บทที่ 14 มีชีวิตอยู่ต่อไปดีๆ

“คุณมีชีวิตอยู่ต่อไปดีๆ, ก็คือการตอบแทน ผมที่ดีที่สุดแล้ว

เฮ่อหานยิ้มอย่างอ่อนโยนไปทีหนึ่ง, แล้วถือ ตะกร้าเดินไปทางกระท่อมหลังเล็ก

บ้านเฮ่อเป็นตระกูลหมอสมุนไพรจีน, แต่พ่อ ของเฮ่อหานกลับอยากที่จะศึกษาสมุนไพรยุโรป, เฮ่อหานไม่อยากทำให้คุณปู่ผิดหวัง, ก็เลยศึกษา ตำราวิชากับคุณปู, และศึกษาเรียนรู้ตำราวิชา สมุนไพรจีนมาตั้งแต่เด็ก, แล้วสืบทอดมรดกจาก คุณปู

ในกระท่อมหลังเล็ก

ถังเหยาถอดชุดจีนโบราณออก , แล้วล้มตัว นอนลงบนเตียงไม้, ทำให้เห็นถึงแผ่นหลังที่ขาว เนียน.

บนกลางแผ่นหลัง, มีแผลเป็นที่แดงอมม่วงอยู่

เฮ่อหานมองดูเธอ, ด้วยนัยน์ตาที่บริสุทธิ์ใจ, แล้วนั่งลงข้างเตียง, หยิบเข็มออกมาฆ่าเชื้อ
“หมอเฮ่อ, วันนี้จะต้องฝังเข็มเต็มแผ่นหลัง ไหม? “ถังเหยามองดูเข็มที่เล็กๆใหญ่ๆนั่น, ก็รู้สึก ชินกับมันไปแล้ว

“ไม่, จะฝังแค่บริเวณปอด, ถ้าผมไม่รีบ รักษาอาการไอของคุณให้หาย, คุณก็อาจจะต้อง ผอมแบบนี้ไปตลอด. “เฮ่อหานฝังเข็มลงบนแผ่น หลัง, อย่างรวดเร็วแม่นยำ, ด้วยสีหน้าที่เข้มงวด จริงจัง

เฮ่อหานอาศัยอยู่ในป่าคุณปู่มาตั้งแต่เด็ก, และน้อยมากที่จะถามเรื่องราวในเมือง, คนไข้ที่ เขาได้รักษาก็มีอยู่น้อยมาก

เขาค้นพบในตำรายา, ว่าในป่าผืนนี้มีสมุนไพร ป่าอยู่หลายหลากชนิด, เลยจากคุณปู่มาสร้าง กระท่อมหลังเล็กอยู่ที่นี้

ตอนแรกคิดว่าจะอยู่แค่ช่วงสั้นๆ, สุดท้ายฟ้า ก็ได้ส่งถังเหยามาให้”, เลยอยู่นานยาวถึงครึ่งปี

เฮ่อเหยาไม่ได้คิดอะไรมาก, ยากที่จะได้เจอ คนไข้ที่เป็นโรคที่รักษายาก, เขาใช้วิชาแพทย์ที่ ศึกษามาตลอดทั้งชีวิต, และหัวสมองทุ่มไปทั้งหมดบนตัวถังเหยา

ถ้าสามารถรักษาเธอให้หายได้, ต่อไปตอนที่ กลับไปหาคุณปู่, ต้องพูดได้อย่างยึดอกแน่นอนว่า ตัวเองมีคุณสมบัติในการเป็นหมอสมุนไพรจีน,

“เสี่ยวเหยา, คุณจะไม่กลับไปดูสักหน่อย จริงๆเหรอ? “เฮ่อหานนึกถึงชื่อที่ถังเหยาร้องเรียก ไม่หยุดตอนที่นอนสงบอยู่, มีความอยากรู้อยู่ลึกๆ ในใจ.

ถังเหยาสีหน้าเศร้าหมอง, มือที่กำหมอนเอา ไว้บีบแน่นขึ้นเล็กน้อย.

