บทที่ 12 ฉันก็เอาชีวิตนายไปทำไม

ผู้กองจางนิ่งอึ้งไป, พยักหน้าเบาๆ : “ที่ก้นผา มันเปียกลื่น, ไม่มีทางลัดที่จะตรงไปถึงได้, คนที่ ส่งไปก็ยังไม่กลับมาครับ.

“จางปิง, นายติดตามฉันมานานแค่ ไหน? “เหยียนเส้าคุนกุมขมับ, นำเสียง อ่อนเพลีย

“สี่ปีแล้ว, ครับท่าน, น้ำเสียงของผู้กองจาง แหบเบาเล็กน้อย

“ในระยะเวลาสี่ปีนี้, นายเริ่มจากนายทหาร เล็กๆจนกลายมาเป็นผู้กอง, นั้นทำให้ฉันชื่น ชอบมาก…..แต่วันนี้, นายกลับทำผิดไปถึงสาม เรื่อง! “นำเสียงของเหยียนเส้าคุนเยือกเย็นขึ้น

ผู้กองจางรีบคุกเข่าลงทันที, โดยไม่ลังเลเลย แม้แต่น้อย

“ชีวิตของผมเป็นท่านนายพล

“ฉันจะเอาชีวิตนายไปทำไม? ฉันที่อยากได้ คือการฟังคำสั่ง! “เหยียนเส้าคุนเขวี้ยงแก้วที่วาง อยู่ข้างเตียงลงตรงหน้าผู้กองจาง, แตกกระจายไปทั่วพื้น.

“นักโทษสองคนนั้นหนี้ออกมาจากห้องขังได้ ยังไง, ทำไมถึงต้องทำร้ายฮูหยินของฉัน, ตอน แรกสามารถทรมานให้มันพูดได้, แต่นายกลับยิน มันตาย!

ฉันสั่งให้นายส่งคุณนายซู่กลับจวนด้วยตัว เอง, แต่นายกลับซุมอยู่ในป่าตลอด! นายปีกกล้า ขาแข็งแล้วหรือว่ามีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง?

พอเหยียนเส้าคุนนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่ถัง เหยาตกลงไปในหน้าผา, ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา อีกครั้ง

“ในสายตาผม, การที่มีชีวิตรอดของท่านนาย พลเป็นที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด นำเสียงของผู้กอง จางไม่เปลี่ยน, ไม่ได้รู้สึกเสียใจกับการตายของฮู หยินเลยแม้แต่น้อย

เพราะในสายตาเขาแล้ว, การตายเป็นเรื่องปกติ.

ไม่ว่าชีวิตของใคร, ต่างก็ไม่ได้มีค่าพอให้คิดถึง, นอกจากชีวิตเหยียนเส้าคุน

“ตำแหน่งไม่เปลี่ยน, แต่ปรับลดเงินเดือน,

ไปรับโทษเองเถอะ “เหยียนเส้าคุนทั้งโกรธและ รักลูกน้องคนโปรดของตัวเองคนนี้.

“ครับ, ผู้กองจางไม่ได้แสดงอารมณ์อะไร โต้กลับ, ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆแล้วเตรียมจะเดินออก ไป.

ทันใดนั้นเหยียนเส้าคุนก็เรียกเขาเอาไว้: “ถ้า หาฮูหยินเจอแล้ว, ค่อยมฝเอามาไถ่โทษ

ผู้กองจางอึ้งไปครู่หนึ่ง, ตอบรับแล้วเดินออก ไปอย่างรวดเร็ว

เหยียนเส้าคุนนวดบนขมับ, เขารู้สึกราวกับหัว กำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

ความรู้สึกที่ปวดจนพูดไม่ออก, ทำให้ใจของ เขาร้อนรุ่มไม่หยุด.

เหยียนเส้าคุนนึกถึงคำพูดสุดท้ายพวกนั้นที่ ถังเหยาพูดขึ้น, เขาไม่อยากจะไปสืบหาความจริงพวกนั้นเลยแม้แต่น้อย

เรื่องทั้งหมดในตอนนี้, สิ่งสำคัญที่คือต้องหา เธอให้เจอ.

