บทที่ 10 สูญเสียเธอไปตลอดกาล

ลม, พัดผ่านข้างหูดังงิ้วๆ

ราวกับสัตว์น้อยใหญ่กำลังเสียใจ, และกำลัง รําไห้ครวญคราง

ถังเหยายังไม่ทันสัมผัสถึงความเจ็บปวดที่ กระดูกแตกละเอียดตอนร่างยกลงบนพื้น, ก็สงบ ไปก่อนเพราะการที่เสียเลือดมากเกินไป…..

เหยียนเส้าคุนลืมตาที่แดงก่ำทั้งสองข้างเอาไว้ กว้าง, มือที่ถือปืนสั่นไม่หยุด

“ใครเป็นคนยิง? ใครเป็นคนยิง!

เขาหันหลังไป, ตะคอกเสียงดังลั่น, นัยน์ตาดู ดุร้ายราวกับสามารถฉีกร่างคนออกเป็นชิ้นๆ

นักโทษประหารคนนั้นหายตัวไปแล้ว, มีแต่ ชิงชิงที่ยังคงถูกมัดอยู่ข้างหน้าผาด้วยท่าทางที่น่า สงสาร

“เออ….หน้าเธอขาวซีดลงเพราะอากาศที่ หนาวเย็น, นำเสียงที่ร้องให้ช่วยก็เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

เหยียนเส้าคุนเดินไปทางซู่ชิงชิงอีกละก้าว, ใช้มีดตัดเชือกที่มัดบนตัวของเธอออก, และแกะ เทปที่พันอยู่บนปากของเธอออกไปด้วย

“ท่านนายพล” ชิงชิงร้องไห้ออกมาและ อยากจะกระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของเหยียนเส้า คุน, แต่กลับถูกเหยียนเส้าคุนหยุดเอาไว้

“เธอไปดูหน่อยสิ, ว่าถังเหยายังอยู่หรือ เปล่า… เหยียนเส้าคุนชี้ไปตรงจุดที่ถังเหลายกลง ไป, แล้วสั่งให้ซู่ชิงชิงเดินเข้าไปดู

ชีวิตนี้, เขาไม่เคยรู้สึกอ่อนแอเหมือนวินาทีมา ก่อนเลย, ไม่มีความกล้าแม้กระทั่งจะเดินไปดูความ จริงกับตาตัวเอง.

ซู่ชิงชิงขาวซีดราวกับกระดาษ, เธอแนบตัวอยู่ กับพื้นด้วยขาที่อ่อนระทวยทั้งสองข้าง แล้วกอด ขาของเขาเอาไว้แน่น

“ท่านนายพล, ชิงชิงทั้งหนาวทั้งกลัว, ท่าน กอดชิงชิงหน่อยได้ไหมค่ะ…… เธอตัวสั่นสะท้าน,นัยน์ตาแสดงออกถึงความตื่นตกใจและหวาด กลัว

เธอไม่อยากไปที่ข้างหน้าผานั้น, และไม่อยาก ไปดูว่าร่างของถังเหยายังแขวนอยู่บนโขดหินหรือ เปล่า!

ในตอนนั้นเอง, ด้านหลังก็มีเสียงฝีเท้าที่ดัง สนั่นลอยเข้ามา, ลูกน้องคนสนิทของเหยียนเส้าคุน KEEก็ได้พานายทหารควบม้าไล่ตามมาเป็นกลุ่ม ใหญ่.

“ท่านนายพล! เมื่อครู่มีนักโทษประหารใน ห้องขังวิ่งไปทางทิศตะวันออก, ถูกเรายิงตายไป แล้วครับ! “JKE#ทำความเคารพแบบทหาร, แล้วพูดรายงานอย่างเข้มขรึม

เหยียนเส้าคุนหรี่ตาลงทันที, ยกมือขึ้นตบหน้า KEEไปทีหนึ่ง.