“บ้านก็ไม่มีแล้ว, ยังจะกลับไปอีก ทำไม………ธอพูดพึมพำ

ผมไม่รู้ว่าคุณผ่านเรื่องอะไรมา, แต่อารมณ์ ของคนเรามีผลกระทบต่อร่างกาย, คุณจะต้องไม่ เครียด, การรักษาของผมถึงจะได้ผล, เฮ่อเหยา เก็บเข็ม , แล้วหันหลังไป

ถังเหยาลุกขึ้นนั่ง แล้วใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย.
“เพื่อยื่นยันว่าคุณเป็นหมอที่เก่ง, ฉันจะมีชีวิต อยู่ต่อไป, พอใจหรือยัง? “ถังเหยาพูดให้กำลัง ใจ

นัยน์ตาที่เข้มขรึมของเฮ่อหานประกายระยิบ ระยับขึ้นทันที, และสีหน้าที่มองไปทางถังเหยาก็ดู มีพลังมากขึ้น

“ได้, ถ้างั้นก็ตกลงตามนี้นะ………..ผมแล้ว, คุณจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป!

ถังเหยานิ่งอึ้งไป, และไม่รู้ว่าจะพูดตอบไปยัง

ไง

ผ่านไปนานมากเฮ่อเหยาถึงได้รู้สึกถึงความ อ่อนโยนและอบอุ่นที่แฝงอยู่ในคำพูดของเขา, เลย รีบพูดนอกเรื่อง: “ถ้าคุณชีวิตยืนยาว, ผมก็จะได้ บันทึกชื่อไว้ในประวัติศาสตร์,

ถังเหยาหัวเราะเสียงดังขึ้นมา, แล้วชูนิ้วโป้ง ให้กับเฮ่อหาน: “ถ้าอย่างงั้นก็ฉลองล่วงหน้าให้กับ คุณหมอเฮ่อที่จะถูกบันทึกชื่อไว้ในประวัติศาสตร์ไป อย่างยาวนาน!
พวกเขาใช้ชีวิตกันอย่างสบายเรียบง่าย, ถัง เหยาก็เป็นไปอย่างที่เฮ่อหานหวังเอาไว้, มีรอยยิ้ม อยู่บนใบหน้าทุกวัน

แต่พอกลางดึกที่เงียบเหงา, นัยน์ตาของเธอ

ก็ดูเศร้าหมอง, เศร้าหมองจนราวกับทำให้คนตาย ได้

ตัวเองจากไปนานขนาดนี้, ผู้ชายคนนั้นจะ รู้สึกเสียใจบางสักนิดไหมนะ?

เขาจะสืบหาความจริงของเรื่องที่เกิดขึ้นในวัน นั้นหรือเปล่า, แล้วเห็นถึงท่าแท้ของซู่ชิงชิง, และ ใครกันที่เป็นพ่อที่แท้จริงของเด็กคนนั้น?

ถังเหยาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แล้วมองดูดวง จันทร์ที่ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆ

ทำไมตัวเองถึงต้องคิดถึงเขา? ผู้ชายคนนั้นยิง ใส่ตัวเองอย่างไร้ความปราณี……

เธอไม่ควรที่จะลืมความเจ็บปวดพวกนั้น

และเธอก็เคยพูดไว้, ว่าไม่อยากจะใช้ชีวิตที่เหลือเพียงน้อยนิดนี้, ไปเสียเวลาคิดถึงผู้ชายคน นั้น

ไม่ว่าจะเป็นความเกลียด, หรือว่าความรักที่ ทรมาน

แม้กระทั่งจะมีชีวิตอยู่ยังเป็นแค่ความหวังที่ ลมๆแล้งๆสำหรับเธอ ก็ไม่สมควรที่จะเสียเวลาไป กับคนแบบนั้น.

ถังเหยาหลับตาลง , อยากจะใช้การนอนหลับ ลบล้างความคิดที่อยู่ในหัวออกไป

ในฝัน, เธอได้พบกับเหยียนเส้าคุนที่ไม่ได้เจอ มานาน

นี้เป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งเดือนมานี้ที่เธอฝันถึงเขาก