วันที่สาม, ในที่สุดคนที่ส่งไปค้นหาใต้ก้นผา ก็ได้ส่งข่าวมา

ก้นผาเป็นแม่น้ำที่ลึกมาก, ข้างแม่น้ำมีแค่ รองเท้าที่เปื้อนเลือดข้างหนึ่งตกอยู่ และยังมีซาก หมาป่าจ่าฝูงที่ถูกสัตว์ป่ากัดตายอยู่ตัวหนึ่ง

ไม่เจอตัว, ถังเหยา

“รอดก็ต้องเจอตัว, ตายก็ต้องเจอศพ, ทำไม ถึงหาไม่เจอ? ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟก็ต้องหาเธอ ให้เจอ! »

เหยียนเส้าคุนตะคอกไปอย่างโมโห, เขวี้ยง ข้าวของในห้องจนแตกกระจุยกระจายไปทั่วห้อง

ความหนาวเย็นที่ผุดขึ้นกลางอกทำให้เขาสั่น สะท้านไปทั้งตัว, และหวาดกลัวจนถึงขีดสุด
หมาป่าเป็นสัตว์ที่ดุร้าย, แม้กระทั่งหมาป่าจ่า ฝูงยังถูกสัตว์ป่าชนิดไหนไม่รู้กัดตายได้, แล้วถัง เหยาที่ถูกยิงล่ะ?

ในหัวเหยียนเส้าคุนโกลาหลวุ่นวายไปหมด, เขาส่ายหัวไปมาไม่หยุด

ไม่, เธอผอมมากขนาดนั้น, ไม่มีสัตว์ป่า ที่ไหนอยากจะกินเธอหรอก..……….

เขาพูดปลอบใจตัวเอง, ราวกับคนที่กำลังจะ จมน้ำ, แล้วพยายามมองหาท่อนไม้เพื่อช่วยชีวิตตัว เอง

แต่เขายื่นมือคว้าไป, กลับมีเพียงแค่ความว่าง เปล่า, ทุกอย่างราวกับเป็นเพียงภาพจินตนาการ, ที่ไม่มีชีวิต.

เหยียนเส้าคุนบุกไปที่ลานลูกแพร์ราวกับคน บ้า, ซู่ชิงชิงที่นอนอยู่บนเตียงกำลังไข้ขึ้นสูง, อ่อน ปลวกเปียกไปทั้งตัว

“พูดมา! ว่าทำไมเธอถึงไปที่หน้าผานั่น เพียงคนเดียว? ทำไมนักโทษพวกนั้นต้องจับตัวเธอ! “เหยียนเส้าคุณไม่มีความสงสารให้กับซู่ชิงชิง เลยแม้แต่น้อย, บีบข้อมือของเธอจนเขียวม่วง

เพราะผู้หญิงคนนี้เป็นแค่คนที่เขามีเอาไว้แก้ เบื่อ, ถ้าไม่ใช่เพราะตั้งท้อง , และแม่ของเขาก็ เอาแต่เร่ง, เขาก็ไม่มีทางที่จะพาตัวเธอกลับมาที่ จวนนายพล

ตั้งแต่เธอเข้ามาอยู่ในจวน, ก็เกิดเรื่องขึ้น มากมาย, ทำให้เขาเสียสติ, และสูญเสียคนที่มีค่า มากที่สุดในชีวิตไป

วันนั้นที่ตัวเองได้รับจดหมายจากคนนิรนาม, เขียนว่าถังเหยาร่วมมือกับนักโทษประหารลักพาตัว ซู่ชิงชิงที่กำลังอยู่เดือนไป, และให้เขาไปไถ่ตัวที่ หน้าผาโดยลำพัง.

เหยียนเส้าคุนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ, หลังจากที่ ตรงไปถึงหน้าผา, ก็ได้ตัดสินสถานการณ์ไปโดย ไม่ได้ฉุกคิด

แต่วินาทีนี้คิดย้อนกลับไป, ผู้หญิงที่แค่ไอก็มี เลือดพุ่งออกมาเต็มปากคนนั้น, สามารถร่วมมือกับ นักโทษประหารสองคนนั้น, จากนั้นก็กลับมาลักพาตัวซู่ชิงชิงออกไปจากจวนนายพลได้จริงๆงั้นเห รอ?

ไม่ต้องใช้สมองคิด, ก็ยังรู้เลยว่าเป็นไปไม่ได้

เขาต้องบ้าไปแล้วแน่, ถึงได้ไม่คิดไตร่ตรอง กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลยสักนิด.

เหยียนเส้าคุนบีบคอซู่ชิงชิงเอาไว้, ราวกับจะ เอาความรู้เสียใจแปลเปลี่ยนเป็นความโมโห , แล้ว ระบายอารมณ์ทั้งหมดลงบนตัวของผู้หญิงคนนี้

“แค่กแค่ก….ซูชิงชิงที่ไข้ขึ้นสูงจนเวียนหัว อยู่แล้ว, ตอนนี้ที่ถูกเหยียนเส้าคุนบีบคอเอาไว้ยิ่ง ทำให้ทรมานเป็นอย่างมาก

“ท่านนายพล, ชิงชิงไม่รู้เรื่องอะไรเลย