บทที่ 11 ตายในปืนกระบอกเดียวกัน

คนที่เหนี่ยวไกคนนั้นค่อยๆเข้ามาทางเหยียน เส้าคุนทีละก้าว, ปืนที่อยู่มือยังคงมีควันลอยออก มาอยู่

“คิดไม่ถึงสินะ? ”

นำเสียงที่แหบแห้งของผู้ชายคนหนึ่ง, นัยน์ตา กลับมีรอยยิ้มที่ได้ใจและตื่นเต้น

“แก……โดนยิงตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? “เหยี ยนเส้าคุนเลือดพุ่งออกมาเต็มปาก, แล้วจ้องคนๆ นั้นอย่างโมโห

คนๆนี้คือนักโทษประหารที่เรียกถังเหยาว่าเจ้า นาย, เป็นคนที่ยิงเธอ, และทำให้เธอยกลงไปก้น ผา

“ที่โดนยิงนั้นมันพี่น้องฉัน, ฉันเห็นว่าท่าน นายพลกับฮูหยินรักกันมากสักขนาดนี้ ก็เลย ตั้งใจที่จะให้พวกแกสองผัวเมียตายในปืนกระบอก เดียวกัน! »

นักโทษประหารนั้นหัวเราะอย่างเยือกเย็น, ยก ขาขึ้นเตรียมถีบเหยียนเส้าคุนลงไปในหน้าผา,
ในช่วงเวลาที่น้อยนิดนั้น, เหยียนเส้าคุนก็รีบ ดึงปืนที่อยู่บนเอวออกมาแล้วเล็งปืนไปทางนักโทษ นั่นแล้วยิงเข้าที่ข้อมือไปนัดหนึ่ง

“โอ้ย! นักโทษนั่นเจ็บจนร้องดังลั่น, และ ปืนที่อยู่ในมือก็ล่วงลงบนพื้น

เหยียนเส้าคุนยื่นขาออกไป, เตะปืนกระบอก นั้นตกหน้าผาไป, จากนั้นก็จับมือนักโทษนั่นไขว้ หลังแล้วแนบตัวไว้กับพื้น, แล้วเอาปืนจ่อที่หัวของ มันเอาไว้

“ไว้ชีวิตด้วย, ไว้ชีวิตด้วย…..นักโทษนั่น หน้าขาวซีด, ราวกับเสียสติไปในทันที

“ทำไมถึงต้องฆ่าเธอ? “เหยียนเส้าคุนยกขา ขึ้นเหยียบคอของนักโทษนั่นเอาไว้, สีหน้าดูน่า กลัว

“ข้าน้อยก็แค่ทำตามคำสั่ง, อย่างไม่กล้า ขัด..….………โทษนั่นรีบพูดอธิบาย, “พวกข้าน้อย ออกจากห้องขังได้ก็ถือว่าได้เกิดใหม่แล้ว ทำไม ถึงต้องยอมเสี่ยงทำงานที่ไม่รู้ว่าจะรอดได้หรือเปล่า ด้วยล่ะครับ….………..
“ใครกันแน่ที่สั่งการพวกแกอยู่? และใครที่ ปล่อยพวกแกออกมาจากห้องขัง? “เหยียนเส้าคุน ซักถามด้วยเสียงที่ดุดัน แต่กลับมีเลือดพุ่งออกมา เต็มปากอีกครั้งเพราะการที่โมโหจนเกินไป.

นักโทษนั่นกระตุกตา, แล้วรีบพูดขึ้น: “ท่าน

นายพลท่านรีบปล่อยผมเถอะ, ท่านทำแบบนี้จะ ทำให้สงบเพราะเสียเลือดมากได้, ถึงเวลานั้นท่าน ฆ่าผมไม่ได้ผมก็จะช่วยตัวเองไม่ได้ด้วย

เหยียนเส้าคุนกลับไม่ได้สนใจเลย, และเพิ่ง แรงเหยียบที่ขาให้แรงขึ้นอีก.

“พูดมา! “เขาแทบอยากจะฉีกร่างคนๆนี้ออก เป็นชิ้นๆ แต่นักโทษนี้กุมเบาะแสที่สำคัญเอาไว้ เลยทำให้เขาต้องอดกลั้นความต้องการนั้นเอาไว้

ในกองทัพของเขา, มีหนอนบ่อนไส้อยู่, เขา ต้องกำจัดให้หมด

“เป็นคนที่ท่าน….….….…..นักโทษคนนั้นแค่อยาก รอดชีวิต, เลยไม่สนใจอะไรแล้ว.