“เจ้าโง่! ฉันบอกให้แกยิงงั้นเหรอ? “ตบนี้ ของเขารุนแรงมาก, ทำเอาKEEถึงกับเลือด กำเดาไหลออกมา
“ระยะห่างไกลเกินไปไม่สามารถจับตัวได้, ทำได้แค่ยิงก่อนแล้วค่อยตรวจดูร่าง, ขอให้ท่าน นายพลอภัยให้ด้วยครับ! “BE ยืนนิ่งไม่ขยับ ตัว, พูดด้วยท่าทีที่แน่นิ่ง

เหยียนเส้าคุนสูทหายใจเข้าลึกๆทีหนึ่ง , ที่สุดก็ค่อยๆเก็บอารมณ์โกรธไปเล็กน้อย. ใน

เขามองดูรอยคราบเลือดที่กำลังถูกหะมิปกคุม ไปจนสีเริ่มจางลงที่ข้างหน้าผา, ความรู้สึกเปล่า เปลี่ยวในใจก็ขยายวงกว้างขึ้น

“นายสั่งคุณนายซู่กลับไป, คนอื่นๆเดินอ้อม ทางลัดไปกันมา…หาตัวฮูหยิน, นำเสียงเหยียน เส้าคุนมีความรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

ซู่ชิงชิงสะอื้นและไม่กล้าปฏิเสธ, ก็ได้ แค่ทำตามคำสั่ง.

เมื่อตรงหน้าผาเหลือเพียงแค่เหยียนเส้า คุน, เขาเดินไปตรงรอยคราบเลือดนั้นอย่างไร้ เรี่ยวแรง, ราวกับต้องใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ในตัว เพื่อเดินในทุกย่ามก้าว
ก้นผาปกคลุมไปด้วยเมฆ, ทั้งชันและแคบ, มองไม่เห็นร่องรอยของถังเหยาเลยแม้แต่น้อย

ผู้หญิงคนนั้น, ตกลงไปแล้วจริงๆอย่างงั้นเห

รอ?

“เหยาเหยา…..ในใจของเหยียนเส้าคุณรา วกับถูกทิ่งแทงจนเป็นรู, สายลมที่เยือกเย็นพัดผ่าน รูนั้นเข้าไปกลางใจ, ทำให้เลือดทั้งหมดในตัวของ เขาราวกับแข็งตัวไป

ที่เขาชี้ปืนไปยังเธอ, แค่อยากจะให้เธอตั้งสติ ขึ้น, แต่เขาไม่ได้ยิงออกไป

นักโทษประหารนั้นเรียกเธอว่าเจ้านายไม่ใช่ หรอกเหรอ? แล้วทำไมถึงต้องเดินอ้อมไปด้าน หลังของตัวเองแล้วยิงเธอไปนัดหนึ่งอย่างตั้งใจเอา ชีวิต?

เหยียนเส้าคุนปวดหัวราวกับจะแตกออก, ไม่มี แม้กระทั่งเรี่ยวแรงที่จะตะโกนเรียกชื่อถังเหยากับ หน้าผาลึกชันนั้น.

ทำไมถึงเป็นแบบนี้, ทำไมถึงเป็นแบบนี้..….….….….
เหยียนเส้าคุนคุกเข่าอยู่บนพื้น, ถอดถุงมือ ออกแล้วลูบไปเบาๆบนคราบเลือดที่หยดอยู่บนพื้น นั้น.

ภาพจำในอดีตที่ได้ใช้เวลามาร่วมกับถังเหยา ทุกภาพค่อยๆผุดขึ้นมาในหัว, ท่าทาง, รอยยิ้ม และ สายตาของเธอ, ความออดอ้อนและท่าทางที่ ร้องไห้ของเธอ, ไม่เคยชัดเจนมากเหมือนวินาทีนี้ มาก่อนเลย.

บางทีบนโลกใบนี้อาจมีการจากลาที่เป็นแบบ นี้อยู่, มาอย่างไม่ทันตั้งตัวจนทำให้คนทำอะไรไม่ ถูก, แต่ก็กลับทำให้เรารู้สึกได้อย่างชัดเจน, ว่า เรานั้นได้สูญเสียเธอไปตลอดกาลแล้ว….……

“ทำไมถึงไม่ต้องการผมแล้ว? ชีวิตนี้ของคุณ มันสั้นแค่นี้เองงั้นเหรอ…สัญญากันไว้ว่าจะอยู่ด้วย กันจนแก่เฒ่าไม่ใช่หรือยังไง? สัญญากันแล้วว่าจะ มองดูผมชนะศึกทั้งสี่ทิศ, แล้วยุติสงครามไม่ใช่เห รอ? »

เหยียนเส้าคุนก้มหน้าลงอย่างเจ็บปวด, ไหล่ ทั้งสองข้างสั่นสะท้าน
“ปัง! “เสียงปืนดังขึ้น

เหยียนเส้าคุนตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที, กระสุน ยิงเข้ากลางหลังทะลุออกกลางอกของเขา

เขามองหันไปอย่างไม่อยากเชื่อ : “แก…….”