บทที่ 9 ทำลายให้สิ้นซาก

คำพูดเพียงสามคำที่สั้นๆนั้น, ทำให้เหยียนเส้า คุนถึงกับตัวสั่นสะท้านไป

แต่หลังจากที่ใจเต้นแรงอยู่ชั่วครู่หนึ่ง, ก็เป็น ความโมโหที่ยิ่งรุนแรงขึ้น

“ปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ, ถึงกล้าเกลียด

ฉัน? ทุกอย่างที่เธอมีอยู่ตอนนี้ฉันเป็นคนให้ทั้ง นั้น! ”

เหยียนเส้าคุนสอดแทรกเข้าไปถึงจุดที่ลึก สุด, พุ่งชนอย่างดุดันบ้าคลั่งจนเกือบจะถึงขั้นซาดิสต์

จนการสัมผัสที่เต็มไปด้วยการลงโทษนี้จบ ลง, เหยียนเส้าคุนก็หยิบกางเกงขึ้นก้าวเท้ากว้าง เดินจากไป.

“ถังเหยา, ถ้าเธอนอกใจฉันอีก, ฉันจะ ทำลายเธอให้สิ้นซากอย่างแน่นอน!

ประโยคเดียวที่เขาพูด, ก็ได้กำหนดจุดจบ ของชะตาชีวิตถังเหยาไปแล้ว

ต่อให้ตายเธอก็เป็นได้แค่ยังจอเจเอาเยียนเส้าคุน

ถังเหยารู้สึกแน่นที่หน้าอก, แล้วมีเลือดไหล ตีขึ้นอยู่ในลำคอ, และเลือดสีแดงเข้มก็พุ่งออกมา เต็มปาก……

เหยียนเส้าคุน, ถ้าฉันตายไป, คุณจะรู้สึก เสียใจบางสักนิดไหม?

ถังเหยารู้สึกเวียนหัวแล้วก็นอนหลับไป , กระทั่งถึงเช้าวันรุ่งขึ้น, นอกประตูห้องขังมีเสียง ฝีเท้าที่วุ่นวายดังลอยมา, เธอถึงได้ตื่นขึ้นมา

“ฮูหยิน, ตื่นมาเดินทางเถอะครับ “นาย ทหารคนหนึ่งที่นำเสียงแหบบางเดินเข้ามา

ถังเหยาขยี้ดวงตาทั้งสองข้างเบาๆ, ตอนนี้เธอ มองอะไรก็เป็นภาพที่ซ้อนกัน.

“ไปไหน? ”ในปากของเธอยังคงมีกลิ่นคาว เลือดที่ฉุนอยู่

“คุณไปแล้วก็จะรู้เอง” นายทหารไม่ได้พูด อะไรมาก, ดึงตัวถังเหยาแล้วเดินตรงออกไปข้างนอก, และท่าทางก็ดูรีบร้อนเล็กน้อย

ถังเหยาถูกท่าทางที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว นี้ทำเอาไอค่อกแค่กขึ้นมาอีกครั้ง, จากนั้นก็สำลัก ขึ้นมาอย่างกะทันหันทีหนึ่ง, บนพื้นที่ปกคลุมไป ด้วยหญ้าแห้งก็มีเลือดสีแดงเข้มหยดลง

นายทหารก็หงุดหงิดขึ้นเล็กน้อย เลยยกตัว ถังเหยาขึ้นแบกแล้วเดินก้าวเท้ากว้างออกไป

ในป่าที่มีหน้าผากลึกชัน

ถังเหยาถูกโยนลงบนพื้นอย่างรุนแรง, พื้นหิน ในยามเช้า, มีความเปียกชื้นของรอยตะไคร่อยู่, และยังมีหิมะที่ยังไม่ทันได้ละลายเกาะอยู่

เธอพยายามออกแรงกระพริบตาเบาๆ, นาน มากถึงมองเห็นว่าคนที่คลุมตัวอย่างมิดชิดที่ยืนอยู่ ตรงหน้าคือซู่ชิงชิง

“คุณพี่, “ซู่ชิงชิงถอดผ้าปิดปากออก, สีหน้านิ่งเฉย.