แต่เขาเพิ่งอ้าปากพูด, ก็ถูกคนที่อยู่ในป่ายิงเข้าที่ขมับ, และตายไปในทันที.

เหยียนเส้าคุนอึ้งไปครู่หนึ่ง, นัยน์ตาที่ดุร้าย ราวกับเสือนั้นมองตรงไปทางที่เสียงปืนดังขึ้น

ผู้กองจางเดินออกมา, ข้างหลังยังมีลูกน้องอีก สองสามเดินตามมาด้วย

“รีบพาท่านนายพลไปโรงพยาบาล! “ผู้กอง จางพูดสั่ง

เหยียนเส้าคุนกลับพยุงตัวลุกขึ้นมา แล้ว ยกมือที่เปื้อนเลือดขึ้นตบหน้าผู้กองจางไปอีกครั้ง

“ใครสั่งให้แกยิง? ฉันสั่งให้แกยิ่งมันอย่างงั้น

เหรอ? “เหยียนเส้าคุนตะคอกเสียงดังอย่างโมโห.

“เพื่อความปลอดภัยของท่านนายพล, ผม ก็จำเป็นต้องทำแบบนี้ครับ “ผู้กองจางตอบกลับ เสียงตำ

หน้าที่หลักของเขา, ก็คือการที่ต้องรักษา ความปลอดภัยของเหยียนเส้าคุนอย่างไม่สนใจ อะไร.
เหยียนเส้าคุนยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับมีเลือดพุ่งออกมาเต็มปาก, แล้วสงบไป

รอจนเขาฟื้นขึ้นมา ก็ได้นอนอยู่บนเตียงที่ บ้านแล้ว

ซู่ชิงชิงกำลังนั่งร้องไห้เช็ดนำตาอยู่ด้านข้าง, หมอประจำจวนนายพลพันผ้าพันแผลให้กับเขา

“ท่านนายพล, ในที่สุดท่านก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว, ชิงชิงตกใจมากเลยค่ะ…”ซู่ชิงชิงทั้งร้องไห้ทั้ง หัวเราะ, คนรับใช้ที่ยื่นอยู่ด้านข้างต่างก็รู้สึกโล่งใจ ไปตามไปกัน.

เหยียนเส้าคุนนวดเบาๆที่ขมับ, ในหัวของ เขาตอนนี้ยังคงสับสนวุ่นวายเป็นอย่างมาก, เรื่อง มากมายทับถมอยู่ด้วยกัน, ทำให้เขาคิดทบทวนได้ ยากลำบากมาก

“ผู้กองจางล่ะ? “เขานึกถึงเรื่องที่สําคัญขึ้นมาได้

“ผู้กองจาง/ลังคุกเข่าอยู่นอกประตูค่ะ บอกว่าฆ่าคนโดยไม่ได้รับคำสั่งจากท่านก่อน, เลยรอให้ท่านสั่งลงโทษอยู่ “ซู่ชิงชิงพูดตอบเสียง เบา

เธอสังเกตสีหน้าของเหยียนเส้าคุนไป แวบหนึ่ง แล้วพูดเสริมขึ้นประโยคหนึ่งอย่าง , ระมัดระวัง: “ผู้กองจางภักดีต่อท่าน, ท่านนายพล ก็อยากโมโหอีกเลยน่ะค่ะ”

“ให้เขาเข้ามา, พวกเธอออกไปให้หมด เห ยียนเส้าคุนปวดหัวเป็นอย่างมาก, แต่ก็รู้ดีว่าต้อง จัดการเรื่องงาน.

ซู่ชิงชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย, ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ด คราบน้ำตาออก, จากนั้นก็พาทุกคนเดินออกไป

มากนาน, ผู้กองจางก็เดินเข้ามา.

อาจเป็นคุกเข่าอยู่เป็นเวลานาน, ตอนเดินก็ เลยยังขาสั่นอยู่เล็กน้อย

“หาฮูหยินเจอหรือยัง? “เหยียนเส้าคุนสูท หายใจเข้าลึกๆทีหนึ่ง, นัยน์ตาแสดงออกถึงความ เสียใจ