แน่น

“ลูกๆเตรียมตัวเก็บของเท่าที่จำเป็นก็พอ พ่อกับ แม่จัดการไว้ให้หมดแล้ว พรุ่งนี้จะมีคนมารับลูกสอง คนที่นี่ส่วนเรื่องอื่นเป็นหน้าที่ของพวกเรา ลูกๆวางใจ เถอะ”

“แล้วพ่อกับแม่ล่ะคะ”
“พ่อกับแม่จะต้องจัดการธุระบางอย่างก่อน

“ไม่ค่ะ หนูจะไม่ไปไหนทั้งนั้นหนูจะอยู่ช่วยพ่อ แม่จัดการเรื่องทุกอย่าง” ริญาเข้าไปกอดชายหญิงวัย กลางคนไว้แน่น ก่อนที่ทั้งสองจะกอดตอบ

“กอดแต่ริญา แล้วหนูล่ะคะ”

“โอ๋ๆๆ มา ๆ มากอดกันทั้งหมดเลย” รดาและรวิ นกอดลูกสาวทั้งสองไว้แน่น เหมือนไม่ต้องการให้ทั้ง สองห่างจากกายเลยแม้แต่น้อย

“โอยๆๆ ลิสาหายใจไม่ออกแล้วนะคะแม่

“จริงค่ะ นี่พ่อกอดริญาแน่นมากนะคะเนี่ย

“พ่อกับแม่รักลูกสองคนมากนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิด ขึ้น ลูกสองคนต้องเข้มแข็งนะ”

“ลูกคุณชายรวินคุณนายรดาซะอย่าง ไม่ต้องห่วงนะคะ”

“ลิสา แม่ฝากดูแลน้องด้วยนะริญาก็อย่าดื้อกับพี่ ล่ะเข้าใจมั้ย”

“พูดอย่างกับว่าพ่อกับแม่จะไปไหนงั้นแหละ”
“แม่เค้าก็พูดเผื่อๆไว้เฉยๆ เราสองคนจะไปไหน ได้ พ่อกับแม่ก็อยู่กับลูกนี่แหละ อยู่ในใจลูกสองคนได้ เอ๊ะ!!…หรือว่าใจของลูกๆจะแอบเอาใครเข้ามาไว้ก็ไม่รู้ เนาะแม่เนาะ”

“ป่ะ ไปเตรียมเก็บข้าวของเครื่องใช้ของพวกหนู กันได้แล้ว พ่อกับแม่ต้องไปจริงๆแล้วแหละ” หญิงสาว ทั้งสองเดินแยกออกมา และกลับเข้าห้อง ก่อนที่จะหัน หน้ามามองอย่างรู้กัน