“ซู่ชิงชิง , ฉันไม่ได้เป็นคนฆ่าลูกของเธอ.ถังเหยาที่ร่างผอมบางหนาวจนตัวสั่น, แม้ กระทั่งเสียงพูดยังตะกุกตะกัก

ซู่ชิงชิงมองตาไปมา, จากนั้นก็ไอค่อกแค่ก เบาๆทีหนึ่ง: “ฉันรู้, แต่ว่าเขาก็เหมือนกับคุณพี่, ต่างก็กำลังขวางทางเดินของฉันอยู่

ถังเหยาจ้องมองเธออย่างไม่อยากจะ เชื่อ: “หรือว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของเหยียน……..

“ในเมื่อไม่มีหลักฐานที่จะเอาผิดได้แล้ว ชิงชิงยักคิ้วที่โค้งสวยขึ้นเบาๆ, เห็นสีหน้าถังเหยา แสดงออกถึงความสงสัยเล็กน้อย, “ว่าแต่คุณพี่ เถอะ..…..…….

คุณพี่อยากจะมีชีวิตอย่างทุกทรมาน, หรือว่า ตายไปอย่างสบายตัวกันล่ะค่ะ?

ถังเหยาไม่ได้มองความตายเป็นสิ่งน่ากลัวอีก ต่อไปแล้ว, วินาทีนี้ที่ได้ยินซู่ชิงชิงพูดแบบนี้ ก็ไม่ ได้มีอารมณ์ความรู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย

“สัตว์เดละฉานมันยังรักลูกตัวเองเลย, เธอ ต้องตกนรกหมกไหม้แน่ “เธอรู้สึกเสียใจแทนเด็ก nที่เพิ่งคลอดออกมาได้เพียงแค่สองสามวัน

“นรกฉันไม่สนใจหรอก, แต่ฉันกลับตั้งหน้า ตั้งตารอมากที่จะได้เห็นท่านนายพลผลักคุณพี่ลง ไปในหน้าผาลึกนี้กับมือ…..….…..

ซู่ชิงชิงพูดด้วยรอยยิ้ม, นัยน์ตา ไม่แสดง อารมณ์อะไรเลยแม้แต่น้อย.

แต่เพียงแค่รอยยิ้มนั้น , ก็ทำให้ถังเหยารู้สึก ขนลุกไปทั่วทั้งตัว

นายทหารมัดซู่ชิงชิงเอาไว้ข้างหน้าผา, จาก นั้นก็ถอดชุดทหารบนตัวออก, เลยทำให้เห็นเสื้อ นักโทษประหารที่สวมอยู่ข้างใน

ถังเหยามองดูท่าทางพวกเขา, ก็เข้าใจใน ทันที.

เพียงชั่วครู่ , เสียงฝีเท้าของม้าที่วิ่งอย่างเร่งรีบ ก็ดังใกล้เข้ามา , เหยียนเส้าคุนที่สีหน้าดุร้ายก็ได้ ควบม้าวิ่งมาตามลำพัง, โดยไม่ได้พาลูกน้องมา ด้วยเลยแม้แต่คนเดียว
“ถังเหยา, ปล่อยตัวชิงชิง! “เหยียนเส้าคุน ตะคอกไป, แล้วยกปืนที่แนบอยู่บนเอวขึ้นมา

ถังเหยายิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก, หัวใจราวกับ ตายด้าน

ภาพเหตุการณ์แบบนี้, เธอคิดเอาไว้อยู่แล้ว

นักโทษประหารคนนั้นที่ยืนอยู่ข้างๆพูดขึ้นด้วย นำเสียงแหบบาง: “ขอเพียงแค่ท่านนายพลนำ เงินมามากพอ, เจ้านายเราก็ไม่มีทางที่จะทำร้าย คุณนายซู่!

เหยียนเส้าคุนมองถังเหยาอย่างโมโห, จนถึง ขั้นควันออกหู

“ต้องบีบบังคับให้เธอกับฉันเดินมาถึงจุดนี้กัน เลยเหรอ? “เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด

ถังเหยายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย, สีหน้า แสดงออกถึงความเศร้าใจ

“ฉันกับซู่ชิงชิง, คุณเลือกใคร? “เธอยิ้มแล้ว ถามขึ้น, โดยไม่ใจสนใจปากกระบอกปืนสีดำที่ชี้หน้าตัวเองอยู่

“ถังเหยา, เธอสร้างเรื่องวุ่นวายในบ้านฉันก็ อดทนได้, แต่การที่สมรู้ร่วมคิดกับนักโทษประหาร ในห้องขังโทษถึงประหารชีวิตเลยนะ, เธอตั้งสติ ให้ดีๆหน่อย! “เหยียนเส้าคุนพูดด้วยใบหน้าที่ เคร่งเครียด

ประหารเหรอ? ตอนนี้เธอก็เหมือนกับตายทั้ง เป็นอยู่แล้ว…….

ถังเหยาเดินถอยหลังไปก้าวหนึ่ง, ก็รู้สึก ว่าการตายเป็นเหมือนการที่ถูกปลดปล่อย

“เหยียนเส้าคุน, ฉันไม่ต้องการคุณ แล้ว “น้ำเสียงของเธอถูกลมพัดพาไป, และมี เสียงสะท้อนกลับดังขึ้นกลางหุบเขา,

ใจของเหยียนเส้าคุนสั่นสะท้านอย่างควบคุม ไม่ได้, ตามมาด้วยความรู้สึกว่างเปล่าที่ไม่เคยมีมา ก่อน.

“ในวันแต่งงานเราสาบานกันเอาไว้…าจะรัก จนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิต, ฉันทำได้แล้ว แต่คุณล่ะ? ”

เธอรู้สึกปวดแน่นในปอดขึ้นมาอีกครั้ง, แล้วไอ ออกมาเป็นเลือดอยู่สองสามครั้ง

ถังเหยายิ้มอย่างขมขื่น, ใช้มือที่บวมแดง เพราะอากาศที่หนาวเช็ดคราบเลือดบนริมฝีปาก ออก: “ฉันไปหาหมอตู้ก็เพื่อตรวจโรคจริงๆ, ทำไมคุณไม่ยอมที่จะเชื่อ?

เธอไม่ได้มองดูสีหน้าของเหยียนเส้าคุนเลยแม่ แต่แวบเดียว, แล้วก้าวเท้าเดินไปทางซู่ชิงชิงที่ถูก มัดอยู่ข้างหน้าผาอย่างตัวสั่น

“อืม….ชิงชิงถูกเทปพันเอาไว้ที่ปาก, มอง เหยียนเส้าคุนอย่างหวาดกลัว

ถังเหยาก้มตัวลงเก็บมีดสั้นที่ตกอยู่บนพื้นขึ้น มา, มองดูผู้หญิงที่แสดงละครเก่งครบเครื่องคนนี้ ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

“ถ้าฉันบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า ทั้งหมดนี้เธอกับนักโทษประหารคนนั้นเป็นคนจัด ฉากขึ้นมา, เด็กนั้นเธอก็เป็นคนฆ่าเองกับมือ
เธออยากจะใช้มีดกรีดเทปที่พันบนปากของซู่ ชิงชิงออก, เพื่อให้เหยียนเส้าคุนฟังคำอธิบายจาก ผู้หญิงคนนี้เอง.

“ปัง! ! เสียงปืนดังสนั่นกึกก้องขึ้น, ดังจน ทำให้นกในป่าต่างบินหนี้กันอย่างวุ่นวาย.

ถังเหยาก้มหน้าลงมองบนหน้าอกที่มีเลือดไหล ออกมา, ลมหายใจที่ว้าวุ่นกลับรู้สึกสดชื่นผิดปกติ ในกลางป่าลึกที่กว้างใหญ่

“สุดท้ายแล้ว………….ก็ไม่เชื่อใจฉัน.

เธอหลับตาลง, แล้วล้มตัวไปด้านหลัง, ลอย หล่นลงในหน้าผาที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นผา.